Woensdag 20 juni 2007
Stournaraíka – Grópa – Achladiás – Argithéa
Om 05.15 uur gaat de wekker. Als ik op wil staan, hoor ik dat de dames gisteravond laat nog zijn gebeld. De bestelde taxi is niet beschikbaar, wel kunnen we gebruik maken van de bus om 07.15 uur. Ik geloof – van zijn leven niet – dat er nu ineens een bus rijdt om 07.15 uur. Gister was het bericht dat de bus pas om 10.00 uur zou rijden. Nou ja, we zien het wel. Ik zet mijn mobiel op 06.00 uur en kruip er weer in. Van slapen komt uiteraard niet zoveel meer.
Het ontbijt bestaat vandaag uit yoghurt en een soort zoet kadetje. Uiteraard weer geen thee of koffie.
Tegen zevenen lopen we naar het café op de hoek. Er staat hier waarachtig een bus en de chauffeur zit koffie te drinken. Helaas, deze bus gaat naar Trikala, dat is de verkeerde kant uit. Verdere informatie kunnen we niet uit deze, uitsluitend Grieks sprekende, chauffeur lospeuteren. We bestellen maar Nescafé, dat is tenminste iets. Er zitten nog wat mannen op dit vroege uur aan de koffie en met lichaamstaal geven zij aan dat wij het beste een lift kunnen nemen naar Grópa. Dat lukt waarachtig, er stopt een pick-up met allerhande bouwmaterialen achterin. We kunnen erbij met z’n drieën en in volle vaart gaat het omhoog. Het zit een beetje oncomfortabel, maar in elk geval is het beter dan lopen.
Tot mijn verbazing stopt de pick-up in Spanouláki. Ik krijg de indruk dat de mannen hier ergens de bergen inrijden om daar een klus te gaan doen. We stappen uit, en ik maak een foto van het hotel. Is het hotel wel open? Er staan stoelen en tafels buiten en binnen staat iemand te vegen. Op de verdieping zitten er geen kozijnen in de pui en de dakpannen liggen ook los. Het heeft niet zoveel zin om naar binnen te lopen, we moeten verder. Verderop zijn ze bezig met een tunnel, hier wordt een enorme haarspeldbocht afgesneden. Het is zeker nog drie kilometer naar Grópa als we worden voorbijgereden door weer een pick-up. We kunnen mee, dat scheelt, en binnen no-time staan we in Grópa. Hoezo Grópa, hier is niets! Er is een bocht in de asfaltweg en hier beginnen twee dirt-roads. Ook staat er een onduidelijk bord waar we niets aan hebben. Deze dirt-road nemen we en als we even verder zijn, zet ik mijn GPS aan. De positie komt door en inderdaad, we zitten goed. Wat een gemak, een werkende GPS! De twee liftjes hebben ons al aardig op hoogte gebracht. We zijn er nog lang niet, de dirt-road stijgt gewoon door, zie deze foto die ik achterwaarts maak. Overigens, op een dirt-road is het aan de ene kant prettig wandelen, maar aan de andere kant zet je je voeten telkens op dezelfde manier neer. Uiteindelijk krijg je daar zere voeten van. Constant stijgen is vermoeiend, maar constant dalen ook. Van dalen krijg je zere tenen. Het is ook nooit goed.
We krijgen een splitsing, we moeten links aanhouden. Ik besluit om nog even door te lopen omdat ik een grote schaapskooi zie. Op de kaart is een bron aangegeven. Helaas, als ik bij de schaapskooi aankom, vind ik geen bron, wel vreemd. Ik ga weer terug en pak nu de juiste dirt-road. Deze moeten we ongeveer een kilometer volgen en in de tweede haarspeldbocht het voetpad op. Het is dat we het weten, maar hier zou je zo voorbij lopen. Dit is echt het voetpad en voorzien van rode markering. Tja, van een echt pad is natuurlijk geen sprake, door erosie en andere natuurverschijnselen hobbelen we constant van de ene kei naar de volgende kei. Wandelstokken zijn hier absoluut vereist. Over de graat gaat het verder en de GPS-peiling klopt. Zoals elke dag liggen er tussen de dorpen waar we overnachten één of meerdere bergruggen. Waar we lopen zijn eeuwenoude paden waarover men vroeger van het ene naar het andere dorp liep. Tegenwoordig zijn er natuurlijk asfaltwegen, maar die lopen via de dalen en gaan vaak tientallen kilometers om. Rond elf uur pauzeren we, bovenlangs ons trekt een kudde schapen voorbij. De Griekse luchtmacht is actief, twee Herculessen vliegen tactisch, ze zijn zeker aan het oefenen voor Afghanistan. Om half twaalf zitten we in de pas, het is niet zo dat je ineens omlaag gaat, nee, een half uurtje gaat het constant omhoog en omlaag. Rond twaalf uur zie ik een redelijk pad en iets lager zie ik een bron.We lopen erheen en inderdaad, koel en helder water! Daar waren we wel aan toe en hier lunchen we. Ik heb yoghurt met honing, stokbrood en een blikje sardientjes meegenomen. Het is inmiddels 25 graden, het is aan de warme kant!
Het pad ziet er redelijk uit en in vlot tempo lopen we omlaag. Tegen half twee komen we weer bij een bron. Ik raadpleeg mijn GPS en schrik enorm.
