Zaterdag 18 maart 2017
Kyoto – Fushimi Inari-taisha – Kyoto
In cursief de informatie voor vandaag van Eurocult-Lito:
Vandaag kan iedereen naar eigen inzicht indelen. Uw reisleider zal de verschillende mogelijkheden bespreken. Een aanrader is de Fushimi Inari-taisha met meer dan duizend zeer fotogenieke vermiljoenrode torii’s. Deze shintoshrijn is gratis toegankelijk. De Daisen-in tempel heeft een van de beroemdste zentuinen of ga naar de de wijk Arashiyama met zijn prachtige bamboebos. Liefhebbers van architectuur moeten zeker een uitgebreider bezoek brengen aan het treinstation van Kyoto. Vrouwen kunnen zich laten schminken en kleden als een geisha en zich vervolgens laten fotograferen. Als u wilt, kunt u ook als geisha een korte wandeling door de stad maken. De Nishiki-voedselmarkt is overdekt en geeft een goed beeld van wat er zoal in Japan op het gebied van eten te koop is. Een aanrader is een bezoek aan een vlakbij gelegen prentenwinkel met antieke en hedendaagse Japanse prenten. Pontocho is de bekendste restaurantstraat van de stad en een van de beroemdste van het land.
Om zeven uur gaat de wekker.
Vandaag hebben we een ‘vrije’ dag. Dat wil zeggen, René heeft een vrije dag. Hoewel, hij moet vandaag de vouchers voor de Japan Rail Pass omwisselen voor de echte Rail Pass. Daar heeft hij onze paspoorten voor nodig en zo te horen vergt het veel tijd.
Wij hebben met een aantal groepsleden afgesproken om rond 09.00 uur te vertrekken om een bezoek te brengen aan de Torii’s van Inari. Volgens René is dat echt een aanrader!
Maar eerst het ontbijt bij Starbucks. Dat is zoals altijd weer prima.
Ondertussen lees ik het nieuws op mijn iPad, WiFi draait als een speer in de Starbucks. Nou, Erdogan dreigt Nederland dat hij 15.000 vluchtelingen per maand gaat doorlaten. Tja, wat moet je nu met zo’n man? De vluchtelingen zijn verworden tot een politiek wapen. Ook het bericht dat Hans Spekman in oktober opstapt. Waarom niet per direct? Of heeft hij nog een halfjaar aan vakantiedagen te goed? In dat geval zullen we wel niet veel meer van hem horen. De Koerden verklaren dat zij in april de aanval op Raqqa gaan inzetten.  Als Raqqa valt is het voorbij met het Kalifaat.
Ok, we verzamelen, we zijn met zijn negenen. Je kunt op verschillende manieren naar Inari, wij hebben gekozen voor rechtstreeks. Daartoe wandelen we naar het Gion-Shijō station en trekken daar een kaartje uit de automaat. Dat hebben ze niet al te makkelijk gemaakt, gelukkig gaan we voor het avontuur. Je moet eerst vaststellen hoeveel de rit kost (210 Yen) en dat moet je invoeren. Uiteraard betalen en dan ontvang je een kaartje. Kyoto heeft 1,5 miljoen inwoners en daar is het openbaar vervoer op afgestemd.
De stations zijn groot en het is even wandelen naar het juiste spoor. De trein van 09.25 uur moeten we hebben, het kan gewoon niet missen. Daar komt de trein! De vaart zit er goed in. Uiteraard staan we netjes opgelijnd op de plek waar zo direct de deur opent. We moeten er de vierde (of vijfde?) halte uit en dan vijf minuten wandelen naar de eerste Torii. Tjonge, het is hier behoorlijk druk met voornamelijk Japanners. De eerste honderden meters lopen door een straatje met allemaal eetstalletjes. Van honger omkomen hoef je hier niet. Daarna bereiken we een plein met allemaal tempels. Eerst de (iets aangepaste) informatie van Wikipedia.
De Fushimi Inari-taisha (Japans: 伏見稲荷大社) of Oinari-san is een jinja-schrijn (heiligdom) in de wijk Fushimi-ku van de Japanse stad Kyoto.
