Dinsdag 18 oktober 2011
Rethymno – Armeni – Prases – Rethymno
We staan om halfzes op en lopen een kwartiertje later naar het busstation. Uiteraard is het nog stikdonker, maar gelukkig is het droog. Ik ontbijt met twee bekers Nescafé en een pakje cake. Een kaartje naar Armeni kost maar €1,80, ’t is niet zo ver weg. Om 07.00 uur komt de bus voorrijden en twee minuutjes later rijden we weg. Ja, de bussen vertrekken hier perfect op tijd. Een stukje voor Armeni – bij de Minoïsche begraafplaats – stappen we uit. Hier zijn we op 21 oktober 2008 gestopt. Tjonge, is dat alweer zo lang geleden?
Het begint licht te worden, het is twintig over zeven. Na een paar honderd meter asfalt slaan we rechtsaf en lopen over een jeeptrail. In de verte ligt Rethymno en de Middellandse Zee. De jeeptrail stijgt gedurig. Gisteren heeft het behoorlijk geregend, dat is aan de plassen nog goed te zien. Het is tegen achten en de zon komt op achter de bergen. Opnieuw Rethymno, maar nu in de zon. Net passeerde ons een pick-up. Zo te zien heeft de geitenboer mais gebracht. Daar willen de geiten wel voor uit de bergen tevoorschijn komen. Ik heb het idee dat er toch te weinig in de bergen te halen valt voor de geiten. Het landschap is adembenemend, maar op de foto komt dat er niet uit. De jeeptrail is overgegaan in een goed begaanbaar pad. Om precies 09.00 uur bereiken we het kapelletje van Vrissinas op 840 meter hoogte. We hebben er inmiddels bijna 7 kilometer opzitten. Het kapelletje is open en het ziet er binnen toch leuk uit. Ik steek maar een kaarsje op, dat kan nooit kwaad. Om kwart over negen gaan we verder. Hoewel verder, het geitenpad is verdwenen onder de begroeiing. Op de atlas staat dat we een dikke kilometer ‘puntjes’ voor de boeg hebben. Markering zien we niet, dus lopen we verder op GPS. De E4 staat gelukkig goed op de digitale kaart van Anavasi, dat is tenminste iets. OK, al klauterend over de graat gaan we langzaam verder. Soms verspert een boomgroep bovenop de graat ons de weg. We moeten dan met ware doodsverachting een paar meter naar beneden en dan weer omhoog. Je moet hier niet je enkel verzwikken of erger, dan heb je hier echt een probleem. Zouden we hier netwerk hebben? Mijn telefoon staat uit, want van het voortdurend zoeken naar netwerk loopt de accu snel leeg. Ja, hier loopt de trail dus ergens. Misschien is dit een mooi werkverschaffingsproject voor al die werkloze Grieken? Na anderhalf uur klauteren bereiken we weer een jeeptrail die later overgaat in een echte betonweg. Kijk, hier staan zonnepanelen, misschien gaat dat in de toekomst wat worden. Voorlopig houden we het bij geiten, hoewel ik de indruk heb dat het er elk jaar minder zijn. Zouden ze die beestjes opeten? Nog een uurtje later bereiken we Seli. Daar nuttigen we een Nescafé.
Tja, vandaag hadden we gepland om Charkia te halen, maar tussen ons en Charkia zit een stuk asfaltweg, maar ook een eind ‘puntjes’. Daar zit het venijn. Daar lopen we gemiddeld 1 km/uur. We besluiten om de ‘puntjes’ af te snijden en de verharde weg te volgen. Mogelijk kunnen we dan Charkia halen.
