Donderdag 20 oktober 2011
Rethymno – Arkadi – Eleftherna – Rethymno
We staan opnieuw om vijf uur op. Een kwartiertje later sta ik voor een gesloten broodjeszaak. Wat is dit nu weer? Van iemand op straat begrijp ik dat de taxi’s en ook de broodjeszaak staken. Wat is dit nu voor onzin! Wat denken die taxichauffeurs (en de broodjesuitbater) hier nu mee te bereiken? Gelukkig verkoopt de bakker om de hoek ook broodjes ham/kaas. Koffie hebben ze hier niet, maar iets verderop is er al een ‘koffieshop’ open. Er wordt hier door de aanwezigen (wat doen die hier zo vroeg?) driftig gerookt, dus snel maken we dat we wegkomen. We pakken weer dezelfde bus als gisteren naar Arkadi. We stoppen op een iets andere plek dan gisteren, het zal wel ergens goed voor zijn. Dat klopt ook, de bus blijft niet staan, maar vervolgt zijn weg. Het is tien voor zeven en 10 graden in de plus. Bepaald fris dus. Het begint net licht te worden. We gaan meteen van start en lopen nu naar het oosten. In de verte weer het Psiloritis gebergte. We beginnen met twintig minuten asfalt. Dit kapelletje is vervallen tot een ruïne. Links en rechts beginnen er jeeptrails, maar dankzij mijn GPS weten we dat we die niet moeten hebben. De olijven beginnen al aardig te kleuren. Ai, hier gaat een jeeptrail rechtsaf en volgens mijn GPS is dat ook de E4. Om kwart over acht bereiken we een kapelletje.Het ding is nog open ook. Ik zie dat het geldkistje – dat staat open en bloot – goed gevuld is met euro-muntstukken, maar ook met briefjes van vijf en tien. Ik doe er nog €0,20 bij, dat lijkt mij meer dan genoeg voor een kaarsje. Vandaag viert mijn moeder haar negentigste verjaardag, dus steek ik er nog een aantal kaarsjes uit de afvalzak bij aan. Na een kwartiertje stappen we weer op. Dit soort watermeters zie je overal. Soms lopen de leidingen naar olijfgaarden, maar ook vaak naar huizen. Ik neem aan dat water hier niet gratis is. Om tien voor negen lopen we het dorpje Eleftherna in. Kijk, ze hebben hier een pracht van een taverne. We hebben er nu 5.8 kilometer opzitten en we zitten op 360 meter hoogte. Het weer is prima, mijn softshell kan uit. Na een half uurtje vertrekken we weer. Tja, er is hier markering, maar die loopt niet in de pas met de E4 op mijn GPS. We kiezen voor de markering, feitelijk is dat de ‘echte’ E4 (tenminste, zo zou dat moeten zijn).
We lopen meest over geitenpaden.
We zitten hier op zo’n 400 meter hoogte, maar ooit heeft hier een rivier gelopen richting zee. Dat is aan de geërodeerde rotsen te zien. We naderen de archeologische site van Eleftherna. Dit is een steengroeve uit de tijd van de Doriërs (1200-800 voor onze jaartelling). We worden in drie talen welkom geheten. Helaas, er staat geen bordje bij, maar ik denk dat dit een waarnemingstoren annex verdedigingstoren is geweest.

Opnieuw de verdedigingstoren, maar nu is er een stuk van de weg danwel plein te zien.

