Dinsdag 14 oktober 2008
Loutro – Hora Sfakion
Om zeven uur word ik wakker. De zon komt op, het is helemaal helder. Ik denk dat het vandaag een warme dag gaat worden. Ik heb dorst! Ja, dat krijg je van geroosterd vlees en wijn. Ik maak eerst thee. Even na achten gaan we ontbijten. Daarna maak ik een foto van onze gastvrouw, ze heeft ons prima verzorgd. Dat schept een band. Ze heet ‘Dana’ en ik beloof de foto op te sturen. Daarna komt de dochter van de uitbater binnen vallen. Ze heet ‘Georgia’. Ook zij krijgt de foto per post. Tegen tienen vertrekken we. Het is even zoeken, alle straatjes lijken op elkaar. Toch vinden we snel het pad en ik maak nog een laatste foto van Loutro. Helemaal vooraan ons eigen hotelletje met privé-strand. Daar gaan we weer, we zijn niet de enigen die de E4 lopen. Toch wel geruststellend, je zou hier ook risicoloos alleen kunnen lopen. Nog een laatste blik achterom, tja, ik heb mijn hart toch wel verloren aan Loutro. Soms lopen we een tiental meters boven het strand, maar soms loopt het pad ook over het strand. Hier geen zand maar kleine keitjes. Daar zak je zowat tot je enkels in weg.
Best wel zwaar lopen! Op een landtong staat een kerkje, het heet ‘Timios Stavros’. Tja, op de gekste plekken staan kerkjes, er zal wel een verhaal achter zitten. Binnen is het een sobere bedoening. Buiten staan banken en tafels. Zouden ze hier na de dienst eten? Een of andere … heeft hier met stenen een liefdesverklaring neergeschreven. Ik overweeg nog even… maar ja, ‘Orchideetje’ is zo lang.Kwart over elf komen we weer op een strandje. De Taverna is open en we bestellen nescafé en cola. Hier ben ik eerder geweest, er is hier niets veranderd. Hier zijn zoetwaterbronnen op het strand, dat is toch wel bijzonder. Je zou hier dus gewoon kunnen kamperen. Tegen twaalven gaan we weer op pad. En dit is dan het strand, een handvol mensen in het water en een paar op het strand. Zou het hier ’s zomers drukker zijn? Je kunt hier naartoe met een taxi-bootje van Loutro en Hora Sfakion. Maar ja, zonder rugzak loop je hier vanaf Loutro in een uurtje naartoe. Mogelijk een idee voor een rustdag. Het gedeelte tot de Taverna was redelijk vlak, nu moet er veel meer geklauterd worden.Soms versperren huizenhoge rotsblokken de weg. Daar moeten we dan bovenlangs omheen. Na zo’n rotsblok moet je soms een paar meter naar beneden klauteren om weer op het pad te komen. Dat is een bloedstollende ervaring, je kijkt dan 100 meter of meer, recht naar beneden. Daar lokt de blauwe zee. Hoogtevrees moet je hier niet hebben.
Zo langzamerhand doen we niets dan stijgen. Het is 25 graden, maar gelukkig staat er een fris zeewindje. Hier en daar ontmoeten we tegenliggers die op weg zijn naar het strand. Veelal is het pad zo smal dat passeren lastig is. Om 12.20 uur zijn we boven. Hier komen we uit op de geasfalteerde weg naar Hora Sfakion. We passeren een bermmonument. Hier is Maria omgekomen, ze was pas 26 jaar. Tragisch. Na een half uurtje asfalt komen we in Hora Sfakion. Dit dorp ‘leeft’ ook van de Samaria-kloof. Hier komt namelijk de boot aan en stappen de mensen over op de bus naar Chania. Op dit terras strijken we neer en drinken een cola. Tja, het is nu bij enen. Als we hier wat eten dan wordt het eigenlijk te laat om nog door te lopen naar Kommitades en daar de Imbros-kloof in te lopen. Volgens de Lonely Planet zijn er geen hotels in Kommitades, dus besluiten we hier te blijven en morgen de Imbros-kloof te doen. Ik loop een rondje in Hora Sfakion, het is echt één en al terras.
Een leuk haventje is er, en op de voorgrond het taxi-bootje om naar het strand te varen.Toch zijn er hier tragische dingen gebeurd. Tussen 28 en 31 mei 1941 zijn vanuit deze haven 16.000 geallieerde soldaten geëvacueerd naar Egypte. Na de Duitse luchtlandingen bleek de situatie onhoudbaar. Dat er tijdens de Slag om Kreta vele duizenden Duitsers, Engelsen, maar ook Australiërs en Nieuw-Zeelanders zijn gesneuveld zal bekend zijn.
Er staat hier nog een bord, de nodige EU-gelden worden hier gespendeerd. Het is me een raadsel waaraan.Ik loop nog even de heuvel op. Hier zijn nog wat zeer summiere resten van een Venetiaans fort. Tja, ik heb het wel gezien, ik zou nog wat op het strand kunnen gaan zitten. Op de heenweg had ik dat al gezien, maar toch is het nog even zoeken naar de ‘slag’. Het is maar een piepkleine baai en er zitten en liggen rond de dertig mensen. Ik loop naar het eind van de baai, daar is het wat rustiger. Onderweg passeer ik een jonge vrouw, liggend op een stretcher. Oeps, zij is zeker 1.90 meter lang. Het is een regelrecht ‘gratenpakhuis’, het zou me niet verbazen als ze fotomodel/mannequin is.
Zojuist scheen de zon nog volop, maar nu betrekt het. Wat is dit nu weer? Het begint iets te regenen, ook dat nog. Iedereen grist z’n spullen bij elkaar en vertrekt. Tja, het is niet zo zinvol om hier te blijven zitten, dus pak ik m’n spullen en loop naar ons hotelletje. Als ik daar aankom schijnt de zon weer! Ik ga niet meer terug naar het strand, op het balkon zit ik ook in de zon. Tegen achten gaan we eten. Dit keer bestel ik tomaat gevuld met rijst, boontjes en gebakken aardappelen. Ook dit keer een karafje wijn erbij. We maken het niet te laat, tegen tienen liggen we erin.