Zondag 16 oktober 2011
Amsterdam – Heraklion
Om kwart over twee gaat mijn telefoonwekker. Tjonge, dat is toch geen tijd! Om half drie rijdt dochterlief mij naar Schiphol en om drie uur sta ik voor het display. Ik moet in vertrekhal 1 naar bagage-afgiftebalie 3. Waarom zet Transavia dat trouwens niet op de website? Het is – ondanks het vroege uur – druk op Schiphol, maar er staan nergens rijen. Mijn rugzak – voorzien van combi-regenhoes – ben ik vlot kwijt. Op naar de securitycheck, ook in vertrekhal 1.Mijn Meindl bergschoenen en mijn softshell mogen op de band. Idem mijn ‘bustasje’ met portemonnee, broekriem, fototoestel, opladers en telefoon. Als ik door het poortje loop krijg ik een groen lichtje als compliment. Tjonge, deze controle maakt het vliegen toch een stuk duurder. Wanneer is dit ook alweer begonnen? Ik meen als gevolg van de terreurdaad – in opdracht van Yasser Arafat – gepleegd tijdens de Olympische Spelen in München (5 september 1972). Ikzelf had toen nachtdienst en heb toen de hele nacht aan de radio gekluisterd gezeten. Arafat (overleden 2004) is sowieso een omstreden figuur, die mogelijk tussen de één en de drie miljard dollar heeft gestolen van de Palestijnse zaak.
Ja, inderdaad miljard en geen miljoen!
OK, ik kom in vertrekhal 1, die sinds jaar en dag Lounge 1 heet. Mijn vlucht staat op het bord, ik moet naar gate D63. Eerst maar een broodje en koffie, die ik nuttig in de Mediterranean Sandwich Bar. Ach, dat kost maar €9,15, want hier heersen wel Schipholprijzen. Om 04.20 uur kan ik boarden, dat wil zeggen dat de boardingpas wordt gescand waarna ik weer plaats mag nemen in de volgende wachtruimte. Kijk, daar staat hij, ze zijn druk bezig met het beladen van de ruimbagage. Na tien minuutjes mogen we echt boarden. Ik heb meteen de eerste stoel voorin en ik gluur even in de cockpit. Hoewel, tegenwoordig noemen ze dat het ‘flight deck’. Dit vliegtuig is een Boeing 737-800, maar dat had iedereen natuurlijk al gezien. De piloot komt op het net. De vliegtijd is 3 uur en 17 minuten en we vertrekken vanaf de Kaagbaan. Fijn, dat betekent kort taxiën. Om 04.58 uur gaan we dat ook doen en zes minuutjes later kiezen we het luchtruim. Het is buiten nog hartstikke donker. Ja, (elektrische) lichtjes genoeg, dat verlichten van half Nederland moet toch een vermogen kosten. Na een uurtje of twee vliegen komt de zon op. Tja, de drankjes en de hapjes zijn bij Transavia niet meer gratis, maar ik kan voorlopig nog vooruit met de beker koffie en het broodje van Schiphol. Zo te zien zijn er maar weinig mensen die iets bestellen. Ik loop eens naar de nooduitgangen (rij 14 en 15). Er zitten in elk geval geen kinderen. Ik kan natuurlijk vragen hoe deze mensen het hebben klaargespeeld om deze stoelen te boeken. Nou ja, ik laat het maar achterwege. Als ik terugloop naar mijn stoel maak ik een foto. Volle bak inderdaad en ik zie zeker 30% basisschoolleerlingen. Tja, het is herfstvakantie. Het schiet lekker op, helaas ligt er een dik wolkenpakket. Om kwart voor negen (Griekse tijd = plus 1 uur) gaan we dalen.
Kijk, daar ligt Kreta. We vliegen eerst iets landinwaarts. Dan maken we een bocht naar rechts. We volgen de kustlijn en dalen gestaag door. Links zit je dus beter, rechts zie je alleen zee. Om 09.12 uur touch-down. Verdorie, het regent iets. Dat zullen al die badgasten om mij heen niet leuk vinden. Je zou het niet zeggen, maar de man links op de foto met het groene hesje is echt de gezagvoerder (de ‘captain’). Om half tien sta ik bij de bagageband en al snel komt mijn rugzak (gelukkig onbeschadigd) aanschuiven.