Na een kwartiertje stappen we op en nemen de verharde weg naar Mirthios. Links van ons loopt een jeeptrail en we zien markering. OK, we lopen even terug en volgen de jeeptrail. Tja, de digitale kaart geeft de verharde weg aan, maar dat negeren we. Helaas, de jeeptrail gaat over in een geitenpad en nog iets verder staan we in het terrein. Er staan hier wel ‘steenmannetjes’, die volgen we maar. Wel zie ik op mijn GPS dat we veel te ver naar het noorden lopen. Rond één uur naderen we de bewoonde wereld. Tenminste, er worden achter gaas (daarvoor worden op Kreta ‘betonijzermatten’ gebruikt) geiten gehouden. Zo’n geitenkop aan het hekwerk zie je wel vaker, ik weet niet waarom ze dit doen. Om half twee lopen we Prases in. Tja, we zitten nu echt veel te ver naar het noorden. We drinken er maar een colaatje op. Het is trouwens 18 graden in de plus. Dat is voor Kreta niet warm, maar om te wandelen vind ik het prima. We besluiten om de verharde weg in zuidelijke richting te nemen en verderop de bus te nemen naar Rethymno. Dan komen we toch nog aan onze kilometers. Wat schetst onze verbazing, een eindje buiten Prases staat dit prachtige bord van de E4. Zo te lezen heeft de EU dik meebetaald aan dit project, maar wat hebben ze met dit geld (buiten dit bord) gedaan? We zitten dus op de route, dat wil zeggen zoals hij in de Rough Guide staat. Anavasi denkt dus duidelijk anders over het traject van de E4. Iets verder staat dit aftandse landbouwwerktuig geparkeerd. Twee honden bewaken dit oud roest of hun leven ervan afhangt. Ik heb geen idee wat dit voor soort machine is. Het landschap is prachtig. Dit soort kapelletjes zie je werkelijk overal, maar dit is wel een hele mooie. Ik heb ze bij bouwmarkten zien staan, de prijs viel me een beetje tegen. Maar goed, als souvenir is zoiets onovertroffen. Welke (vrachtwagen)chauffeur kan zo’n ding eens voor me meenemen? Zoals gezegd, we lopen over een verharde weg, druk is hij sowieso niet. Tja, hier staat weer zo’n blauw EU-bord. Er moeten er in Griekenland wel vele duizenden staan. In elk geval is hier in de voorbije jaren weer dik 4 miljoen euro verspijkert. We hebben geen idee waaraan, daarvoor is ons Grieks niet voldoende. Om kwart voor vier bereiken we deze taverne. We horen dat de bus naar Rethymnoover een uurtje langs komt. OK, we drinken er een colaatje op. We zitten hier op 135 meter hoogte en we hebben vandaag 24.4 kilometer afgelegd. Het is nu 21 graden in de plus. Een enkeltje naar Rethymno kost 2,60 en we bereiken het busstation om kwart over vijf. We horen dat er morgen om kwart over zes ’s ochtends een bus gaat naar Arkadi.
Die moeten we maar nemen.
OK, we lopen naar ons hostel, bestellen een Nescafé en stellen het wandelplan bij. Helaas, vandaag hebben we ons doel niet gehaald, maar sowieso hebben we prachtig gewandeld. Persoonlijk vind ik dat klauteren – hoewel gevaarlijk – wel leuk. Ik ga onder de douche, doe een wasje en bel even naar Spanje. Verdorie, daar hebben ze veel mooier weer dan hier. Om kwart voor acht gaan we weer eten bij Maria. Helaas, ze is er niet, zo te horen werkt ze ’s avonds in een winkel.
Ook dit keer bestel ik samen met Menno een Griekse salade.Daarna volgen vleesrolletjes in tomatensaus.Mwah, dit gerecht valt mij een beetje tegen, maar het kan niet altijd kaviaar zijn. Ook dit keer wordt de maaltijd begeleid door een halve kilo rode wijn. Zo’n halve kilo lijkt veel, maar ik proef gewoon dat de Griekse huiswijn een veel lager alcoholpercentage heeft dan gebruikelijk. Tegen negenen lopen we naar ons hostel, morgen weer vroeg dag.