Donderdag 30 maart 2017
Matsumoto
In cursief de informatie voor vandaag van Eurocult-Lito:
We verblijven de hele dag in deze prettige stad. Het plaatselijke kasteel behoort tot de mooiste van het land en dateert oorspronkelijk uit omstreeks 1595. Nakamachi is een oud koopmansdistrict met nog huizen uit de negentiende eeuw. De stad kent meerdere interessante musea, onder meer een museum met  antieke Japanse prenten.
Om kwart voor acht staan we op en om halfnegen genieten we het ontbijt in het hotel.
Het is maar een klein ontbijtzaaltje, vandaar dat ze hier werken met tijdslots. Dat werkt prima, als we komen is er plaats genoeg. Nou, het ziet er prima uit en het uitzicht naar buiten op de noordelijke Japanse Alpen is verbluffend. Kijk eens wat een sneeuw!Het ontbijt bestaat uit westerse en Japanse gerechten. Oeps, lastig kiezen, maar ik houd het toch op voornamelijk westers. Overigens, ik zie paardenvlees en twee soorten schepijs. Beide voortreffelijk.Het kersenbloesem weerbericht (dat is geen grap) meldt dat op 1 april de bloei in Tokio begint. Nou, dat komt goed uit!
Vandaag hebben we weer een dag ter vrije besteding. Van René hebben we twee A-viertjes met daarop 13 mogelijke toeristische activiteiten gekregen. Opnieuw keuzes maken. Maar we gaan natuurlijk voor het ‘Zwarte kasteel’, 400 jaar geleden gebouwd.
Het is een kwartiertje wandelen, maar we missen een bord en lopen te ver door.
Terug dus. Kijk, daar is het. Ongelooflijk! En het weer werkt ook goed mee. Het is zonnig, wel staat er een frisse wind.We betalen 610 Yen toegang p/p. De informatie zet ik op de foto.We betreden het kasteel door de zwarte poort.De details van de poort zijn wel bijzonder.Vanaf de binnenplaats aanschouw ik het kasteel in volle glorie.Er is een dame van de Tourist Information aanwezig, want Japanners die een dagje uit zijn moeten thuis wel met bewijzen komen.Voor mij wil ze gelukkig ook poseren. Tjonge, sowieso één van de mooiste kimono’s die ik tot heden heb gezien.Haar vriend is er ook en hij wil ook graag poseren. Ik vraag (hij spreekt Engels, het zal wel een student zijn) of hij zijn Samurai zwaard wil trekken. Ik vraag mij namelijk af of het een ‘echte’ is. Dat doet hij niet, dus ik vermoed dat het inderdaad een echt Samurai zwaard is.We lopen verder. Daar waar die mensen zich bevinden is de ingang van Kasteel Matsumoto.Vanaf de zijkant ziet het er toch weer heel anders uit.Op de tweede etage is een kleine tentoonstelling ingericht. Zoals altijd is het hier tamelijk donker en alles zit achter glas.Het is hier lang niet zo druk als in kasteel Himeji, maar sowieso is het een hele klim naar de 6e en hoogste etage.Het uitzicht is niet verkeerd, maar het gaat er om dat je de vijand vlot in het vizier krijgt.
Ok, we hebben het gezien en dalen weer af.In het restaurant beneden is dit setje Samurai zwaarden te koop. Dat is dan 32.500 Yen (€260,98), gewoon een koopje. Maar ja, het gaat om de kwaliteit van het staal. Met deze messenset sla je nog geen deuk in een pakje boter.Het is niet mogelijk om via deze brug het kasteel te betreden, maar dit schijnt de meest gemaakte foto te zijn van het kasteel. Tja.Dan spreekt mij deze foto, die ik iets verder maak, meer aan.We lopen terug richting Nawate Street. Dit is één van de leuke straatjes met huizen uit de 19e eeuw. Kijk eens wat een leuk huisaltaar!We zien een leuk restaurantje, want het restaurant bij het kasteel sprak ons niet aan. Sowieso een leuke entree. Hier genieten we koffie/thee.Dit vind ik bizar. Een Boeddhistische (of Shintoïstische, dat weet ik niet zo precies) tempel en een hypermoderne zendinstallatie. Heeft dit met elkaar te maken?We lopen verder door de Nawate Street en aansluitend door de Nakamachi Street.Daarna volgt een straat met moderne winkels en als vanzelf komen we uit op het stationsplein.Daar staat een dappere krijger op wacht of is het misschien een monnik? Het staat eronder, maar in ’t Japans. Vertaling 30: ‘Banryu’, dit is de naam van de monnik.

Het is halftwee. Zullen we naar de Starbucks? We scoren thee en een broodje ham/kaas. Zullen we nog wat ondernemen? Eigenlijk hebben we niet meer zoveel ‘puf’. We lopen naar het hotel en gaan er op de kamer even bij liggen. Het is toch wel een vermoeiende reis en verder ben ik erg verkouden. Ik lees dat de artsenfederatie KNMG na raadpleging van haar leden laat weten dat artsen tegen euthanasie zijn als er sprake is van ‘voltooid’ leven’. Zij vinden het ‘invoelbaar’, maar zijn van mening dat een aparte wet veel risico’s en nadelen met zich meebrengt. Tja, ik vind persoonlijk dat je de huisarts niet moet opzadelen met jouw probleem. Je kunt dat toch gewoon zelf regelen? Even zoeken op internet en je leest meteen welke ‘medicijnen’ en in welke hoeveelheid je daarvoor nodig hebt.
Die ‘medicijnen’ koop je op internet, danwel je schaft dat aan in Brussel of Parijs. Daar doen ze niet moeilijk over een doktersrecept. Wij babyboomers hebben daar D66 echt niet bij nodig.
Veel verder nieuws is er niet, de deelnemers aan de besprekingen met de informateur Edith Schipper houden de kaken stijf op elkaar.
Een nieuw hotel en een andere gebruiksaanwijzing voor het toilet. Dat vergt enige studie, maar gelukkig is de gebruiksaanwijzing ook in het Engels beschikbaar. Ik wilde zo’n toilet ook thuis installeren, maar stel dat je bezoek hebt die even van het toilet gebruik willen maken. Ai, die bezoeker zie je het eerste uur niet meer terug.Het is inmiddels na zessen. Zullen we weer naar de Nepalees? Of iets anders zoeken? Weet je wat, we gaan naar de McDonald’s, we hebben gewoon zin in frites. Ok, salade, cola, een hamburger en frites. En dat voor 1290 Yen!We lopen weer naar het hotel. Kijk, zo ziet het stationsplein er in het donker uit.We pakken vast in, want morgen gaan we naar Tokio. Op tijd gaan we te bed.