Donderdag 21 september 2006
Kastraki
Vannacht heeft het heel bar geregend. Het water liep via het zijraam zo op mijn matras. Ik ben maar een stukje opgeschoven. Vandaar dat de caravan gisteren zo muf rook.
Om acht uur zit ik in het restaurant aan het ontbijt. Dat bestaat uit thee en stokbrood met cups jam en honing (€5,-). Ik bestel er nog yoghurt met honing bij (€1,20) en nog een extra beker koffie (€2,-). Ja, zo loopt het lekker op. Om negen uur is het vertrek gepland, maar het wordt kwart voor tien. We lopen Kastraki uit over de asfaltweg naar het dichtstbijzijnde klooster. Dat is Agiou Nikolaou. Daar aangekomen leiden steile trappen naar het klooster. De toegang is slechts €2,-. Het klooster – dit geldt ook voor de overige kloosters – is gebouwd in de 15e eeuw als toevluchtsoord tijdens de strijd tussen het Servische en het Byzantijnse Rijk. Dit klooster is beroemd om zijn fresco’s van de monnik Theophanes Strelizas van Kreta. In mijn onschuld maak ik twee foto’s en word dan terechtgewezen door een Griek. Nu zie ik het pas; er hangen hier overal bordjes met ‘verboden te fotograferen’. Ik berg mijn fototoestel op en bied mijn excuses aan. Toch loopt de Griek naar de kassa om te klikken. Wat flauw. De man achter de kassa roept een keer ‘No Photo’s’ en dat is het dan. We besluiten een wandelpad te volgen naar het volgende klooster, te weten: Agias Varvaras Roussanou. In het begin gaat dat prima, maar dan gaat het steil omhoog en moeten we klauteren.Ik ben bang dat dit niet het juiste pad is en dat we veel kostbare tijd gaan verliezen.
Ik besluit terug te gaan en over de asfaltweg te gaan lopen. Tegen twaalven bereik ik Agias Varvaras Roussanou, ook weer te bereiken door middel van trappen. Het lijkt een beetje op het vorige klooster en ook hier mag ik binnen niet fotograferen. De fresco’s hier zijn van een zeldzame wreedheid. Overal worden hoofden afgehouwen, het lijkt me duidelijk waarom. Ik neem maar een foto van de toren en van de andere kloosters die ik vanaf hier zie liggen. Eerst een foto van waar ik zojuist was: Agiou Nikolaou. Dan boven mij: vooraan ligt Moni Varlaam en daarachter ligt Moni Megalou Meteorou. Achter het klooster is een trap die we omhoog lopen. Daarna lopen we over een parkeerplaats en zien dan een uitzichtpunt (Psaropetra) waar vele tientallen mensen staan te kijken. Je hebt van hier een mooi uitzicht op Agias Varvaras Roussanou. Sommige mensen staan op het randje van de rotsen, daarbij nemen zij een groot risico. Vanaf hier heb je ook een mooi zicht op Moni Varlaam en Moni Megalou Meteorou. Ik besluit om naar de Moni Agias Triados oftewel de Heilige Drie-eenheid te lopen. Het is op dat asfalt knap warm. Er rijden tig bussen en personenauto’s voorbij, maar mij een lift geven: echt niet. Onderweg naar de Heilige Drie-eenheid zie ik het prachtigste natuurschoon. Bijna niet te bevatten dat de Thessalische vlakte vroeger een binnenzee was en dat deze rotsformaties door eeuwenlange wind- en watererosie hun specifieke uiterlijk hebben gekregen. Eigenlijk vreemd dat deze rotsen in de Griekse mythologie geen enkele rol spelen.
