Maandag 25 juni 2007
Agráfa – Varvariáda – Kerasochóri
De wekker gaat om 04.30 uur. Ik heb nog wat geroosterd brood en kaas van gisteravond bewaard. Om 05.15 uur gaan we op pad, het is nog schemerig. Eerst lopen we steil omlaag naar het ‘visrestaurant’. Hier doen we toch een half uurtje over. Daarna gaat het omhoog tot de pas, alles over dirt-roads.Het is intussen 20 graden, maar goed te doen. Het is hier woest, voortdurend hebben we een mooi zicht op de rivier de Tripa. Daarna weer omlaag tot de brug. We houden hier even pauze en ik verorber een blikje vis met brood en een reep chocola. Verder maar weer. Een half uurtje verder passeren we een taverna. Eigenlijk heb ik wel zin in koffie, maar Mieke loopt door. Tja, we kunnen beter zo lang mogelijk doorlopen nu het nog niet al te warm is.
Even na half negen passeren we de tweede brug. Naast de gewone brug ligt ook nog een soort ‘baileybrug’. Wat zou hier de bedoeling van zijn? Is het Griekse leger hier bezig geweest? We blijven de rivier volgen, erg veel dalen en stijgen doen we niet. Weer een brug en zowaar een bord. Hier wordt aan de weg gewerkt en we doen het niet voor minder dan bijna 12 miljoen. Vanaf de brug is het te zien, de rivier wordt voorzien van ‘dijken’, die bestaan uit rivierstenen ingepakt in gaasconstructies. Ze zijn ook bezig geweest om de bedding uit te diepen. Ik heb dit soort waterbouwkundige constructies ook wel in Italië gezien. Op de tweede foto zijn de terrasvormige constructies beter te zien. We komen door een dorpje van niets, het lijkt wel een zwerverskampje. Helaas geen horeca, dat is wel jammer. Wel een E4 bord, we moeten nog 2.45 uur, oftewel we zouden rond twaalf uur in Kerasochóri kunnen zijn. Afwachten. Deze meneer is met zijn Caterpillar aan het schuiven en verderop is zijn collega aan het hakken. Zo te zien wordt de dirt-road hier 4-baans.Een stuk lager houdt iemand het verkeer tegen, want er komen hier reusachtige losgehakte rotsbrokken omlaag. Zouden ze de boel hier gaan asfalteren? Dat zou toch jammer zijn, maar ja, de inwoners van Agráfa willen ook wel eens met een schone auto thuiskomen. We beginnen weer te stijgen, hoewel de natuur wat minder woest oogt. De bergen zijn lager en ronder van vorm. Ook is de bedding van de rivier veel breder geworden. We zien zowaar al wat akkertjes. Ook hier wordt druk aan de weg getimmerd, zouden ze binnen het budget blijven? Het is intussen 29 graden en erg warm zo in de zon. Dat is het nadeel van dirt-roads, veel schaduw is er niet. Het autoverkeer moet overigens omrijden, wij lopen gewoon door.
Het gaat trouwens wel steil omhoog en uiteindelijk komen we uit op de asfaltweg.
Eerst eten we wat, ik ga bijna van de graat! Op naar Krendi, hier een kilometer of drie vandaan. Het is allemaal omhoog, we moeten het dal uit en een ‘knipje’ over.
Ik zie wat huisjes links en rechts, maar een bord ‘Krendi’ heb ik nog niet gezien.
We komen langs een schooltje. Er is geen mens te zien, laat staan een kind. Het hek is niet op slot en ik zie een kraan. Waarachtig, hij doet het en we lessen onze dorst. Even verder is een oude wasplaats. Koud, helder water volop. Een stuk buiten Krendi staat aan de linkerkant een chique hotel/restaurant. Deftige dames en heren zitten op het terras aan de witte wijn. Zonder al te veel op te vallen gaan we zitten. We bestellen koffie en cola, en dat wordt ons zonder problemen gebracht. Even na enen stappen we op, nog een kilometer of twee, drie.
Een benzinestation, ongelood kost maar €1,09. Volgende keer huur ik een auto. In de verte ligt Kerasochóri, je kunt steeds beter zien dat we het Pindus-gebergte achter ons laten. We zijn er, het loopt tegen half twee. Ik neem aan dat we gewoon de weg moeten volgen om in het centrum te komen. Dat komen we ook, maar we komen er achter dat we, al stijgende, helemaal om het dorp zijn heengelopen. In elk geval een terras, dat hadden we wel verdiend. De Amsteltjes kosten hier maar €1,40, het goedkoopst tot nu toe. Sinterklaas is ook met vakantie en geniet van een welverdiende rust in… Kerasochóri. Niet verder vertellen!Eerst maar de boodschappen, dit meisje spreekt goed Engels. Er is hier één hotel, dat is makkelijk. Het kost ons €40,- voor ons drietjes en ik ga weer op het terras.
Vandaag zijn we niet eenmaal verkeerd gelopen, ach, het kon ook bijna niet missen.
Mooi op tijd, we kunnen een kleine siësta houden. Ik leg wat dekens op het terras en daarbovenop mijn thermarest matje. Dat ligt heel best. Het is knap heet, maar ik ben te lui om op mijn thermometer te kijken.
Tegen half zeven gaan we weer naar het pleintje, het is feitelijk een dorpje van niets. Ik bestel een Griekse salade en een gerecht dat bestaat uit een soort gehaktballetjes. We krijgen een Amstel van het huis, de uitbater is zeker onder de indruk. Zoonlief bedient, hij is met vakantie en verdient een zakcentje bij. Hij spreekt redelijk Engels, daardoor kunnen we met zijn vader converseren. Rond negen uur zoeken we ons hotel op.