Tegen tienen sta ik bij de bushalte. Je kunt een kaartje kopen bij de automaat, maar daartoe moet je op de hoogte zijn van het aantal te rijden zones. Gelukkig kan ik nog steeds een kaartje à €1,10 kopen bij het informatiehokje. Bij de chauffeur kan het trouwens ook, hij komt inmiddels aanrijden.Na zo’n tien minuutjes stap ik uit op het Elefterias plein en loop naar hotel Irini. Ik meld me bij de receptie. Nee, ik had niet gereserveerd, maar ik ga er vanuit dat er nog plenty kamers zijn. Dat blijkt ook zo te zijn en ik kies kamer 405. De computer kent mijn naam nog van de vorige boekingen, tegenwoordig blijft niets geheim. Ik ga met de lift naar de 4e etage en naar de kamer. Op het balkon vallen twee dingen op. Ten eerste, het is droog en er zit al heel wat blauw in de lucht! Ten tweede, de parkeergarage in aanbouw staat er net zo bij als vorig jaar september. Is de aannemer failliet? Ik moet dat straks maar even navragen bij de receptie. OK, ik ga eerst maar eens de stad in. Het is zondag en helaas, de supermarkt is dicht.
De meeste winkels inclusief de CD-winkel is gesloten. De Morosini fontein staat ook al droog. Nou ja, in al die jaren heb ik hem één keer werkend gezien. Er zit wel een klein zigeunermeisje met haar trekzak. Ze wacht zeker op haar vriendinnetje. Het lijkt wel of er elk jaar meer zigeuners zijn. Hier kocht ik vorig jaar nog een paar keer een broodje en koffie. Ze zijn (op zondag!) de zaak aan het ontmantelen. Waren deze winkels vorig jaar ook al dicht? Ik meen toch van niet. Deze winkel wordt opnieuw in de latex gezet. Deze winkelier ziet het nog zitten. De bouwvakkers zijn ongetwijfeld Albanezen, zij werken 7 dagen in de week. In de haven zijn ze ook aan het werk, deze visser is de boel aan het ontwarren. Het Venetiaans fort uit de 16e eeuw staat er ook nog steeds. Dit is de ’25e Augustus’, de bekendste winkelstraat van Heraklion (Iraklio). De ‘balletje-balletje’ jongens zijn ook nog steeds actief. De eerste kijkt wat stuurs voor zich uit, de tweede laat zien waar het om gaat. Je moet de ‘klodder’ materie met enige kracht op een stukje geplastificeerd spaanplaat gooien. Dat spaanplaat verkopen ze bij de Gamma in platen van 122 x 244 centimeter. Daar zaag je dus een stukje van 30 x 30 centimeter vanaf. Nou ja, je gooit, de ‘klodder’ spreidt zich uit, trekt zich dan samen en wordt een aardbei of iets dergelijks. Het is een geweldig leuk spel, maar het verveelt al snel.
Kleedjes, sjaaltjes en andere hebbedingetjes doen het altijd goed bij de toeristen. Nog zo’n dichtgeplakte winkel. De Bembos fontein uit de 16e eeuw maakt nog altijd dezelfde naargeestige indruk als altijd. Op zondag houden de meeste marktkooplui hun kraam gesloten. Nou, gelijk hebben ze. De kerk Ayios Titos heb ik uiteraard al heel wat keren bezocht. Toch heb ik me tot heden niet bekeerd tot het Grieks-orthodoxe geloof. Na een bekertje prima (maar dure) koffie met gebak bij Starbucks spoed ik mij naar Irini. Ai, de zon staat perfect op het balkon, dus daar ga ik eerst van genieten. Na een uurtje wordt het me te gek (te warm) en ook de vermoeidheid slaat toe. Siësta, dus.
