Maandag 17 oktober 2011
Heraklion – Rethymno
Om acht uur staan we op. Tjonge, het regent hard! We gaan eerst naar Starbucks voor een espresso en een broodje. Terug in Irini pakken we in, rekenen af, en lopen naar het busstation. We kopen een ticket naar Rethymno (€7,60 p/p). We kunnen met de bus van half twaalf mee. Zo te zien rijden de bussen met dezelfde frequentie en naar dezelfde bestemmingen als vorig jaar. Daar is (nog) niet op bezuinigd. Maar ja, als er minder bussen gaan rijden loopt de boel wel vast. Kinderen moeten naar school en de werkers moeten naar hun werk. Op de bus bezuinigen is snijden in eigen vlees. Zoals bekend heeft KTEL (de busonderneming) een jaar of tien geleden de aftandse bussen ingeruild voor modern materieel. Waar ze dat van betaald hebben is mij een raadsel. Wel zijn bussen aangeschaft bij alle producenten, dus zie je bussen van Scania (links), Setra (midden) en weer Scania (rechts). Verder zijn er bussen van Mercedes, Volvo, MAN, Van Hool en nog een aantal. De rit naar Rethymno hebben we in voorbije jaren al een aantal keren gemaakt. Het is een prachtige busrit, maar dit keer is er door de regen weinig aan. Nou ja, gelukkig zitten we vandaag in de bus, je zult maar aan het lopen zijn. Morgen schijnt het beter te worden.
Om kwart over één draaien we het busstation van Rethymno op. Na een kwartiertje te voet door de regen staan we bij het Youth Hostel van Rethymno (www.yhrethymno.com/).
Ik weet nog precies de route, inmiddels ben ik aardig bekend hier. Op de muur staat een leuke tekening. Alleen bevinden wij ons niet aan het eind van de trail, maar aan het begin. De receptie gaat pas om vijf uur open, maar onze rugzakken leggen we vast op een bed neer. We zijn hier vaker geweest, we weten intussen hoe het werkt.
We gaan de straat op, eens kijken of we iets te eten kunnen krijgen. Nou, dat kan in Rethymno overal. In ‘warm’ eten ’s middags heb ik niet altijd trek. Het wordt een omelet met een cola. OK, we lopen terug naar het busstation om te informeren of we dinsdag en woensdag een vroege bus kunnen pakken. In elk geval rijdt er morgenochtend een bus naar Armeni om 07.00 uur. Ontbijten kunnen we in het busstation vanaf 06.00 uur. Op de terugweg koop ik nog yoghurt voor de lunch morgen. Muesli en honing heb ik al van huis meegenomen. Mooi, morgenavond slapen we dus weer in het hostel, dus een groot deel van de inhoud van de rugzak kan achterblijven. Over mijn rugzak gesproken, ik heb een nieuwe gekocht. Deze Deuter ACT Lite 60+10 (www.outdorado.com) is speciaal geschikt voor wat langere mensen. Verder zit er een waterzak in de rugzak met een drinkslang. Ik heb er al mee geoefend en de rugzak bevalt uitstekend. Uiteraard moet er nog water in de waterzak en ik doe er voor de smaak limonadepoeder bij.Het loopt tegen vijven en de receptie is open. De jonge man, die hier de ‘tent’ runt herken ik van een vorig keer. Als we zeggen dat we elke dag voor dag en dauw opstaan krijgen wij een andere kamer. Die zes-persoonskamer is voor ons tweetjes en op die manier storen wij de andere gasten niet. Prima toch! Voor dit moois – ja, voor de wc en de douches moet je twee trappen af – betalen we €11,- p/p per nacht. Dat zijn andere prijzen dan Irini, daar kost een tweepersoonskamer €50,- per nacht. Hier moeten we wel vooruit betalen, dus dat doen we meteen t/m vrijdag.
Je kunt ook in het hostel (goedkoop) eten, maar wij houden het bij een beker Nescafé. Zoals bekend is filterkoffie maar op enkele plaatsen op Kreta verkrijgbaar en de zogeheten ‘Griekse koffie’ is ondrinkbaar. Vraag dus nooit om ‘koffie’, maar altijd om Nescafé. Het is half zeven geweest en we gaan de stad in. Richting haven is het één en al (toeristische) eetgelegenheden. Daar moet je niet zijn. De obers doen er tamelijk populair en proberen hun Nederlandse woordenschat op iedere Nederlander uit. Als je dan nog een heel eind doorloopt wordt het weer ‘Grieks’. Dat is ons te ver, hier in het eerste zijstraatje zitten ook een paar restaurants. Kijk, deze bijvoorbeeld. Wat schaft de pot? Nou, de bekende dingen en de prijzen vallen alleszins mee. Ik ga voor de Bekri Meze en (samen met Menno) een Griekse salade. Een ‘normale portie’ salade is echt teveel van het goede, en het is goed Grieks gebruik om de salade te delen. Verder bestel ik een halve liter rode huiswijn. Meestal staat er op de kaart niet ‘liter’ maar ‘kilo’. Dat is uiteraard hetzelfde. Van het huis krijgen we als toetje een schaaltje appel en tamme kastanjes. Uiteraard hoort daar een klein glaasje raki bij. Raki wordt gedistilleerd uit de drab die overblijft nadat de wijn uit de druiven is geperst. Het alcohol percentage is ongeveer 40%. Raki wordt puur gedronken, dus niet aangelengd met water zoals ouzo. Raki smaakt een beetje naar wodka, dus niet naar anijs zoals ouzo en Turkse raki. Ook is de ene raki de andere niet, maar de raki die hier gepresenteerd wordt is van prima kwaliteit.
Met de jonge vrouw (ze heet Maria) in de bediening raken we aan de praat. Ze is spontaan en spreekt goed Engels. Ze wil samen met haar moeder (en Oma?) wel op de foto. We rekenen af en ik ben €11,50 kwijt. Dat valt toch erg mee. Uiteraard komt de fooi er nog bij. Om half negen lopen we terug naar het hostel. Ik bel nog even naar Orchideetje.
In Spanje (en Nederland) is het een uur vroeger dan hier. Ze is net geland in Alicante en er wacht nog een bustransfer van een half uur.