In de verte zie ik al Moni Agias Triados.Op de parkeerplaats zie ik geen bussen staan en ook rond het klooster neem ik geen menselijke activiteit waar. In 1981 is op deze locatie gefilmd voor de James Bond film
‘For your eyes only’. Is dat eigenlijk geen heiligschennis? Ik moet die film maar eens gaan zien. Helaas, als ik er dichtbij ben, blijkt het klooster gesloten. Volgende keer beter. Verderop ligt nog Agios Stephanos, dat bewaar ik ook voor de volgende keer. Ik keer om en loop helemaal terug, bovenlangs Agias Varvaras Roussanou en door naar Moni Varlaam. Zonet telde ik daar 30 bussen, inmiddels is het half drie en staan er nog een stuk of vijf. Ook Moni Varlaam is gesloten, maar gelukkig is Moni Megalou Meteorou open.Wat een groot complex! Dit is het hoogst gelegen klooster op 613 meter. Bizar dat je eerst een stukje door een tunnel gaat en dan via een aantal trappen naar de eigenlijke ingang.
Dit meisje poseerde voor haar vriend, maar ook een beetje voor mij natuurlijk. Binnen word ik welkom geheten door een aantal monniken die niet meer in leven zijn. Het oogt nogal luguber. Dan een prachtig plaatje van Moni Varlaam, dat hier vlakbij ligt. Ook in de Moni Megalou Meteorou mag je binnen niet fotograferen, dat is wel een beetje jammer. Ik bekijk de kloosterkerk, groot en groots, alle muren zijn voorzien van fresco’s. De refter is omgevormd tot museum en herbergt handschriften, iconen en andere religieuze voorwerpen. Dan de smederij, deze ligt aan de buitenzijde van het complex, dus daar kan ik een foto van maken. Rond een uur of vier heb ik het wel gezien. In de hoogtijdagen zijn hier 24 kloosters geweest, echter in de 17e eeuw begon het verval. Corruptie werd algemeen en sommige monniken hielden er als monnik verklede vrouwen op na. In de 18e eeuw werden de kloosters gebruikt als toevluchtsoord voor Grieken die de door de Turkse overheersers opgelegde belastingen wilden ontduiken. Tijdens WO II en de daaropvolgende burgeroorlog (1945-1949) hebben de kloosters veel schade opgelopen. Sinds 1988 staan de kloosters op de Werelderfgoedlijst. Nu zijn er van de 24 kloosters nog 6 over. Drie kloosters heb ik bezocht en voor de overige drie kom ik terug.
Op de terugweg betrekt het, het wordt gewoon donker en het begint te onweren.
Even later begint het hard te regenen. Ik schuil een tijdje onder een boom (het onweer is alweer voorbij) tot het wat mindert. Onderweg zie ik nog een bord dat je hier niet mag kamperen. Dat lijkt me hier toch vrij lastig, zo tussen de bergen. Tegen half vijf ben ik weer op de camping en inmiddels is het droog. Ik trakteer mezelf op een beker Nescafé. Ik denk dat ik vandaag wel een kilometer of vijfentwintig heb gelopen. En dan veelal over (warm) asfalt! Volgende keer doe ik dat anders, elke dag gaat er om negen uur een bus vanuit Kastraki langs de camping naar Moni Megalou Meteorou.
Dan kun je naar beneden wandelend de kloosters bezoeken. Ik doe een wasje en neem een douche. Deze keer blijf ik gelukkig op de been.
Tegen achten gaan we met z’n allen naar Taverna Gardenia. Er is hier capaciteit voor minstens 100 personen, echter wij zijn de enigen. Ik denk dat het seizoen toch wel voorbij is. Ik bestel een Mythos, Griekse salade en Kalamaris. Het is weer overheerlijk.
Memnoon vertelt dat hij vandaag van Kastraki naar Vlachava is gelopen. Morgen wil hij met de liefhebbers met een taxi naar Vlachava en dan de E4 lopen tot Flambouresi. Het stukje dat overblijft is dan van Flambouresi naar Fotino. Ik vrees dat dit stukje nooit gelopen zal worden, dat is namelijk een gebied dat uitsluitend uit diepe ravijnen bestaat. Ik wil nog wel een dagje lopen, dus geef ik mij op.