Vrijdag 17 oktober 2008
Imbros – Kallikratis – Argiroupolis
Om half acht staan we op en pakken vast in. Om half negen zitten we volgens afspraak aan het ontbijt. Alles klopt! Ik bestel toch maar weer een omelet, maar nu met slechts twee eieren. Om 09.00 uur geen Kostas, ik was er al bang voor. Hij heeft ons waarschijnlijk verkeerd begrepen. Of zou hij nu in Kallikratis staan? Of zou hij te diep in het Raki-glas hebben gekeken? Het zou me niet verbazen. Wat nu? We rekenen vast af en krijgen een fles Raki cadeau. Het is gelukkig slechts een halve liter in een plastic fles, maar toch. Ik zal hem meenemen, afslaan kan echt niet. Nog steeds is Kostas er niet, maar wel zet de echtgenoot van Catarina zijn pick-up voor de deur. We nemen afscheid, in de afgelopen twee dagen zijn we vrienden geworden. We stappen in de pick-up en in no-time rijden we naar Kallikratis. Kijk, deze man bezit een nagelnieuwe pick-up, is net dertig en heeft nog geen Raki’s op.
We lopen Kallikratis uit, Kostas schittert door afwezigheid. Even verder ligt dit ‘dakje’ op straat. Het lijkt me dat dit thuishoort op een aanhanger of een bestelbusje. Het is van ‘Haté’ en het komt uit Nederland. Mist iemand dit dakje misschien? Je kunt het hier zo ophalen! Even buiten het dorp staat deze markering. Kijk, zo hoort het natuurlijk. Links gaat het in zuidelijke richting naar Fra(n)gokastello, dat is 4 uur lopen en naar Hora Sfakion op 8,5 uur lopen. Rechts in noordoostelijke richting ligt Asigonia op 3 uur lopen. Was de markering maar overal zo duidelijk. We vermoeden dat dit het eerste en tevens de laatste markering van vandaag is. Ook de route naar Asigonia staat op mijn verouderde kaart als jeep-trail ingetekend, maar het is echt asfalt. Er staat geen wolkje aan de hemel en het begint al warm te worden. Is dit bord eruit gereden of heeft het geen functie meer? Toch maar even kijken, je weet het maar nooit. Tja, het is zo’n beetje de nationale sport om de verkeersborden te doorzeven. Er is geen mens te zien en ik kan het niet laten. Rechts of links in de bovenhoek, that’s the question. Het wordt rechtsboven, tja, zo’n ‘dubbel nul’ komt hard aan. Dit soort gedenktekens kom je veel tegen. Helemaal duidelijk is het me niet, maar het lijkt me toe dat deze man ook al in de WO-I actief is geweest en ook tijdens de Slag om Kreta. Zou hij hier gesneuveld zijn? Even verder staat een pick-up. We krijgen van de Griekse chauffeur een aantal peren cadeau. Nog wat verder ontmoeten we het Duitse echtpaar dat we ook al in de Imbros-kloof hebben ontmoet. Ze zijn met hun huurauto aan het toeren. Nog weer verder ontmoeten we weer een Duits echtpaar. Zij zijn met hun huurauto de E4 aan het verkennen.Tjonge, wat is het warm, het zit tegen de 29 graden aan. In grote zigzaggen gaat het naar beneden, Asigonia kan niet ver meer zijn. Het loopt tegen enen als we Asigonia inlopen. We zoeken een Taverna op en drinken daar een colaatje. Ik heb twee bakjes yoghurt bij me en hier eet ik er één op met muesli en honing. Voorlopig kan ik er weer tegen.
