Dinsdag 12 juli 2011
Prince Rupert – Stewart
Om zeven staan we op en nuttigen in de hal van het hotel een Continental Breakfast.
Dat betekent geroosterd brood met jam en kaas. De koffie is hier prima. Om half negen staan we met de koffers bij de bus. In de bus vertelt Willy dat we nu Indianengebied gaan binnenrijden. Ze zijn hier 8.000 tot 9.000 jaar geleden gekomen. Ze zijn toentertijd over de Beringstraat getrokken. Nou ja, die straat was er toen nog niet, Azië en Amerika zaten nog aan elkaar vast.
Het is mistig en helemaal bewolkt.
Om kwart voor negen gaan we rijden. Een kwartiertje later komt de zon door!
Vandaag gaan we naar Stewart, dat is helemaal in het noorden. Om te beginnen rijden we een heel eind langs de Skeena River. Tjonge, het is hier heel erg mooi. Van elf tot twaalf uur houden we een koffiestop in Terrace, tevens kopen we hier onze lunch voor straks. Voor we vertrekken vertelt Willy iets over de bruine beer, de zwarte beer en de Grizzly.
OK, we gaan weer verder langs de Skeena River. De rivier is hier ogenschijnlijk onbevaarbaar, toch zagen ze toentertijd kans om met raderboten stroomopwaarts te varen. Tja, toen waren de schepen van hout en de mannen van ijzer. Nu zijn de schepen van ijzer en de mannen van … Om half twee houden we een foto-stop bij de ‘Seven Sisters’. Om twee uur bereiken we het Indianendorpje ‘Kitwanga’. Hier staan nog een aantal originele totempalen. Aan deze cultuur kwam in ± 1900 een einde. Tja, de Indianen werden gedecimeerd door Geelzucht en Mazelen. Tegen deze ziektes van de blanke hadden zij geen weerstand. Verder dachten de missionarissen dat de totempalen godheden uitbeelden en aanbeden werden. Zij traden hier tegen op. En als laatste zijn toentertijd veel totempalen als ‘collectorsitems’ door blanken geroofd.
Verderop staat een kerktoren en zie ik wat mensen, Indianen zo te zien. Nee, toch niet, het zijn toeristen. Tja, verder ziet het dorp er troosteloos uit. Sommige huizen zijn verlaten, andere duidelijk bewoond, maar er is geen levende ziel te zien. Er staat een schoolbus, deze heeft al de nodige tijd stilgestaan. Volgens Willy zijn bijna al de Indianen werkloos en alcoholverslaafd. Ze krijgen een uitkering van de overheid en doen niet anders dan drinken en daarna hun roes uitslapen. Tragisch! OK, we gaan op weg naar onze picknickplek. Onderweg zien we onze eerste zwarte beer. Gewoon aan de kant van de weg! Je zult hier fietsen of wandelen! Gelukkig zitten wij in onze bus. We mogen er niet uit, beren mogen niet aan mensen wennen, want dan worden ze opdringerig. Handtastelijk zeg maar. En dat loopt voor de mens niet goed af! Voeren is uiteraard streng verboden. Als een agent of parkwachter het ziet volgt een forse boete. Helaas is het voor de beer dan ook voorbij. Deze beren zijn vanaf dat moment een gevaar voor de mens en worden afgeschoten. We staan net stil met de bus en ik kan precies één foto maken. De beer ziet ons en verdwijnt meteen tussen de struiken. Tegen drieën gaan we picknicken bij de rivier. Net als we uitstappen rijden twee bus-campers weg. Tjonge, ik heb ze al meer zien rijden. Dit zijn toch wel de ultieme campers, maar ik zou er niet graag mee in een stad rijden. De eerste heeft voor de boodschappen een motor op het rek staan, de tweede heeft een middenklasser in de triangel. Oh ja, ook nog een Kawasaki. Orchideetje speurt naar zalm, maar helaas. Na de lunch rijden we weer verder. We draaien weg nummer 37 op en verderop rijden we langs de Nass River. Voor de brug mogen we eruit en gaan te voet verder. Vanaf de brug maak ik twee foto’s. Dit verkeersbord betekent dat je tussen de borden (er staan er dus altijd twee) niet mag stoppen. De borden staan dus aan beide zijden van de brug. Willy rijdt met de lege bus de brug over. We rijden een heel stuk met links en rechts bos. Daar is dus niet zoveel aan. Gelukkig hoef ik niet zelf te sturen, dus kan ik even een uiltje knappen. We slaan linksaf en draaien weg nummer 37A op naar Stewart. Ai, nu krijgen we een heel mooi stukje Canada te zien.
Ik ben meteen klaarwakker. Op de bergen ligt sneeuw. Sommige foto’s maak ik vanuit de rijdende bus door de ruit. Het resultaat valt me nog erg mee. Bij de Bear Gletsjer stoppen we en ik maak onder andere een foto met de fish-eye. Bovenop de bergen ligt een reusachtige ijskap. Nog een gletsjer, het kan niet op. Even na zessen rijden we Stewart in. Zoals gebruikelijk rijdt Willy eerst even door het stadje om ons wegwijs te maken.
OK, we stoppen bij ons hotel, nou ja, motel dus. Wij krijgen een kamer op de begane grond. Willy stelt voor om gezamenlijk te gaan eten in het restaurant van het motel. Dat is het ‘Alaskan King Crab’. Tja, dat doen we dan maar. We hebben nog even, dus maak ik nog een paar foto’s van de ‘stad’. Hier is de tijd, sinds de goudzoekers verdwenen, stil blijven staan. Zo te zien zijn ze bezig om een mijnmuseum op te zetten. Beren zijn hier ook, de afvalbakken zijn ‘Bearproof’. Om kwart over zeven lopen we naar het restaurant aan de overkant van ons motel. Ik bestel een broccoli-crème soep en de Halibut Filet à $28,95. Nou, de soep is heel redelijk. De Halibut is prima, het stukje had van mij wel wat groter mogen zijn. Dat grote ding vooraan is een gepofte aardappel. De kaart is sinds de mijnwerkers hier verdwenen waarschijnlijk nog niet aangepast. Waar ik bang voor was, iedereen besteld iets anders en de kok heeft maar twee handen. Vaak duurt het groepsgewijs eten mij (veel) te lang. Tja, en zoals bekend kan ik de gesprekken aan tafel niet volgen. Ik hoor de hoge tonen niet meer. Het is niet anders.
Nou, deze kok kan werken, om half negen kunnen we van tafel! We gaan meteen naar onze kamer, morgen vroeg dag!