Vrijdag 17 juli 2009
Heraklion – Köln – Utrecht
Om kwart over vijf sta ik op. Ik maak thee en eet mijn gister gekochte kuipje yoghurt met honing op. Om tien voor zes loop ik het hotel uit, na uitgecheckt te hebben. Betaald had ik al, dus het gaat vlot. In tien minuutjes loop ik naar het Elefterias plein. Inderdaad komt om 06.10 uur de bus aanrijden. Het is al behoorlijk druk op straat. Een kwartiertje later sta ik op het vliegveld. Tjonge, wat is het hier druk! Tja, ik ben aan de vroege kant, maar beter te vroeg dan te laat. Om 08.10 uur kan ik inchecken. Ik had goed ingeschat welke balie zou opengaan en stond nagenoeg vooraan. Mijn rugzak gaat door de scan en ikzelf door de security. Om 08.25 uur sta ik bij de gates. Tijd voor het ontbijt! Om 09.45 uur kunnen we de bus in naar het vliegtuig. Ik maak snel een foto van het instappen en meteen komt een dame van de beveiliging (?) naar mij toe dat ik niet mag fotograferen. Nou ja, de foto had ik al gemaakt, maar ja, wat is dit nu weer voor onzin. Het is een doodgewone Airbus A319, daar is toch niets geheims aan. Ik heb stoel 10A bij de nooduitgang. Het lijkt me dat rij 9 nog iets gunstiger is voor de foto’s, maar je kunt niet alles hebben. Ik schat dat we intussen voor tweederde vol zitten.Om 10.25 uur take-off. We draaien snel weg van Heraklion, maar ik zou er niet willen wonen. De hele dag door zit je naar vertrekkende vliegtuigen te kijken en te genieten van de herrie. Al snel zitten we boven de wolken. Wat verder zie ik Venetië mooi liggen, maar daarna neemt de bewolking snel toe. Na een rustige vlucht zet de piloot om 11.45 uur (plaatselijke tijd) de daling in. Om 12.25 uur touch-down, de bewolking is wat dunner dan zoeven. Om 13.00 uur pluk ik mijn rugzak van de band en volg daarna de borden DB. Ik pin een kaartje (á €2,40) en meteen komt de RE8 voorrijden. Deze gaat ook naar het Hauptbahnhof, dus ik neem deze in plaats van de S13. Deze trein stopt alleen maar bij de Messe en is daarmee een stuk sneller dan de S13. Er komt wel een conducteur langs, in de S13 heb ik dat nog niet meegemaakt. Het is 13.30 uur en ik moet tot 14.48 uur wachten op de ICE. Tja, dat is het nadeel van vliegen vanaf Köln of Düsseldorf. In elk geval tijd voor de lunch. Nou, dat kan hier te over. Ik kies voor de Pizza Hut, ik heb wel trek in een stuk pizza. Dat smaakt me goed en zeker de koude cola gaat er wel in. Het is hier trouwens ook warm, bijna 30 graden in de plus. Nou ja, voor juli kan en mag dat ook wel. Op naar Gleis 5. Het is behoorlijk druk, ik zie zeer veel toeristen maar ook veel Duitse ‘jantjes’ (militairen), die hoogstwaarschijnlijk van hun weekendverlof gaan genieten. De ICE is keurig op tijd en ik heb precies dezelfde stoel als heen. Ik rijd nu wel achteruit, de trein ‘keert’ dus niet. Ai, er wordt omgeroepen dat er iemand voor de trein is gesprongen en we niet verder kunnen dan Duisburg. Wie doet dat nu in de vrijdagmiddagspits? Om 15.40 uur bereiken we Duisburg en inderdaad, we blijven staan. Na vijf minuten gaan we weer rijden, het probleem doet zich voor op een andere lijn.
Als we in Utrecht aankomen hebben we een kwartier vertraging, maar voor de overstap had ik 21 minuten. Dat haal ik dus precies! Het laatste traject van vandaag, zo’n reis is toch een hele uitdaging. Mooi op tijd ben ik weer thuis, het Kreta avontuur zit erop. Maandag naar het ziekenhuis voor de CT-scan. Ik voel me prima, ik ga ervan uit dat de ‘zwarte’ vlek op de MRI-scan spontaan is weggetrokken. Menno: bedankt voor de organisatie!