Dit lijkt me een Dorische weg naar de verdedigingstoren. De klei en de kleine steentjes tussen de grote keien zullen weggespoeld zijn. Tja, en dit bassin, wat moet ik daarvan denken. Waarom is het ding niet gewoon rechthoekig gemaakt? Of was het bassin eerst wel rechthoekig, maar is er later een ovaal ‘aangeplakt’? Dan paste er ‘iets’ niet in. Het lijkt me dat het geen bad is. Een bad plaats je in de badkamer, in je huis, in de stad. En we bevinden ons hier zeker 100 meter boven de stad. We zijn hier dus dichter bij de zon. De zonnegod dus. Dit bassin moet wel bijna met religie te maken hebben. OK, ik gok maar, wie het weet mag het zeggen. We dalen en even later zien we de Dorische stad beneden ons liggen. Ik zie een groot en een kleiner afdak. Zo te zien staan er onder het grote afdak artefacten. Ik denk dat er onder het kleine afdak archeologen aan het werk zijn. Dat heb ik op die manier eerder gezien. Als we lager komen is de vorm van voormalige huizen te zien. Helaas, het hek van de site zit op slot. We kunnen er niet op. Het is jammer. We lopen door en aan de andere kant van de vallei stijgen we weer. Nu zien de we site van de andere kant. We stijgen verder en in de verte is het grote afdak te zien. In deze olijfgaard gaan we de fout in. Zo te zien wijst de markering naar rechts, maar daar lopen we vast in ondoordringbaar kreupelhout. We gaan terug en verderop is er tot onze verbazing een dirt road, die later overgaat in asfalt. Zoals gezegd, we lopen niet op GPS (de E4 op mijn GPS én de atlas nemen een andere route), maar volgen de markering. Tja, de E4 op de Rough Guide loopt door het dorpje Margarites, maar de vraag is of de markering dat ook doet. Het is me wat met de E4 op Kreta. Kijk, nu is het duidelijk. Op dit bordje staat duidelijk ‘Margarites’ (op z’n Grieks). Even over twaalven lopen we Margarites in. We worden welkom geheten door deze dappere strijder. Hoewel, het lijkt me dat deze man (aarts)bisschop is geweest (ook een soort van strijder). In deze taverne drinken we er een colaatje op. Vanaf het terras hebben we een mooi uitzicht. Na zo’n half uurtje stappen we weer op. Markering is er in het dorp niet te zien. Nou ja, we moeten naar Pasalites en zo te zien loopt de route op alle kaarten en op GPS over de verharde weg. Nou, in dit dorp wordt nogal aan de edele pottenbakkerskunst gedaan, overal hangt deze huisvlijt aan de muren. Uiteraard is St. Nicolaas (in de vorm van de EU) ook in dit dorp op bezoek geweest.
De schoen van de burgemeester is toen gevuld met €113.480,29. Dank U, Sinterklaasje!
Hebben ze van deze centjes dit uitzichtpunt aangelegd? Compleet met afdakje en zitbanken! Nou, het ziet er prachtig uit, mijn complimenten. Een kapelletje, helaas zit het ding op slot. Over asfalt gaat het dus, rechts van ons ligt het dorpje Orthes. Kijk, nog 5 kilometer naar Pasalites. Voor bloeiende oleander is het eigenlijk te laat, maar zo hier en daar staat nog wat. Zoals bekend ben ik al heel wat keren op Kreta geweest. Overal word ik herkend en gegroet. Dit monument staat gewoon bij iemand in de tuin. Er staat geen bordje bij, dat is wel een beetje jammer. Of is het gewoon huisvlijt zonder enige betekenis? Dit zal het dorpje Kalandhare zijn. Zomaar een kloof. In de verte de zee. Tja, dit is ook wel een leuk kapelletje met zo’n pannendakje. Menno maakt een praatje met een aantal bouwvakkers. Toch knap dat ze van een stapel rotsblokken zo’n mooi muurtje fabriceren. Dit is wel een zeer oude olijfboom. Ik meen dat een olijfboom wel duizend jaar oud kan worden. Deze sinaasappels beginnen al aardig te kleuren. Dit naambordje van het dorp Kalamas lijkt meer op een vergiet. Ai, dit is toch wel een bijzonder mooi kapelletje. Tja, als je zo’n pick-up afdankt, dan druk je hem gewoon een stukje van de weg af. Mettertijd roest hij vanzelf weg. Een granaatappel. Ze zijn eetbaar, maar mij is het teveel werk om alle velletjes te verwijderen. In de supermarkt kun je gewoon een pak vruchtensap kopen, dat is veel makkelijker. Soms denk ik dat elke Griek zijn eigen olijfgaard heeft. Werkelijk overal zie je olijfbomen. Pasalites ligt alweer achter ons en we hebben besloten om door te lopen naar Perama. Daar kunnen we de bus pakken naar Rethymno.
Het is op Kreta lang niet overal ‘armoe troef’. Dit huis is beslist niet verkeerd. Tja, deze auto is aan alle kanten (vooral aan de voorkant) behoorlijk gebutst. Tja, en dan zo’n kapelletje erbij voorzien van bloemen en een foto, dat geeft te denken. Dit is een bermmonument, dat kan gewoon niet missen. Helaas staat er verder geen informatie bij. Rond vier uur lopen we Perama in. We zijn nu bijna 4 kilometer verwijderd van de E4. We hebben er 27.8 kilometer opzitten. Volgens de dienstregeling moet er om 16.30 uur een bus komen. Helaas, geen bus.
Een jongeman vertelt dat het 17.00 uur moet zijn. Helaas, geen bus. Om 17.20 uur rijdt er een taxi langs. Deze houden we aan en voor €35,- wil de taxichauffeur ons wel naar Rethymno brengen. Dat is niet goedkoop, maar het moet maar. Na tien minuutjes rijden we de bus bij een halte achterop. De taxichauffeur is zo sportief om meteen te stoppen.
We rekenen €8,50 af en stappen over op de bus. Een buskaartje naar Rethymno kost slechts €2,40, dat is toch een stuk schappelijker.
Even na zessen rijden we Rethymno in. Ik loop meteen even langs de supermarkt, want ik ben door mijn yoghurt heen. In het hostel doe ik een wasje en ga meteen onder de douche.
Om kwart over zeven zitten we weer bij Mesostrati, dat is ons gisteren toch wel goed bevallen. Ik bestel weer samen met Menno een Griekse salade. Verder bestel ik een schotel Apakia, dat is een traditioneel Grieks gerecht dat bestaat uit gerookt varkensvlees. Uiteraard bestel ik er een halve kilo rode wijn bij. Wat kan het leven toch goed zijn. Als toetje krijgen we raki met meloen. Het is vandaag drukker dan gisteren, ik ben blij voor de uitbaatster. Tja, een van de eerste dingen waar je op gaat bezuinigen in economisch wat mindere tijden, dat is toch wel het uit eten gaan. Hoewel, dit strookt natuurlijk totaal niet met een bourgondische levensstijl. Ik moet €14,50 afrekenen, daar doe ik natuurlijk nog de fooi bij. Op mijn glas raki staat een Griekse tekst. Is het reclame? Ik vraag er naar en de uitbaatster roept er iemand bij. Dit blijkt de dichter te zijn van deze regels. Er staat:

‘Denk niet teveel na over de zin van het leven, geniet er liever van’.

Deze dichtregel is mij uit het hart gegrepen. Ik ga hem thuis inlijsten en ophangen. Het rakiglas wil ik kopen en dat blijkt – na enig overleg – mogelijk te zijn. De dichter noteert nog een link voor mij naar YouTube (simisakogiorgis). Nou, daar ga ik thuis maar eens naar kijken. Onderweg naar ons hostel bestelt Menno nog een ijsje.