Zaterdag 23 juni 2007
Petrílo – Vrangianá
We staan om vijf uur op, rekenen om zes uur af en gaan een kwartiertje later op pad.
Het schijnt vandaag weer warm te gaan worden.
Net buiten Petrílo staat een bord van de E4. We weten inmiddels dat de informatie op deze borden niet (meer) klopt. Het valt ons nog mee dat het bord de goede kant uitwijst.Het asfalt houdt meteen op en we gaan verder over dirt-roads. Uiteraard stijgen we, zoals elke ochtend. Tegen achten bereiken we de pas. Hier staat een bord met ‘Trovato’. Die richting moeten we inderdaad op. De andere plaatsnamen kan ik niet terugvinden op de kaart. Zijn het wel plaatsnamen eigenlijk? Het is in elk geval een viersprong en we moeten de meest zuidelijke dirt-road aanhouden. We eten hier wat en ik zie dat het intussen alweer 25 graden is. Gelukkig passeren we na de pas maar liefst twee bronnen. Een kudde schapen, gelukkig loopt de herder met ons mee. Normaliter zijn deze honden zeer agressief, maar deze had net gegeten, dat scheelt. Tegen half tien bereiken we het dorpje Koustesa en het eerste huis is tevens taverna annex dorpshuis. We bestellen Nescafé en dat hebben ze in huis.We zien dat we al aardig opschieten naar Vrangianá. Heel veel gestegen hebben we niet en we zijn ook niet verkeerd gelopen. Toch controleer ik regelmatig met mijn GPS of we op de goede dirt-road zitten, ik laat mij niet meer foppen. We hebben dus de tijd en bestellen nog een tweede Nescafé. Na een uurtje stappen we op, jammer dat deze mensen alleen maar de Griekse taal machtig zijn. Ja, wij zijn het Grieks niet machtig, dat kun je net zo goed beweren. Waarom is dat Esperanto toentertijd eigenlijk niets geworden? Ik zal daar Balkenende eens op aanspreken. Of is dit de zoveelste omissie van het Nederlandse onderwijs?
Als we het dorpje, nou ja dorpje, uitlopen passeren we nog een kapelletje. Helaas is de boel op slot. Tot nu toe kwam er van de bergen geen water meer omlaag. Hier nog wel. Ik denk dat je hier in het voorjaar een boot nodig hebt. Waarachtig, een markeringsbord. Deze hadden ze zeker nog ergens liggen. Sowieso stelt de route niet teleur, telkens genieten we van mooie uitzichten terwijl we weer in stijgende lijn gaan. Tegen twaalven bereiken we Vrangianá. Het eerste wat we zien is een prachtige ‘hangplek’, compleet met banken en afdak. Er is ook een bron, maar die moet ik eerst even aanzetten.We gaan eerst maar uitgebreid lunchen, die hebben we niet voor niets meegesjouwd.
Het is warm, ik zie dat het 32 graden is. We gaan even liggen, banken zijn er hier genoeg. Verderop zijn ze aan het werk, een aftandse vrachtauto rijdt heen en weer met stenen en zand. Van hier af te zien bestaat het ganse dorp uit een taverna iets verderop en nog wat huizen in de omtrek. Er komt een Griek langs, die vloeiend Duits spreekt. Hij vertelt dat hij in Duitsland is geboren en daar tot zijn twaalfde heeft gewoond. Ik vertel dat we op zoek zijn naar onderdak en dat we straks wat willen eten. Hij is hier op bezoek bij zijn ouders en zal eens informeren of er overnachtingsmogelijkheden zijn. Eten kan in de taverna, zegt hij, en hij zal de uitbater vast inlichten. Even later komt de echtgenote – neem ik aan – van de uitbater ons halen. Zij spreekt helaas alleen Grieks.We bestellen een glas wijn, ik begrijp dat de uitbater deze wijn zelf maakt. Mieke en Ellie gaan op verkenning, ik blijf hier en ga de kaart voor morgen vast bestuderen. Er komt een jong Grieks stel aanrijden. Het meisje heeft het erg warm en heeft het ook wel een beetje gehad. Ik begin een gesprek en gelukkig spreken zij beiden vloeiend Engels. Ik vraag of ze kunnen informeren of wij hier kunnen overnachten. Ik hoor dat ze zelf ook op zoek zijn naar een hotel. Zij komen uit Athene, hebben de hele dag gereden en willen morgen pas terug. Helaas, overnachten kan hier niet. Wel is de uitbater bezig met het bouwen van een appartement, maar dat is pas volgend jaar af. Tja, wat nu. Misschien dat we op de ‘hangplek’ kunnen overnachten. Ik heb mijn