Dinsdag 19 juli 2011
Canmore
We staan vroeg op, want Orchideetje wil brood voor het ontbijt en de lunch kopen bij het bakkertje, die we gisteravond hebben gezien. Om half negen zitten we in de bus en eerst rijden we naar de Gateway supermarkt waar we gisteravond ook al zijn geweest. De route naar de Starbucks weet ik zonder haperen te vinden. OK, op naar Lake Louise, dat in het Banff National Park ligt. Volgens Willy zwerft er hier in de buurt een ‘pak’ wolven rond, maar ze laten zich niet zien. Wat we wél zien dat zijn Wapiti’s die in Canada ‘elk’ worden genoemd. Het dier lijkt op het Europese edelhert, maar is wel een stuk groter. Ze grazen in dit voormalige bos. Soms gaan stukken bos spontaan in brand door blikseminslag, maar dit stuk bos is door parkwachters in brand gestoken om weidegebieden te creëren voor de elk. Het zijn er trouwens een stuk of wat en ze zijn aan het herkauwen. Een uurtje later merkt iemand van de groep een coyote op. Ze zijn verwant aan de wolf, maar een stuk kleiner. De coyote heeft ons meteen in de gaten en maakt dat hij weg komt. Door de prairie was het een eitje, maar hier is de Canadian Railway door de Rockies gegaan. De bewolking neemt trouwens toe en overal hangen mistflarden. Om half twaalf zijn we bij Lake Louise. Dit is één van de bekendste meren in Canada, niet in het minst doordat hier een zeer luxueus hotel staat. Het heet het Fairmont Chateau (www.fairmont.com/lakelouise). Een beetje kamer kost hier al snel $1.000,- per nacht, maar voor een balkonnetje+meerzicht komt er meteen $500,- bij. Uiteraard per nacht.
Als we bij het meer aankomen kijken we tegen de mistflarden aan. Later trekt het iets op. De foto’s zijn in fish-eye, anders paste Lake Louise er niet op. Volgens Willy is het toegestaan om de begane grond van het hotel te bezoeken. Nou, de hal is compleet met harpiste, de eetzaal en de boetiekjes, het ziet er allemaal piekfijn uit. OK, we hebben het toch wel snel gezien en stappen weer in de bus. Na een kwartiertje stopt Willy. Wat valt hier te zien? Nou, als skileraar weet hij dat de lichtgroene gedeeltes in het bos de skigebieden zijn. Om half een zijn we bij het Lake Moraine, ook al zo’n beroemd meer. Jammer dat het zo bewolkt is en zo nu en dan zelfs regent. Tja, aan het weer doe je niets, gelukkig hebben we ook vele dagen met prachtig weer gehad. Persoonlijk vind ik dit meer intiemer, ook al omdat er niet zo’n mega-hotel staat.We gaan weer verder en staan om twee uur bij de ‘spiraal-tunnels’ van de Canadian Railway. Helaas regent het pijpenstelen en een trein is niet te bekennen. Ook de geplande wandeling blijft achterwege, het regent gewoon veel te hard. In plaats daarvan gaan we een waterval bekijken.
Onderweg daar naartoe bespeuren we – we kijken er al dagen naar uit – een aantal elanden. Hier in Canada worden ze ‘Moose’ genoemd. Het zijn grote beesten, zoiets als een paard. Je moet er toch niet aan denken om zo’n beest voor de bus te krijgen.
Ze bevinden zich in waterrijke gebieden en eten waterplanten, blad, scheuten en twijgen.
Jammer dat het zo regent, daardoor zijn de foto’s niet haarscherp. Om half vier lopen we vanaf de parkeerplaats bij de waterval een kilometertje richting Takakkaw Falls. Nou, water is er genoeg en er komt nog steeds meer bij. Toch een imposant ding. OK, we rijden weer verder richting ‘Natural Bridge’. Onderweg zien we nog een ‘Elk’. We hebben de ‘Spiral Tunnel’ nog te goed. Dit ondanks de stromende regen.
Sowieso is het bijzonder. Om hoogte te winnen ligt het spoor hier in een 8-vorm.
De trein komt dus driemaal voorbij. Dat kan omdat een beetje (goederen)trein hier uit minstens 100 wagons bestaat. Twee tot drie loc’s voorop, eentje in het midden en dan nog twee achteraan trekken en duwen dat het een aard is. Helaas, door de regen en de mist kunnen we met moeite de trein in drieën zien. Toch is het zeer interessant.
Om zeven uur zijn we weer in ons hotel. Zoals elke dag weet Willy weer het uiterste uit zo’n dag te halen.
We willen weer naar dezelfde Pizzeria, maar er staat een lange rij mensen te wachten tot er een tafel vrij komt. Dat doen we maar niet en we lopen naar de aanpalende Chinees. Daar kunnen we meteen aan tafel. We bestellen een Cream Corn Chicken Soupe en op aanraden van de ober nemen we voor ons tweetjes een ‘Small’. Je kunt ook nog gaan voor een ‘Medium’ en een ‘Large’. Nou, er komt een behoorlijke kom soep en voor ons allebei een apart kopje met lepel. De ober had het goed gezien, het is meer dan genoeg. Lekker soepje trouwens. Als hoofdgerecht heb ik Garlic Dry Spareribs besteld. Is dit Spareribs? Nou, in elk geval is het lekker en ik neem er maar liefst twee Canadese biertjes bij. Tja, iets pittig is het wel.
De rijst is prima, dat kan een Chinese kok wel. Tegen negenen zijn we weer in ons hotel. De TV laten we maar uit.