Dinsdag 7 juli 2009
Agia Roumeli – Loutro
Om kwart voor negen sta ik op. Ik ben gelukkig aardig bijgekomen. Ik maak thee op de kamer met mijn dompelaar en eet eerst een bakje yoghurt met honing. Daarna maak ik nog een beker thee, ik was gewoon uitgedroogd. Eerst maar inpakken, dan heb ik dat vast gehad. Agia Roumeli bestaat uit één straat, die vanaf de steiger naar de Samaria-kloof loopt. Nou ja, er zijn wat zijstraatjes, maar veel is het niet. ’s Morgens is de boel hier uitgestorven. Het hele dorp wacht op de wandelaars die vanaf één uur uit de Samaria-kloof komen. De wandelaars worden trouwens voor de gek gehouden. Er is een afspraak gemaakt die inhoudt dat men vertelt dat de boot om 17.00 uur vertrekt. Feitelijk is dat 18.00 uur, maar op deze manier is iedereen op tijd! In elk geval staan de bloemen er mooi bij. Ze hebben zo’n beetje de hele morgen om de boel te begieten. Dit autootje stond vorig jaar al op precies dezelfde plek. Als je maar lang genoeg wacht, dan roest hij vanzelf weg. We rekenen de kamer af à €15,- per persoon. Dat valt me erg mee voor een behoorlijk hotel aan de boulevard. Kom daar in Scheveningen eens om! Helaas wilden de twee dames die hier de zaak runnen niet op de foto. Volgend jaar moet ik het nog maar eens vragen. Even na elven kopen we kaartjes voor de boot naar Loutro. Die doen €5,50, daar kun je toch niet voor gaan lopen. Overigens, dat stukje naar Loutro hebben we vorig jaar al gelopen. Ai, het is de Samaria die in de vaart is. De trossen gaan los en daar gaan we.Bovenop de berg een groot fort. Zou het een Turks of een Venetiaans fort zijn? Ai, een tegenligger. Het is mijn favoriete boot, de Daskalogiannis. Nog een laatste blik achterom en dan een blik voorwaarts. Dit moet de Aradena-kloof zijn, die staat op ons lijstje. Loutro, dat kan gewoon niet missen. Dit is toch wel de parel aan de zuidkust. Hoe zou het met Georgia zijn? En met Artemis en Kostas? Nog even en we liggen aan de steiger. Tja, 12 jaar geleden was er nog geen steiger en voer de veerboot zo het strand op en ging de laadklep op de keien. Dat gebeurt nu nog een enkele keer als er middenin het dorp een grote lading gelost moet worden. Dat strand opvaren, dat had toch wel iets.
Meteen lopen we door naar hotel Keramos. Dat is het op een na laatste aan de rechterkant van de baai. Georgia staat al naar ons uit te kijken, want we hadden gebeld. Het is alweer een jaar geleden dat we hier waren, zo snel gaat de tijd. We krijgen een kamer en meteen maak ik een foto van de wandschilderingen. Een aantal andere kamers staan momenteel leeg, dit is mijn kans om ook in de andere kamers foto’s te maken. Alle wandschilderingen zijn van de hand van de moeder van Georgia. Ze heeft zeker talent, maar ik meen dat ze eigenlijk beeldhouwster is. De stijl van de wandschilderingen gaat terug op de Minoïsche tijd. In het Knossos zijn ook dergelijke wandschilderingen te zien, ik moet daar toch eens naartoe. De moeder van Georgia is overigens een Duitse. Momenteel verblijft ze in Hamburg, maar ik hoop haar mettertijd te ontmoeten. Het is bij enen, we gaan eerst maar eens lunchen. Dat doe ik in de vorm van een macaronischotel met een mythos. Het eerste valt wat tegen. Daarna doe ik een wasje en ga een uurtje op het balkon zitten. Het is wel warm, meer dan 30 graden! Tja, ik kan ook naar het strand gaan, maar ja, ik vind dat wat decadent. Ik maak wel een foto van het strand. De Daskalogiannis komt weer aanvaren, dat is hier de levenslijn naar de ‘bewoonde’ wereld, want Loutro is niet over de weg te bereiken.Ik ga mijn voorraad fris aanvullen in de supermarkt en daarna drinken we een nescafé op het terras bij Georgia. We kunnen mooi bijpraten. De foto’s die ik vorig jaar van haar had gemaakt heeft ze niet ontvangen. Ze vermoedt dat haar moeder ze voor haar ‘bewaart’ in Ghania. Daar woont het gezin namelijk in de winter, Loutro is dan min of meer verlaten.
Dit dorp leeft echt van het toerisme. Ik begrijp dat het toerisme de laatste jaren wel is teruggelopen. Ik vermoed dat veel ‘badgasten’ momenteel naar Turkije gaan. Tja, zo gaat dat.
Voor het diner gaan we naar restaurant Kyma. Kostas is blij om ons te zien. Inmiddels is hij met pensioen en laat het bereiden van souvlaki’s aan zijn opvolger over. Gelukkig heeft Kostas zijn foto ontvangen. De Griekse PPT doet zijn werk wel. Ik bestel mijn favoriete gerecht oftewel varkensvlees van het spit begeleid met een halve kilo rode huiswijn.Als toetje krijgen we raki en baklava van het huis.