We zitten helemaal verkeerd. In de verte ligt het dorpje Therino en daar moeten we helemaal niet naartoe.Ik zie het al, bij de lunch zaten we al niet meer op de route. Ik heb toen mijn GPS niet gebruikt, wat stom. We hebben per abuis gekozen voor een geitenpad dat van de bron uiteraard naar het dichtstbijzijnde dorp loopt. Tja, er zit niet veel anders op om dan maar naar Therino te lopen, en daar de dirt-road te nemen. Twee kilometer verder komen we dan op de asfaltweg naar Arghithéa, ons einddoel van vandaag. Het is intussen tegen drieën en dertig graden. Nog zeker een kilometer of drie asfalt. Een Volkswagenbusje passeert ons. We steken onze duim op en we kunnen mee. Dit zijn mannen die van hun hobby hun werk hebben gemaakt. Gezien de uitrusting in het busje klimmen zij in telefoonpalen om daar draadjes aan elkaar te knopen. Het is een geweldige rommel in het busje, maar daar zit ik even niet mee. Tien minuten later, het is dan precies 16.40 uur, worden we afgezet in Arghithéa. Hoezo dorp, ik zie maar twee huizen en nog wat verspreid liggende huizen in de omtrek. Toch is het genoeg, het ene huis verhuurt kamers, is mini-supermarkt, heeft een terras en is tevens restaurant. Op de muur staat levensgroot ‘E4’, de route die we lopen.Het andere huis ligt aan de rivier en is ook een restaurant. Op het bord staat een forel getekend. We beginnen met een Amstel aan het water, die kosten hier maar €1,50 per stuk, zo goedkoop was het nog nergens.
Na het biertje gaan we op een kamer uit. Wat te doen, volgens de planning hebben we hier een rustdag. Na vier dagen intensief wandelen ben ik ook wel aan een rustdag toe, maar ja, dit dorp heeft niet veel. Volgens de kaart zijn er iets verderop wel twee archeologische opgravingen. Daar wil ik sowieso naartoe. Goed, een tweepersoonskamer kost €30,- en dan kan ikzelf op het grote overdekte terras terecht. We houden nog even een slag om de arm over een mogelijke tweede nacht. We volgen het bekende ritueel, ik ga eerst onder de douche en doe gelijk een wasje.
Ai, dit is een mooi voorbeeld van een Griekse douche annex toilet. Memnoon heeft in een van zijn reisverslagen hier al eens over bericht, dus volsta ik hier met een korte samenvatting.Te beginnen met het raampje. Meestal kunnen deze niet open. Deze in eerste instantie ook niet, maar na bestudering van het hang- en sluitwerk lukte het openen uiteindelijk toch. Dan de wc, deze is recht onder de douche gesitueerd. Doe de klep omlaag, dan blijft de bril nog enigszins droog. Mocht er geen klep zijn, doe dan de bril omhoog. Stel het toiletpapier in veiligheid. Verder is het niet vanzelfsprekend dat het warme water uit de roodgemerkte kraan komt. Het warme water kan net zo goed uit de blauwgemerkte kraan komen. Griekse loodgieters hebben hier namelijk hun eigen ideeën over.
Doe de spanningstest! Voel snel met een vinger of de kranen onder elektrische spanning staan. Ik heb eens meegemaakt dat de kranen onder spanning stonden. Geen 220 Volt weliswaar, maar je schrikt je rot. Draai in voorkomend geval de kraan open met een onderbroek of sok rond je hand gewikkeld. Ach, veel kwaad kan het niet, het is gewoon ‘lekstroom’. Oh ja, kledinghaakjes of zoiets is iets wat de Griek niet kent. Die zijn er dus niet. De boiler hangt hier recht boven de douche. Er zijn twee mogelijkheden, te weten: het water is ijskoud of gloeiend heet. In dit geval was de boiler ‘aan’ en dus het water nagenoeg kokend heet. De kranen, meestal zijn deze tot op de draad versleten, en het doseren van deze kranen is nog een hele kunst. Ook zijn de douchekoppen meestal van de allergoedkoopste soort en versleten. Deze douchekop gaf één keiharde grote straal recht naar beneden en een stuk of vijf kleine straaltjes speciaal bedoeld om de tegels schoon te houden. Zoek niet naar een mogelijkheid om de douchekop op te hangen, die mogelijkheid is er namelijk niet. Ik denk dat Grieken de douchekop tussen hun tanden klemmen. Let er tijdens het douchen op of het water richting afvoer loopt. Soms heeft de Griekse loodgieter z’n waterpas verkeerd om gehouden en loopt het water de slaapkamer danwel de gang in. Bouw in voorkomend geval een dijkje van een hopelijk overbodige handdoek.
Na ons gesoigneerd te hebben lopen we richting terras aan het water. We drinken er een flesje Retsina bij. Het is hier de gewoonte om de Retsina aan te lengen met cola.
Het smaakt wel apart in elk geval.
Tegen achten bestellen we het diner. Veel keus is er niet, er is groene salade met kaas en forel.
De groene salade is met de echte Griekse olijfolie prima te eten. En de forel, die is voortreffelijk. Dat groene spul erbij ziet eruit als een soort langstelige spinazie en zo smaakt het ook. De forel komt uit deze beek, we zien ze zwemmen. De man die in het water staart vangt ze. Update: Helaas, deze foto kan ik niet meer vinden.
Ik probeer nog naar huis te bellen, helaas, ik heb geen netwerk. Tja, we zitten hier ook in een dal met aan alle kanten bergen.