Maandag 11 september 2006
Litochoro – Hut ‘A’
Om half acht sta ik op en gebruik het ontbijt in het hotel, da’s net zo makkelijk. Om kwart over negen gaan we van start. Vandaag gaat het echt beginnen, we moeten naar hut ‘A’ op 2100 meter hoogte. Hier zitten we op 300 meter, dat betekent 1800 meter klimmen.
In feite nog meer, want we zullen ongetwijfeld ook nog stukken dalen. Ik zie er wel een beetje tegenop! Memnoon wil eerst nog even langs het kantoor van de SEO (de Griekse bergsportvereniging) om ons af te melden, echter dit blijkt gesloten. We lopen het dorp uit en passeren het bord van het natuurreservaat. Dan begint het echt, het gaat steil omhoog. Op veel plaatsen is het zo steil dat er trappen zijn aangelegd. Uiteraard is de ene trede de andere niet, zodat je nooit in je ritme komt. Ook begint de zon goed zijn best te doen, we zijn tenslotte in Griekenland en zullen het weten ook. Op zeker moment beginnen mijn kuiten te protesteren, reden om een beroep te doen op Zeus. Ik heb tenslotte niet voor joker een schaap geofferd en het is bijna niet te geloven; het helpt. We volgen hier de E4 die door de Enippea-kloof loopt. We zitten nog onder de boomgrens zodat we veelal in de schaduw lopen. Prachtige vergezichten vanaf steeds grotere hoogte. Vaak zien we de zee in de verte. We passeren een aantal houten bruggetjes.Volgens de beschrijving moeten het er zeven zijn, maar ik tel er negen. Onderweg passeren we nog een kapelletje. Verderop moet er nog de ruïne van een klooster staan, maar gezien de tijd laat ik een bezoek daaraan achterwege. Er staat 4½ uur voor de tippel naar Prionia op ongeveer 1100 meter hoogte. Dat is geen dorpje zoals de naam doet vermoeden, er is alleen een simpel restaurant en een bron. Om 14.15 uur ben ik in Prionia en gezien de tijd die we verloren hebben op zoek naar de SEO, klopt de 4½ uur vrij aardig. Niet slecht zou ik zeggen. Het is inderdaad een zeer simpele uitspanning, maar ik ben er blij mee. Ik bestel worstjes met frites en een cola en drink er nog een paar liter water bij op uit de bron. Rond 15.00 uur voel ik mij weer in staat tot de tocht naar hut ‘A’.
Hut ‘A’ ligt zoals gezegd op 2100 meter, dus moeten we nu nog 1000 meter stijgen.
Dat is niet gering en er staat 2½ uur voor. Het gaat opnieuw steil omhoog en zo langzamerhand komen we boven de boomgrens.Dat betekent minder schaduw en dus warmer. Onderweg worden we nog bijna onder de voet gelopen door een aantal ezels. Deze ezels worden gebruikt om de berghutten te bevoorraden. Ik hoor dat ze met 100 kilo bagage naar boven lopen. Ik vind het met 20 kilo al zwaar; ik denk dat dit de zwaarste beklimming is die ik ooit heb gedaan.Onderweg worden we ingehaald door een groep Duitse toeristen onder leiding van een Oostenrijkse gids. Dit zijn afgetrainde bergsporters en ik kan ze niet bijhouden. Stapje voor stapje gaat het, maar om 18.20 uur bereiken we de hut. Bijna 3½ uur hebben we er dus over gedaan. Tja, ik ben nu eenmaal geen Oostenrijker. We maken kennis met Maria, zij runt deze berghut. Zeer ruim opgezet is het, er kunnen tot 140 mensen terecht. Zoveel zijn er momenteel gelukkig niet. Je kunt hier ook douchen met (ijs)koud water, ik besluit om daar maar geen gebruik van te maken. Als je wilt reserveren kun je Maria bellen (zij spreekt perfect Engels) op nummer 035281800. Een eventuele reservering voor hut ‘C’ danwel de SEO-hut op 2700 meter hoogte geeft zij per radio door.
Ik begin maar met een glas witte wijn, daar ben ik echt aan toe. Het wachten is op de anderen en successievelijk komen zij binnendruppelen. Ondertussen maak ik wat foto’s van de toppen van de Olympos, de Mitikas als hoogste (2918) links en de Stefani (2911) iets rechts daarvan. Als we compleet zijn krijgen we van Maria een kamer toegewezen. Daarna bestel ik een macaronischotel met kalfsvlees á €6,50. Om 22.00 uur liggen we in bed want even daarna gaat het aggregaat en daarmee het licht uit.
’s Nachts moet ik eruit, want ik moet vreselijk plassen. Helaas ben ik vergeten mijn hoofdlampje uit mijn rugzak te halen. In het stikdonker ga ik op de tast naar het toilet.
Ik moet ook nog een trap af, dat maakt het helemaal lastig. Gelukkig kom ik weer heelhuids in mijn slaapzak.