De schrijn is gewijd aan de kami (god) Inari en vormt de hoofdschrijn van ongeveer een derde van alle Inari-heiligdommen in Japan. Het heiligdom behoort tot de oudste en bekendste shintoïstische heiligdommen in Kyoto. Daarbij trekt het heiligdom ook de meeste bezoekers van alle shinto-heiligdommen in Japan; met name met Japans nieuwjaar (vooral de Hatsumōde draagt hieraan bij) en uma no hi (eerste dag van het paard volgens de oude Japanse kalender) in februari, wanneer het heiligdom (net als alle Shintoïstische heiligdommen) reeds sinds 708 de Hatsu-uma-matsuri uitvoert. Bij de Fushimi Inari-taisha heet dit ritueel echter Hatsu-uma-tai-sha en duurt het 21 dagen.
Het heiligdom is vooral bekend vanwege haar galerijen, die worden overdekt door duizenden scharlakenrode torii (poorten), die allen zijn gedoneerd door personen, families of bedrijven. Reken op een donatie tussen de 400.000 tot 1 miljoen Yen per Torii!
De galerijen voeren naar boven over een heuvel met een hoogte van 233 meter, waar aan de top – zeer ongewoon voor een shinto-heiligdom – het allerheiligste voorwerp (in dit geval een spiegel) voor iedereen zichtbaar is.
Dit lijkt me een toegangspoort. Sowieso is het bezoek hier helemaal gratis! Deze dappere strijder heeft een mooie waaier gemaakt van zijn pijlen. Dat samoerai zwaard heeft een mooi gevest. En zijn broer is er ook. ’t Is een groot complex, aan wandelpaden (de galerijen) ligt er zo’n 4 kilometer. De precieze functie van dit bouwsel is mij niet bekend. Zo te lezen is dit de belangrijkste toegangspoort. De houtverbindingen zijn ingenieus. Ik vrees dat er geen timmerlieden meer zijn die dit kunnen. Stelt dit een hond voor? Ik las dat dit heiligdom iets heeft met honden. Wat staat er op de halsband? Mogelijk dat de tekst het duidelijk maakt. Vertaling 21: de naam van de schenker van de halsband.

We beginnen met de wandeling naar de top. Onderweg komen we een aantal schrijnen tegen. Sowieso is het ontzettend druk en al gauw hebben we de andere groepsleden uit het oog verloren. Ach, er staan overal bewijzeringsbordjes, we komen er wel. Opnieuw een schrijn, tjonge, er is wel werk van gemaakt. En lantaarns staan er vele. De kans dat een brandend kaarsje uitwaait is groot, maar dit symboliseert de kans dat het leven plotsklaps ten einde komt. Hier beginnen de galerijen voorzien van Torii’s. Zoals gezegd, het is druk. We bevinden ons bij het rode bolletje rechtsonder. Nog een heel eind te gaan! Zo ziet het er toch weer heel anders uit. Traplopen is nu niet direct mijn hobby in verband met mijn Pacemaker. Maar gewoon rustig aan, dan lukt het wel. Opnieuw een schrijn. Ik meen dat je die kleine Torii’s kunt kopen. En dan kun je ze hier laten bijzetten. Voordat je een schrijn bezoekt moeten eerst de handen worden gereinigd en de mond gespoeld. Vanaf de top straks is er geen uitzicht, maar zo hier en daar onderweg wel. Ik denk dat deze schilder zijn leven lang vooruit kan. Aan één zijde van de Torii staat de naam van de sponsor vermeld. Trouwens, met gympies op die smalle sporten lijkt mij geen pretje. Hogerop wordt het rustiger. Veel ouderen hebben de moed opgegeven. Soms daalt het een stukje, maar daarna moeten we weer stijgen. Daar komt de top aan. Of beter, wij naderen de top. Op de spandoeken zullen wel stichtelijke teksten staan. Vertaling 22: de naam van de schrijn en de naam van de schenker.

