Donderdag 21 juli 2011
Galgary – Amsterdam
We staan om acht uur op en ontbijten op de kamer. Ons voorraadje is zo goed als op, dat komt mooi uit.
We nemen afscheid van negen groepsleden. Zij gaan vanochtend al vliegen of blijven nog wat langer in Canada. Wij stappen om half tien in de bus en rijden naar Galgary waar we tegen tienen zijn. Willy geeft ons een plattegrond met daarin aangegeven een rondwandeling. Het is weer prima voor elkaar. Ook het weer laat zich van zijn goede kant zien, het is 22 graden in de plus. We hebben tot kwart over twaalf de tijd om ons een indruk van Galgary te vormen. Tja, het is een grote stad, dat zijn we een beetje ontwend. Hier staan kantoren te over, hier wordt het geld verdiend. Wolkenkrabbers, maar er zijn ook oude gebouwen. Tijd voor een museum is er uiteraard niet, dat komt een volgend keer wel. Op het Olympische plein staat Yvonne van Ginnep maar liefst driemaal vermeld. Wanneer was dat ook alweer? Als we terug zijn bij de bus laat Willy ons een Canadese krant zien. Er staat een artikel in over zogeheten ‘probleemberen’. Er zijn het afgelopen jaar 143 zwarte beren verplaatst naar een verafgelegen locatie en er zijn er 657 afgeschoten. Verder zijn er 47 Cougars (een soort Poema) afgeschoten. En dat alleen in British Columbia! Van deze aantallen schrik ik toch wel. De beren zijn het probleem niet, dat zijn de toeristen. Maar ja, wat doe je aan dit probleem?
OK, ik heb best wel een goede indruk van Galgary. Om kwart voor een zijn we op het vliegveld. We nemen afscheid van Willy. We hebben een prachtige reis achter de rug! Willy: bedankt! We kunnen meteen elektronisch inchecken en de bagage afgeven. We nuttigen snel een broodje en lopen – via de security – naar gate D44. Onze MD-11 is al binnen en om 14.40 uur kunnen we boarden.Ik heb dezelfde stoel als heen (met meer beenruimte), helaas komt er een jonge vrouw met een baby naast mij zitten. Dat is omdat aan de wand een babybedje kan worden vastgemaakt. Ik weet uit ervaring dat ik geen rustige nacht ga krijgen. De luchtdruk in een vliegtuig is vergelijkbaar met een hoogte van 2500 meter. Baby’s kunnen daar niet goed tegen. Om 15.44 uur take-off. Ik zie op de monitor dat we 7162 kilometer voor de boeg hebben. Of eigenlijk voor de cockpit.
Vanaf mijn stoel maak ik nog een foto door het raampje. We krijgen een drankje en daarna de warme hap. Tja, die baby naast me is geen genoegen. Het kind dreint voortdurend. Het vliegtuig is tot de laatste stoel bezet, een andere plek opzoeken is dus ook geen optie.
Bij het boarden heb ik een Telegraaf (van vandaag!) meegenomen. Is er nog nieuws?
Nou ja, agressieve passagiers belagen vaak het Schipholpersoneel. In het Maasstadziekenhuis in Rotterdam zijn opnieuw vier patiënten overleden aan een bacterie. Morgen is de finish van de Nijmeegse vierdaagse. Ik probeer maar en beetje te slapen.