Zaterdag 11 oktober 2008
Omalos – Samaria-kloof – Agia Roumeli
Om twintig over acht zitten we aan het ontbijt. We begrijpen van onze uitbater dat er ’s morgens geen bus rijdt naar de Samaria-kloof. Oeps, dat betekent dat we moeten beginnen met 5 kilometer asfalt. Op zich geen ramp, maar dat stuk hebben we intussen al twee keer gelopen. Tot ons geluk biedt onze uitbater aan om ons met zijn pick-up weg te brengen. Daar zijn we wel blij mee! Tijdens het ontbijt rijdt er een bus van de Anek langs.
Is er hier geen halte? Nou ja, wij worden toch weggebracht. De mensen hier zijn erg aardig, helaas spreken ze nagenoeg geen Engels.
Het weer ziet er veel beter uit dan gisteren, het is helderder en soms komt de zon even door. Toegegeven, het is niet elke dag subtropisch warm in Griekenland, maar slecht weer duurt hooguit één dag.
Ik betaal voor ons tweeën €61,- voor de overnachting, de diners en de ontbijtjes. Dat valt toch weer erg mee. Per pick-up worden we weggebracht, dat wil zeggen, onze rugzakken gaan in de laadbak en wij kunnen met enig persen voorin. Als we er zijn wil onze waard van geen betaling weten, maar wij leggen de man €5,- neer en vertellen erbij dat dit voor de studie van de kinderen is. Uiteraard is het dan goed. De Samaria-kloof is open, het touw hangt keurig tegen de muur.Even over de Samaria-kloof, het is misschien wel de bekendste attractie van Kreta. Hoewel, mogelijk is het woord ‘attractie’ niet het juiste woord. De kloof is met zijn 16 kilometer lengte de langste van Europa. Vanaf Omalos tot Agia Roumeli gaat het allemaal omlaag, dus dat scheelt. Maar ja, dalen is ook niet alles. Als je niet getraind bent krijg je ontzettend last van je (boven)beenspieren. Onderweg is er alleen maar water, verder niets. In de zomer kan het knap heet zijn, beter is het deze kloof in het voor- of najaar te bewandelen. Hoewel wandelen, het pad is zeer ‘stenig’ dus een paar goede wandelschoenen is onontbeerlijk. Precies half tien gaan we van start. De kloof begint met een enorme afdaling. Het gaat vrij steil zigzag omlaag, soms zijn er trappen aangelegd. We zijn niet de enigen, regelmatig halen we wandelaars in. De meisjes voor ons hebben hun korte broek aan. Dat is enigszins optimistisch, het is tamelijk fris (12 graden) in de kloof en er staat een strakke wind. Tja, sommige mensen zijn wat eigenaardig uitgedost. Na een uurtje wordt het vlakker. Vreemd, negen jaar geleden liep ik hier ook en in mijn herinnering duurde de afdaling vele uren. Zo zie je maar weer. Er komt ons een ‘warden’ op een ezeltje tegemoet. De foto is enigszins bewogen, want ik moest snel opzij springen. In geval van een calamiteit wordt je per ezel naar de uitgang gebracht. Na zo’n rit ben je zeker ‘gebroken’. Hier en daar staat er water in de kloof, het meeste water zit natuurlijk ‘ondergronds’. We lopen min of meer gelijk op met een jong stel, het meisje is beslist een dierenvriend. Even na elven bereiken we de warden post ‘Agios Nikolaos’. Deze man zit hier duidelijk te wachten op het winterseizoen. Om de hoek staat het schattige kapelletje. Binnen de onvermijdelijke iconen. Hier en daar is het een hele kunst om met behulp van ‘stapstenen’ met droge voeten over het riviertje te komen. Op de achtergrond het jonge stel waar ik het al over had. Menno raakt aan de praat, deze mensen spreken voortreffelijk Engels. We maken kennis en het blijken Spanjaarden te zijn. Huh? Ach, zij vertellen ons dat ze al zeven jaar in Engeland wonen en werken. Kijk, vandaar dat voortreffelijke Engels.Jordi fotografeert ook met Nikon, dat schept een band.Nu even voor de ‘fotografen’ onder ons, deze foto is gemaakt in de groothoek stand oftewel 16 millimeter (het kan ‘ietsje’ meer zijn). Jordi heeft voor de aardigheid een fish-eye lens (10,5 millimeter) gemonteerd. Die mag ik van hem lenen en het resultaat is verbijsterend. Dit objectief heeft een beeldhoek van 180 graden en toch blijft de vertekening binnen de grenzen. Als je het objectief naar de lucht richt is het effect heel apart. Het beeld is ‘rond’. Groepsfoto’s maken gaat ook gemakkelijk, je houdt je camera een centimeter of 30 van