Zaterdag 18 oktober 2008
Argiroupolis
Ai, een ‘vrije’ dag. Dat betekent een beetje vakantie. Ik neem het ervan en slaap lekker uit. Ik maak thee in ons keukentje en eet er een stukje pizza bij op. Daarna een wasje, weer thee en weer een stukje pizza. Tegen half elf lopen we Argiroupolis in.
Heel toevallig komen we langs de Romeinse mozaïekvloer uit de 1^e eeuw voor onze jaartelling. Er liggen hier 7.000 stukjes steen bestaande uit 6 kleuren. Tja, in al die eeuwen is het wel iets vervaagd. Nu zit er wel een provisorisch dakje op. Voorbij de poort is links een terras. Daar drinken we een nescafé. Daarna lopen we een rondje in Argiroupolis. Helaas is de 17^e eeuwse kerk op het centrale plein gesloten. Het ‘museum of village life’ is eveneens gesloten. Hier hadden we ons nog zoveel van voorgesteld! Argiroupolis is gebouwd bovenop de oude stad Lappa. Er is een piepklein stukje van opgegraven, de rest zal onder de huidige stad liggen. Daar komen we voorlopig niet bij. De stad ligt hoog, logisch ook voor een oude stad. Mooie uitzichten dus, maar je kunt het ook zien als waarnemings- en schootsvelden. Bloemen staan er overal, Grieken houden van bloemen. Dit is bougainville, citroen en granaatappel. Nu nog op zoek naar het marmeren waterreservoir uit de 3^e eeuw. Hoe we ook zoeken, het ding is en blijft onvindbaar. De routebeschrijving in de Lonely Planet is verre van duidelijk. We vragen het maar bij de eigenaresse van de Lappa Avocado Shop bij de poort. Deze dame spreekt uitmuntend Engels, maar zij blijkt een Franstalige Canadese te zijn. Zij vertelt ons dat er grote financiële problemen zijn in Argiroupolis en dat er nog geen nieuw waterreservoir gebouwd is. Daarom is dat ding uit de 3^e eeuw nog steeds in gebruik en niet te bezichtigen. Helaas. Nu we hier toch staan, onder deze enorme ficus hangen allerlei ‘kleedjes’. Zit er iets voor thuis bij? Tja, die ‘huisjes’ vallen af, maar die blauwe Grieks-orthodoxe kerk, is dat niets? Ik maak er een foto van met mijn mobiel en stuur die naar het thuisfront. Daarna bel ik op om te vragen of de foto is aangekomen. Dat blijkt niet het geval. Na enig zoeken vind ik in mijn telefoon een foutmelding. Daar kom ik ook niet verder mee, ik heb geen idee wat er aan de hand kan zijn. Nou ja, we hebben thuis eigenlijk niets blauws, dus laat ik het wandkleed maar hangen. Volgens de Lonely Planet moet er ook een Romeinse poort zijn met de tekst: ‘Omnia Fumus et Umbra’. Dat betekent: ‘Alles in de wereld is rook en schaduw’. We zoeken ons kleurenblind, maar vinden, ho maar. Uiteindelijk vinden we de poort toch, hij staat in een zijweg en eigenlijk is het meer de ingang van een tuin. Van het woord ‘Umbra’ zie ik alleen de eerste letter. Er komen twee auto’s aanrijden. Uit de voorste stapt een Griek en uit de achterste twee jonge vrouwen. De Griek vertelt in het Engels iets over de Romeinse poort. We horen al snel dat dit Nederlandse vrouwen zijn. We maken kennis met Nathalie en Vera. De Griek houdt het verder voor gezien. We horen van Nathalie en Vera dat zij de bronnen van de stad nog willen bekijken. Daar zijn wij gisteren langsgekomen en we willen de weg wel wijzen. Daartoe stappen we in hun huurauto en rijden naar beneden. Rond de bronnen lopen we een rondje. Dat hadden we gisteren nog niet gedaan. Ik kan mij toch niet aan de indruk onttrekken dat het hier toch een beetje vergane glorie is. Toch is dit een hele mooie plek. Kan hier niet wat EU-geld tegenaan? Of moet ik daartoe gewoon zo’n blauw bord neerzetten. Dan komt het geld hier ‘vanzelf’ naartoe. We drinken nog een colaatje met de dames en ik maak nog wat foto’s van ze met de belofte ze door te mailen. Na afscheid te hebben genomen lopen wij ‘binnendoor’ terug naar boven. Wij willen nog gaan kijken bij de Romeinse necropolis. Ik had er vanmorgen al naar uitgekeken, maar er niets van gezien. Volgens de Lonely Planet ligt het ten noorden van de stad. Ze kunnen beter aangeven welke uitvalsweg je moet hebben! En dan aangeven hoever het is. Inmiddels weten wij dat het 2 kilometer is. Goed, als je dat weet en even doorstapt ben je er zo.
Aan het begin staat een iet of wat verregend informatiepaneel. Iets verder is er een toegangspoort. Ik neem aan dat je zo naar binnen mag en niet eerst hoeft aan te bellen. Daarna vind je overal graven uitgehakt in de rotsen. Meestal zijn de graven min of meer beschut door overhangende rotsen. En dan gesitueerd op het zuiden, inderdaad, hier lig (lag) je prima. Dan is er nog een kapelletje, de deur klemt een beetje. Binnen is het interieur vrij sober. Aan het eind van de necropolis staat een immens dikke boom. Deze moeder en dochter (?) wandelen hier ook rond en willen voor mij poseren. Ik vind het een echt Grieks stel. Het is half vijf en tijd om weer naar ons appartement terug te gaan. Daar maak ik een beker soep en ik warm nog drie stukken pizza op. De lunch is er vanmiddag bij ingeschoten en nu heb ik best wel trek. Ik bel nog eens even naar huis en ook de 2^e poging om de foto op te sturen is mislukt. Zou het bestand te groot zijn voor de Kretenzische provider? Ik geef het op. Tegen zevenen lopen we weer naar ons ‘eigen’ restaurant. Tja, eigenlijk heb ik niet zoveel trek, dat komt door de pizza. Ik bestel weer een Griekse salade, gisteren heeft die mij uitstekend gesmaakt. De vitamines moet ik maar op de koop toenemen. Uiteraard weer een karafje wijn erbij. De breedbeeld staat aan en er wordt gevoetbald. Tja, daar geef ik nu helemaal niet om. Wat mij opvalt, vroeger stonden er reclameborden langs de rand van het veld. Nu staan die er ook, maar tegenwoordig zijn de reclameborden digitaal. Wat daar allemaal mee mogelijk is, grenst aan het onwaarschijnlijke. Trouwens, dat gras, dat ziet er zo supergroen uit, zou dat echt zijn? Of is het digitaal gras? Dat kun je net zo groen maken als je wilt. Nu ik toch zo zit te filosoferen, die mannetjes die zo dapper achter de bal aanrennen, zijn dat wel echte mannetjes?
Of zijn dit digitale mannetjes die aangestuurd worden door een supercomputer. Dat zijn uiteindelijk goedkope spelers en blessures kennen ze niet. Volgens mij is dat hele voetbal complete nep!
Goed, die twee Grieken die zitten te kijken zullen het wel niet met me eens zijn.
We hebben zin in een toetje. Hebben ze hier yoghurt met noten en honing? Dat hebben ze en dat bestellen we. Nog een restje wijn en op naar ons appartement.