Maandag 19 mei 2008
Sant’Agata Militello – Catania – Düsseldorf
We staan om kwart voor zeven op en om half acht rijden we weg. Een half uurtje later zijn we bij Capo d’Orlando en gaan daar de 116 op. Om half negen rijden we door Castell’Umberto. Aan de linkerkant zie ik een barretje. Ik zet de auto neer en we bestellen espresso, thee en chocoladebroodjes. De plaatselijke Hermandad nuttigt ook een espresso. Een halfuurtje later gaan we weer op weg. Bij Randazzo verandert het wegnummer in 120. Het is een mooie route, uiteraard vol bochten en veel op en neer. Regelmatig rijden we door een klein plaatsje. Rustig is het hier, er is weinig verkeer op de weg. Helaas is het weer niet geweldig. Het is bewolkt, soms een beetje mistig. Rechts van ons ligt de Etna, maar we zien er weinig van. Vlakbij Fiumefreddo wordt het drukker.
Veel vrachtverkeer dat de tolweg opzoekt. Daar draaien we ook op. Hier kan het gas er weer op. Het schiet inmiddels aardig op naar Catania. Ik zie een autogrill, hier moeten we maar voor de laatste keer tanken. De auto moet ‘vol’ terug. Even verder gaat de tolweg over in de E45 en moeten we een kleinigheid tolgeld betalen. De borden ‘aeroporto’ hangen boven de snelweg. Die volgen we en inderdaad bereiken we spoedig het vliegveld.
Het is even zoeken naar de parkeerplaats van Maggiore, in eerste instantie rijden we de parkeerplaats ‘langparkeren’ op. We zetten de auto neer, het is half twaalf. Gelukkig zit er geen krasje op de auto! Ik kijk eens even op de teller en maak snel een rekensom. We hebben 2176 kilometer op Sicilië rondgereden! Vanaf de ingang van de parkeerplaats loopt er iemand met me mee terug naar de auto. Een blik rondom, ja ja, de auto is zonder schade en nog schoon ook. Het reservewiel zit er nog in en ook het gereedschap.
De PDA komt tevoorschijn en snel worden de gegevens ingetypt. Het is voor elkaar! Oh ja, we hebben nog €250,- borg betaald, daarvoor moeten we toch even naar het kantoortje. De Nederlandse/Siciliaanse zit er weer, maar is bezig met een andere klant. Wij worden door een collega geholpen en krijgen zonder mankeren ons geld terug. We lopen naar de vertrekhal en staan om tien voor twaalf in de rij. Het gaat vlot, we zijn zo aan de beurt.
Ik vraag langs mijn neus weg of er misschien een stoel bij de nooduitgang beschikbaar is voor mijn lange benen. Dat is het geval, we krijgen de stoelen 16A en 16B. Vreemd, er wordt helemaal niet gevraagd om een extra betaling! De security gaat ook vlot, alleen val ik door de mand, ik had nog een flesje water in mijn rugzak. Dat ben ik kwijt natuurlijk.
Ik vraag me af wanneer ze eens ophouden met deze flauwekul. Volgens mij is het een deal tussen het vliegveld en de vliegmaatschappijen. Het scheelt natuurlijk vele honderden kilo’s gewicht en de passagiers worden nu gedwongen om ‘vocht’ in het vliegtuig te kopen. We zien een restaurantje en bestellen broodjes ham, espresso en cola.
We moeten boarden om 13.25 uur, maar dat wordt 20 minuten later. Als we kunnen boarden gaat het snel, iedereen wil naar huis. Om 14.00 uur zit iedereen op zijn stoel en tien minuten later taxiën we. Na vijf minuutjes gaat het gas erop en even later ‘hangen’ we. De kustlijn komt in beeld en nu is het tijd uitzitten. De vlucht verloopt verder prima, toch wel fijn om bij de nooduitgang te zitten. Het toestel is overigens weer een zo goed als nieuwe Boeing 737-800.
Rond 16.30 uur zitten we vlak voor de landingsbaan precies boven de Rijn. We taxiën naar de aankomsthal, de bouwactiviteiten vallen me op. Hoe zou dat nu komen? We lopen de vliegtuigtrap af en moeten nog een klein stukje met de bus. Onze koffers komen ook deze keer zowat als laatste van de band, het kan niet altijd meezitten.
We lopen door de douane en volgen de borden ‘DB’ en komen meteen uit op de ‘Flughafen Terminal’. Dit keer dus geen skytrain. Ik snap het systeem nog steeds niet, maar feitelijk maakt dat niet uit. De S7 van 17.23 uur naar het Hauptbahnhof staat voor ons gereed, wat wil je nog meer. Dik tien minuten later staan we op het Hauptbahnhof. Het is toch veel sneller gegaan dan ik had verwacht. We hadden de ICE naar Utrecht van 18.13 uur kunnen halen! Tja, voor die trein heb ik geen kaartjes. We moeten wachten tot 19.40 uur. Nou ja, we hebben nu in elk geval ruim de tijd voor een warme maaltijd, die hebben we nog tegoed. Zo’n Duits station heeft ook wel wat, leuk om rond te kijken. De ICE is mooi op tijd en ook de aansluitende treinreis vanaf Utrecht verloopt naar wens. Nog redelijk op tijd zijn we thuis. Ons Sicilië-avontuur zit erop! We hebben een prachtige reis achter de rug. Marjan en Mario van Tururi Tours, alle medewerkers van de B&B’s en verder alle Sicilianen: bedankt!