je vandaan en alles staat erop. Zo’n objectief wil ik ook! Ik moet er wel even voor sparen natuurlijk, want goedkoop zijn die dingen niet. Tegen enen bereiken we het voormalige dorpje Samaria. In de verte is de brug te zien over het riviertje. En dit is dan het voormalige dorpje. Water is er en een toilet. Verder niets. Mensen die dachten hier uitgebreid te kunnen lunchen komen bedrogen uit. Onderweg heb ik velen gezien zonder rugzakje of wat dan ook. Zij zullen intussen wel bijna van de graat gaan.Verderop zie ik een aantal mensen foto’s maken. Hier is iets te zien. Wat blijkt, er laten zich een aantal wilde geiten zien. Dit is een bijzonder soort en ze heten: ‘Kri-kri’. Na een uurtje stappen we op, we moeten nog een heel eind. Iets verder liggen de voormalige akkertjes van het dorp. Vanaf hier lopen we door de min of meer droge rivierbedding. Het pad is tamelijk vlak, maar wel erg stenig. De rotsen steken tot 500 meter de lucht in. Meestal is de kloof zo’n 150 meter breed, maar op het smalste punt maar 3 meter. Nog weer verder lopen we tussen de bomen. Fijn, zo’n bord dat je waarschuwt voor vallende stenen. In 2006 zijn er twee fatale ongelukken gebeurd. Hier loopt nog een smal stroompje, geloof maar dat dit in het voorjaar een woeste rivier is. Uiteraard is de kloof dan gesloten. Hier lopen we een stuk langs een gruishelling. Het gruis is van redelijke afmetingen, je moet zo’n kei niet op je hoofd krijgen! En hier is de kloof op zijn smalst. In de rotshelling is een kapelletje uitgehakt. Je kunt er wel komen, maar dat laten we voor wat het is. Om 15.50 uur komen we bij de kaartverkoop. Dit is tevens het controlepunt voor de wandelaars die van boven komen. Je moet hier je kaartje laten zien. Of moesten we het afgeven, dat is mij ontschoten. Als je nu je kaartje bent verloren? De jongeman zegt dat je dan boven een nieuwe moet kopen. Logisch, ik had het kunnen weten. Iets verder is een restaurant. Hier laten we ons de nescafé goed smaken. Even later komen onze Spaans/Engelse vrienden Jordi en Sofia aanstappen. We waren ze het laatste stuk uit het oog verloren. We drinken er een biertje op! Tjonge, ik voel mijn voeten wel, maar echt moe ben ik gelukkig niet. Na een uurtje stappen we op. Het is nu nog een dikke 2 kilometer naar Agia Roumeli. Menno en ik willen daar overnachten, Jordi en Sofia willen de boot van 17.00 uur halen naar Hora Skafion. Ja, dat hoor je overal, de boot gaat 17.00 uur. Maar negen jaar geleden zeiden ze dat ook, terwijl de boot feitelijk om 18.00 uur gaat. Dit is natuurlijk een truc om iedereen de boot te laten halen. Tevens strijkt iedereen een uur op een terras neer, slim gedaan. Hier de ‘winkelstraat’ van Hora Skafion, het dorpje bestaat bij de gratie van de Samaria-kloof. Overigens, deze tocht is zonder meer een aanrader. Om 18.00 uur komt de Daskalogiannis aanstomen. Volgens mij is dit dezelfde boot van 1999. Toch is er wat veranderd. Toentertijd voer het schip het strand op en ging de laadklep open op de keien. Nu is er een heuse steiger. Wie zou dat betaald hebben?Iedereen stapt aan boord, inclusief Jordi en Sofia. Wij blijven verweesd achter. Er gaan nog wat auto’s aan boord en weg is de boot. Tjonge, het dorp is meteen uitgestorven, ik voel me bijna een local. Eerst op zoek naar een kamer. Dat is niet moeilijk, er zijn er genoeg. We kiezen een kamer in de hoofdstraat, die kost ons €25,- voor z’n tweeën. Ik ga meteen maar onder de douche en doe een wasje.Daarna lopen we naar de supermarkt om wat fris enz. te kopen. Er hangt een T-shirt ‘Survived Samaria Gorge’. Ik laat hem maar hangen. Onze kamerverhuurder is tevens de uitbater van het aanpalend restaurant. Daar nuttigen we de avondmaaltijd. Ik bestel voor de verandering souvlaki en een karafje huiswijn. Daarna bestellen we nog yoghurt met honing. Ai, dat is ijselijk lekker! Ik telefoneer nog even met Orchideetje. Ze is met dochterlief een weekendje naar Praag. Gelukkig weet mijn mobiel ze te vinden, het is toch wonderlijk. Ze gaan vanavond naar een concert, tja, dat is echt Praag. Wij maken het niet te laat, vandaag was het een lange dag, maar wel erg mooi.