Tegen drieën gaan we weer op pad, we hopen dat de temperatuur intussen wat gedaald is. Dit bord is fraai doorzeefd, ik begrijp niet wat hier nu het nut van is. Het plaatselijke kerkhof, zouden ze de overledenen nu echt ‘begraven’ of wordt er een muurtje rond de kist opgezet? Daar gaan we weer, op mijn kaart is deze weg ook al weergegeven als asfalt. Grieken zijn zeer godsdienstig en Grieks-orthodox zijn ze allemaal. Hoewel, nu ik wat vaker in Griekenland ben geweest, begrijp ik dat het meer gezien wordt als een soort traditie. Dit soort ‘kapelletjes’ zie je overal, maar dit is wel een bijzonder mooie. Als ik een keer met de auto ben, dan koop ik zo’n ding. Ik heb ze al bij de bouwmarkten zien staan. En dit is ook een hele mooie. Argiroupolis, we zijn er bijna. Op dit bord heeft iemand zijn dubbelloops geleegd. Ik weet van niets, ten eerste heb ik geen dubbelloops, maar een semi-automaat en verder heb ik geen ‘viertjes’ bij me. Maar waar het om gaat, we zien weer een markering, de tweede van vandaag. Een of andere onverlaat heeft met een groot kaliber geweer door de markeringspaal geschoten. Het scheelde niet veel of de paal was ‘onthoofd’. En wij maar zoeken naar markering! Wij komen langs een visrestaurant, er hangt een ketting voor de oprit. Zou dit forel zijn?Wat verder staan nog meer restaurants, zo te zien zijn de meeste gesloten. Verder een watermolen, deze locatie is al vele eeuwen bewoond. Vanaf hier gaat het omhoog, maar gelukkig lopen we in de schaduw. Bijna op de top zien we aan de linkerkant het bord ‘Rooms’. Hier lopen we naar binnen, maar er is niemand aanwezig. Op het moment dat we weg willen lopen komt er iemand aanrijden. Het is de uitbater, helaas spreekt hij nauwelijks Engels. Hij wijst ons de kamer. Tjonge, dit hier is wel erg mooi! Verder mogen we nog gebruik maken van een keuken en een zitkamer. Dit lijkt me bedoeld voor een stel vrienden, die gezamenlijk koken en allen over een eigen slaapkamer beschikken. We zijn de enigen. Tja, ik twijfel, we zitten hier een stuk buiten Argiroupolis en dan moeten we voor het eten telkens een eind lopen. Ook speelt mee dat we hier een rustdag willen inbouwen. We spreken af dat we even verder kijken en mogelijk terugkomen. Als we verder lopen komen we na 200 meter op de T-splitsing. Rechts staat op de hoek een Taverna en even verder links staat een groot restaurant. Kijk, dat valt mee en we besluiten terug te lopen. Inmiddels is Irini, de dochter van de uitbater aanwezig. Zij spreekt redelijk Engels en laat ons nogmaals alles zien. We besluiten hier drie nachten te blijven. Daar vraagt Irini €100,- voor. Dat is toch weer heel redelijk, zeker gezien de luxe en extra’s die we hier mogen gebruiken. Om te beginnen ga ik onder de douche en daarna maak ik nescafé in ‘ons’ keukentje. Tjonge, koffie, thee, koekjes, suiker, alles is aanwezig. Ook staat er een keukenkastje vol met drank. Nou ja, ik heb nog een fles Raki bij me van Catarina.
Daar neem ik meteen maar een slokje van. Tegen zevenen gaan we naar het restaurant. Druk is het daar niet. Ik bestel een Griekse salade en ik moet zeggen, dit is de lekkerste tot nu toe. Ook de fetakaas is prima. Ook nu weer een karafje huiswijn erbij. Daarna bestel ik een pizza. Dat heb ik hier nog niet gehad. De pizza is ook boven verwachting. Wel is hij erg groot, ik krijg hem maar voor de helft op.Hm, als ik een stukje folie vraag, dan kan ik de rest meenemen en morgen nuttigen als ontbijt of lunch. Dat lukt, ik krijg zelfs een prachtig aluminium bakje. Tja, we kunnen hier nog naar de breedbeeld kijken, verder is er niets te doen. We gaan maar terug naar ons ‘appartement’.