Nou, we zijn er, het is even na elven. Nu nog terug. Hm, je as op de top laten bijzetten heeft wel wat. Sowieso kun je hier je Torii kwijt. In dit heiligdom kun je een gebedje uitspreken en je muntjes doneren. Ok, naar beneden, hier is het nog rustig. En hier is het ook nog rustig. Souvenirstalletjes ontbreken uiteraard niet. Ook hier kan gebeden worden. Naar beneden gaat natuurlijk wat vlotter. Deze dames zijn bijzonder kleurrijk gekleed. Dit dier lijkt mij toch echt een hond. Ok, we zijn weer helemaal beneden. Nog even een afscheidsfoto. Het is hier behoorlijk druk en ik zie dat in de Capitool-gids maar een miniem stukje over deze locatie is opgenomen. In een rustig zijstraatje (het straatje met de restaurants mijden we, want overvol) zien we een koffiebarretje. Daar treffen we een aantal groepsleden. Wel toevallig. Zij gaan nog wat ondernemen, wij lopen naar het station.
Kijk, dit is de ingang van het Keihan Railway Fushimi-inari Station. We trekken weer twee kaartjes uit de automaat en nemen de trein van 13.08 uur.
Tja, tegenwoordig heeft iedereen een mobiel voor zijn neus. We stappen uit in het Gion-Shijō station en lopen naar ons hotel. Daar zijn we even na half twee. Gaan we nog wat ondernemen? Eigenlijk hebben we het wel een beetje gehad.
We hebben nu al vijf drukke dagen achter de rug. We doen boodschappen bij de Lawson en lunchen op de kamer. We gaan er even bij liggen met onze iPads. Mijn ogen vallen dicht.
Tegen zessen lopen we naar het door René aanbevolen straatje waar zich uitsluitend restaurants bevinden. Het is er behoorlijk druk, wij hebben de indruk dat veel Japanners buiten de deur eten. Ok, het is wel zaterdag vandaag. Vele restaurants hebben een vitrine met voorbeelden wat de pot schaft. Is dit iets?
Hm sushi, daar ben ik niet zo’n liefhebber van. Dit ziet er meer Westers uit en hier gaan we het proberen. Het restaurant heet ‘Sapporo’. In de open keuken vlak na de ingang wordt hard gewerkt. Ik ga voor de Grilled Smoked Duck met rijst en een biertje. Oeps, ze zetten een schaaltje met ‘spercieboontjes’ voor mij neer. Had ik dit besteld?
We zitten aan een soort bar en het Japanse echtpaar naast mij (ze spreken Engels!) legt uit dat je de zaadjes eruit moet bijten en kunt nuttigen. Nou, het smaakt best wel goed. Het zal wel voor de vitamientjes zijn.
Aanvulling René: Het zijn sojabonen. Voor het schaaltje moet je betalen, een soort verplichte snack, die je dus ongevraagd krijgt, in feite een verkapt tafelgeld.  Dan komt het hoofdgerecht door. ’t Is niet zoveel, maar we hebben nog salade, yoghurt met muesli en een fles Shiraz op de kamer. Sowieso smaakt de Grilled Duck uitstekend, de Japanse keuken is erg goed. En de rijst is niet die harde rijst van Nederland, maar lekkere zachte kleefrijst. Kun je die rijst in Nederland kopen? De Japanners komen uit Hiroshima en zijn in Kyoto voor een huwelijk. Tja, Kyoto is toch wel de stad waar je wilt gaan trouwen. Verder krijgen we nog een kaashapje van de Japanners. Nog bedankt!
Even na zevenen zijn we uitgegeten. Het valt mij elke keer weer op dat Japanners hun maaltijd snel wegwerken en dan opstappen. Sowieso heb ik nog nergens een voorgerecht en een nagerecht – zoals in Nederland – gezien. Ok, wij stappen ook op, dan kunnen de volgende klanten weer terecht.
We lopen nog een stukje verder het straatje in. Het is nog steeds druk en soms zitten mensen keurig buiten op een bankje te wachten tot er binnen plaats is. Is dit iets voor morgen? In het hotel verorberen we ons voor- en nagerecht begeleid door een bekertje Shiraz. Douchen, nog wat lezen en om negen uur liggen we erin.