Maandag 18 juli 2011
Becker’s Chalets – Athabasca Falls – Columbia Icefields – Canmore
We melden ons weer met de koffers bij de bus en al snel gaan we rijden over de Icefields Parkway (wegnummer 93). Dwars door de Rockies gaat het, onvoorstelbaar mooi. Om negen uur maak ik vanuit de rijdende bus een foto van de rivier. Jammer dat je op een brug niet mag stoppen. Een kwartiertje later stoppen we op een uitzichtpunt. Van hieruit zijn drie toppen te bewonderen. Beklimmen kan ook, maar daarvoor moet je een andere reis boeken.
Ooit, maar dat is echt heel lang geleden, waren deze toppen meer dan 10.000 meter hoog. Tja, een paar miljoen jaar erosie, dan krijg je dit. Om half tien zijn we bij de Athabasca Falls. Een waterval dus. We kijken hier een half uurtje rond. Oeps, je moet hier toch niet invallen, dat loopt niet goed af. En toch lees je elk jaar dat mensen over een hek klimmen om een spectaculaire foto te maken. OK, op naar de Columbia Icefields. Op de parkeerplaats tegenover de Kitchener gletsjer stappen de mensen uit, die een bustocht (met een speciale bus) naar de gletsjer gaan maken. Naast de parkeerplaats staat een gigantisch groot bezoekerscentrum annex restaurant.
Ik vind het gebouw wel een beetje misstaan. Met zeven groepsleden rijden we een stukje verder naar het begin van de Parker Ridge Trail. De trail is heen en terug ruim 5 kilometer en we moeten 250 meter stijgen en uiteraard weer dalen.
Uiteraard dekt de Canadese overheid zich goed in met diverse waarschuwingsborden. De trail is goed te doen en onderweg staan prachtige bloemen. Hier zitten we al aardig op hoogte. We zitten duidelijk boven de boomgrens en in de sneeuw. Vanaf de Parker Ridge (2256 meter) hebben we een mooi uitzicht op de Saskatchewan gletsjer. Jammer alleen dat het een beetje bewolkt is. Na precies twee uur wandelen zijn we terug op de parkeerplaats. Tegen twee uur zijn we in het bezoekerscentrum waar de koffie (en iets daarbij) wacht. Helaas, het regent een beetje. De toppen zitten in de wolken, veel valt er nu niet te zien.
Rond drie uur rijden we weg, op naar ons hotel in Canmore (iets voorbij Banff).
Jammer dat het zo bewolkt en regenachtig is, dit is naar horen zeggen de mooiste weg van de wereld. Onderweg zien we nog een zwarte beer. Oh ja, we hadden het Peyto meer nog te goed. Jammer alleen dat het regent. Dit meer heeft door een natuurkundige oorzaak een aparte kleur blauw. Om zes uur zijn we bij ons hotel in Canmore, maar niet voordat Willy een rondje heeft gereden zodat we ons kunnen oriënteren. Het is de Rocky Mountain Skilodge. Toentertijd met de Olympische spelen waren hier de skiërs gehuisvest. Inderdaad, de zon is er weer en schijnt volop. We zetten onze koffers in de kamer en lopen meteen richting restaurants. Daar zijn er op loopafstand een heel aantal van. We proberen meteen de eerste. Er staat een hele rij, maar dit blijken mensen te zijn die op een meeneempizza wachten. Kijk, het zal hier dus best wel goed zijn. We kunnen meteen aan tafel. Ik bestel een glas Merlot en een Hawaiian pizza. Pizza’s zijn te bestellen in maar liefst vier maten.
Ik bestel de small, en als hij doorkomt blijkt hij groot genoeg te zijn. De pizza smaakt me prima en van de Merlot bestel ik nog een tweede glas. De prijs van al dit fraais valt ook beslist mee. We vragen nog even naar een supermarkt en zo te horen zit hij om de hoek. Daar kopen we weer het nodige voor ons ontbijt. Ontbijten op de kamer in alle rust bevalt ons erg goed. Ik zie in deze supermarkt dat er vier (of zes?) stations zijn waar je zelf je boodschappen kunt scannen en betalen. Het meisje links houdt op een of andere manier toezicht op de procedure. Hoe het precies werkt begrijp ik niet, maar dit lijkt me wel de toekomst. Zoals ik al meer heb gezien, er zit zelfs een Starbucks vestiging in deze supermarkt.
Kijk, een dubbele espresso gaat er wel in natuurlijk. OK, op naar ons hotel waar we nog even TV kijken. Zoals gewoonlijk hadden we hem niet hoeven aanzetten.