matje en slaapzak bij me en Mieke en Ellie een lakenzak. Warm is het sowieso. Mogelijk dat de dames iets ontdekken tijdens de verkenning, ze zijn nog steeds niet terug. Ik hoor dat de Griekse vrouw lerares Grieks is en haar man tandarts. Ik dacht al dat zij een behoorlijke opleiding achter de rug hadden. Intussen komen Mieke en Ellie terug, een hotel ofwel ‘Rooms’ hebben zij niet gevonden. Het enige is een grasveld voor de kerk, lekker rustig in elk geval, want de kerk wordt gerestaureerd. We stellen ons voor aan het Griekse stel, de lerares heet Stef en de tandarts Dimitris. Stef vertelt dat zij meer uren privé-lessen Engels geeft, dan dat zij voor de klas staat. Het is heel gebruikelijk in Griekenland om privé-lessen te volgen, omdat het reguliere onderwijs steken laat vallen. Dimitris vertelt dat hij in Lyon voor tandarts heeft gestudeerd. Ik zal zijn kennis van de Franse taal maar niet op de proef stellen. Hij vertelt dat hij van 08.00 uur tot 12.00 uur (soms 13.00 uur) werkt en dan weer van 17.00 uur tot 20.00 uur. Ik vraag waarom hij zo’n lange siësta houdt. Dimitris vertelt dat het niet aan hem ligt, de mensen komen gewoon niet. Hij moet hard sappelen begrijp ik, om zijn studieschuld en zijn investeringen terug te betalen.
Zij vragen ons wat we aan het doen zijn en wij vertellen onze avonturen. Dimitris vraagt of ik mijn GPS wil demonstreren. Dat kan uiteraard en zijn bewondering voor mij – maar hij bedoelt uiteraard de techniek – is grenzeloos. Ik vertel maar niet – daar is mijn Engels niet goed genoeg voor – dat een Griek één van de gegevens benodigd voor GPS, al 200 jaar voor onze jaartelling heeft uitgerekend. Deze Griek – Erathostenes – wist al dat de aarde rond was en ‘en passant’ rekende hij ook maar meteen de omtrek uit. Dat deed hij door op twee plaatsen tegelijk de stand van de zon op te meten. De afstand tussen deze twee plaatsen liet hij opmeten door wagenvoerders het aantal omwentelingen van de wagenwielen te laten tellen. Hij kwam uit op 39.690 kilometer en zat er dus maar 320 kilometer naast. Onwaarschijnlijk nauwkeurig! In de loop van de jaren is deze berekening steeds nauwkeuriger geworden. De meeste landkaarten gebruiken de berekening uit 1984 en deze is op 1 à 2 meter nauwkeurig. In de legenda van kaarten staat dan ‘WGS84’ en op de GPS ontvanger moet dit gegeven onder het begrip ‘kaartdatum’ worden ingesteld. De kaartdatum heeft dus niets te maken met de datum van uitgifte van de kaart, maar met de datum waarop de omtrek van de aarde is berekend. Het is feitelijk erg simpel.
Het is intussen half zeven en we bestellen iets te eten. Ze hebben hier een soort ‘plate-service’. Tomaten, gebakken ei, brood en een gebakken worstje. Eigengemaakte wijn erbij, het is prima te eten. We vragen of we misschien een ontbijt kunnen bestellen. Gewoon brood en twee gebakken eieren de man. Dat kan, de uitbater gaat er straks mee aan de slag. Ondertussen verzamelt zo’n beetje het hele dorp zich in de taverna. Ook het terras zit vol. De Duitser van vanmiddag is er ook met zijn vader, vrouw en kinderen. We praten nog een tijd met hen, echter het woord ‘overnachten’ valt niet. Waarschijnlijk zitten ze vol. Tja, dat wordt dus slapen op het grasveld voor de kerk, want ik heb gezien dat de ‘hangplek’ vol zit met jongelui. Het is bij negenen en morgen willen we weer vroeg op pad. Het ontbijt is nog niet klaar, onze Duitser zegt dat het morgenochtend om half zes klaar ligt. We nemen afscheid en verplaatsen ons naar de kerk. Dat blijkt nog een wandeling van een kwartier en het gaat steil naar beneden. Bij de kerk is het inderdaad erg rustig. Er is zelfs een kraan! Onder de overkapping ligt een hele stapel vloerkleden, die kunnen we mooi gebruiken. Ik kruip in mijn slaapzak en wordt onmiddellijk belaagd door hordes muggen. Helemaal in mijn slaapzak kruipen is te warm, dus gooi ik mijn shirt maar over mij heen. Dat is ook geen oplossing. Ik moet eruit en haal uit mijn rugzak mijn anti-mug lotion. Ik smeer mij in en dat helpt.