OK, het is tegen zessen. Via het busstation – waar ik drie buskaartjes scoor voor het vliegveld – loop ik weer naar het Elefterias plein. Kijk, deze pizzabakker is nog actief.
Laat ik nu precies zin hebben in een pizza! Wat me na al die jaren nu pas opvalt, op het Elefterias plein staan zo hier en daar wat uitdagend geklede dames. Ze hangen wat rond en kijken zo nu en dan verveeld op hun mobieltje. Wachten ze op hun vriend(in)? Nee, want ze kijken nooit op hun horloge.
Wat staan ze daar toch te doen? OK, ik heb geen tijd om het te vragen of de dames nog langer te observeren, ik moet naar het vliegveld om Menno op te halen. Daar blijkt zijn vlucht 15 minuten vertraagd te zijn. Tjonge, zowel in de aankomst- als de vertrekhal is het razend druk. Ai, de mensen die aankomen wacht een verrassing. Het is gaan regenen en niet zo weinig ook. Ik heb gehoord dat het morgen een regenachtige dag wordt. Tja, het is niet anders. Uiteraard verrast Menno mij weer door gebruik te maken van de personeelsuitgang. We pakken de bus terug naar het Elefterias plein en lopen naar Irini. Onderweg maak ik nog een foto van de (niet afgebouwde) parkeergarage. Ik zie dat de onderste etage wél in gebruik is genomen. Hoe zit het nu? De receptiemedewerker weet het. Wat blijkt, er zou op de begane grond een winkelcentrum komen. Helaas, de gemeente ziet geen kans om winkeliers te vinden. Ze kunnen de gevraagde huur niet opbrengen. ‘Niemand heeft meer geld’, verzucht de receptionist. Om die reden heeft de gemeente een half jaar geleden de afbouw van de parkeergarage stilgelegd. Tja, het gaat economisch helemaal niet goed in Griekenland/Kreta. Zou Griekenland uit de Euro gegooid worden? Dat zou voor de gemiddelde Griek dramatisch zijn. Het land is feitelijk failliet, hoe kan dat zo gekomen zijn? Italië staat er ook al niet zo best voor.
Idem Spanje en Portugal. Samen worden deze landen oneerbiedig wel de ‘PIGS’ genoemd. Als deze landen omvallen gaan ze dan heel Europa in hun val meesleuren?
Wie het weet mag het zeggen.
Ik bel nog even naar Orchideetje. Ze gaat morgen naar Spanje (wij zijn solidair met de PIGS!), maar de printer weigerde om de boardingpas uit te printen. Als ik thuiskom gaat deze HP dezelfde reis maken als zijn voorganger (een Epson), namelijk regelrecht de container in.
Volgens Wikipedia bedraagt de Griekse staatsschuld momenteel $469.8 miljard. Staatsinkomsten 2010: $121,8 miljard. Begrotingstekort 2010: $34,5 miljard.
Als Griekenland de staatsschuld wil/moet terugbrengen naar 60 procent van het BNP (EU-eis) moet de staatsschuld naar $186 miljard worden teruggebracht. Dit betekent het aflossen van ongeveer $284 miljard (of afschrijving door schuldeisers). Zelfs als Griekenland jaarlijks 10 procent extra staatsinkomsten ($12 miljard) vrijmaakt voor zo’n aflossing – na eerst het bestaande tekort van 34,5 miljard te hebben ingelopen – is het land al ongeveer 25 jaar bezig met deze aflossing. En dit alleen nog maar om aan de 60 procent EU-eis te voldoen.
Overigens, de Grieken houden er een groot leger op na. De Landmacht beschikt maar liefst over 1250 tanks. Onlangs hebben ze 400 nieuwe Amerikaanse tanks besteld. Of dat ter vervanging is van de verouderde (Leopard I) tanks óf dat ze er bovenop komen, weet ik niet.
Ter vergelijking, de Nederlandse Landmacht beschikte tot medio dit jaar over 60 tanks, inmiddels staan ze alle 60 in de etalage. Wie biedt? Ze zijn onlangs nog gemodificeerd.