Donderdag 21 juni 2007
Rustdag
Om 08.15 uur sta ik op en een half uurtje later zitten we aan het ontbijt. Gebakken eieren met spek en Nescafé, wat een luxe en dat voor maar €6,- Gisteren hadden we dat eigenlijk al besloten, nu geven we door dat we nog een nacht extra blijven. De Griekse uitbater legt mij – in het Grieks – uit dat de aangegeven route niet meer klopt. We moeten niet de gemarkeerde route volgen, maar het pad langs de rivier volgen en tussen de top van de Pirghos en de Spandelaki doorlopen. Waarom we niet het pad noord van de Fourka moeten lopen, het wordt me niet duidelijk. Goed, eerst lopen we de asfaltweg, die we gisteren gelift hebben, terug. Het is behoorlijk warm. Bovenaan een trap ligt een, door grote stenen omgeven, graf. Mieke heeft het snel gezien en inderdaad, veel valt er niet te zien. In de Lonely Planet kan ik niets over deze site vinden. We lopen een stukje verder, en daar is een, tja, ruïne te zien. Wat resten van muurtjes, meer is het niet. Het zal een huis geweest zijn, waarschijnlijk ligt de rest van de nederzetting onder de hellingen. Ik bel maar even naar huis, hier heb ik netwerk.
We lopen terug en ik loop door het ‘dorp’ heen. Ik heb van Mieke en Ellie gehoord dat er een idyllisch pad is gemaakt langs de rivier, compleet met picknickbanken. Het begint met een EU-bord, hier is vrij veel geld uitgegeven.Of dit geld besteed is aan dit wandelpad, ik heb geen idee. Het is allemaal wel verwaarloosd en overal liggen grote bergen blad. Tja, wat moet ik hier nu van denken. Ik ga maar eens wat routes verkennen en steek het bruggetje over. Hier begint een smal pad en het is waarachtig gemarkeerd met E4-bordjes. Het pad stijgt en ik heb een mooi uitzicht op ons hotelletje. Dit lijkt me wel het pad wat noord van de Fourka loopt, maar ja, deze moeten we volgens onze uitbater niet nemen. Ik loop weer terug en probeer het pad onderlangs de rivier.
In het voorjaar stroomt er hier natuurlijk water, dus het is echt strompelen over de ronde keien. Veel afval ligt er ook. Even verder wordt het een heus pad. Op de bomen is een ruitvormige markering aangebracht. Ik begrijp iets niet, als er een nieuwe route wordt gemarkeerd, waarom wordt de oude markering dan niet verwijderd? Onze uitbater zou dat toch zelf kunnen doen? Zoveel werk is dat nu ook weer niet.
Ik loop maar weer terug, morgen moeten we deze route maar proberen. Vlak onder ons hotelletje staan nog wat gebouwtjes. Een lijkt mij een soort dokterspost en de andere een ongebruikt schooltje. Er ligt een basketbalbord op de grond en er is een glijbaan. Het lijkt mij geen aanrader om deze te gebruiken, je maakt beslist een zeer harde landing op de keien in de rivier. Een trap om erin te klimmen zie ik trouwens ook niet. Tja. Ik drink er maar een colaatje op. Na de lunch neem ik er mijn gemak van, het is heerlijk relaxen op mijn terras.
Tegen zessen koop ik een flesje wijn en maak op het terras kennis met Stratos. Hij spreekt warempel prima Engels! Hij is een Griekse vrachtwagenchauffeur en momenteel met vakantie. Hij is met de motor en hij heeft zijn tent opgezet op het grasveld voor het kapelletje verderop. ‘Mag dat?’, vraag ik. Ik begrijp dat het gedoogd wordt. Eerst stond hij in een ander dorp, maar daar ritselde het van de slangen. Ach, er zijn maar drie soorten giftig, de overige slangen doen net alsof ze gevaarlijk zijn. Laatst is er wel een kind, dat op blote voeten liep, gebeten door een slang. Het is dat er toevallig een dokter in de buurt was, anders had het kind het niet overleefd. Er zitten ook veel wolven in de bergen, we moeten uitkijken. Beren zitten er ook, maar daar doet Stratos wat luchtig over. Ik vraag of hij bij de uitbater wil informeren wat er met de E4 aan de hand is. Stratos vertaalt en vertelt dat er zes jaar geleden mensen op de berg zijn verdwaald en op een sneeuwveld zijn terechtgekomen. Zij hebben toen een val gemaakt en zijn na een reddingsoperatie afgevoerd naar het ziekenhuis. Hoe het verder is afgelopen weet onze uitbater niet.
Twee jaar geleden is er toen een nieuwe route verkend. Ik vraag me af of op een of andere manier deze wijziging bekend is gemaakt.
We bestellen via Stratos iets te eten. Ook hier is niet veel keus, maar dat maakt mij niet uit. Ik begin met een Griekse salade, geheel conform traditie. Daarna komen er, tja, gehaktballetjes eigenlijk, met frites. Eenvoudig, maar prima te eten. Op een gegeven moment komt de vriend van Stratos aanrijden. Hij is ook met de motor en heeft vandaag een andere route genomen. Deze man, Christos geheten, doet mij qua uiterlijk zeer sterk denken aan zijn bekende naamgenoot. Hij zou zo in de film kunnen.
We praten honderduit met deze twee bereisde mannen. We horen dat dit dorp ’s winters dicht sneeuwt. Er blijven tijdens de winter maar één of twee mannen achter om de boel in de gaten te houden. Stratos vertelt dat er drie dingen zijn die in zijn leven een belangrijke rol spelen. Dat zijn: vertrouwen, eerlijkheid en acceptatie. Deze man is een echte filosoof, maar wat wil je, de genen van Plato en Socrates zitten in het bloed van deze man.
Ik bedenk mij, dit wat wij meemaken, dat zal de gemiddelde toerist van zijn leven niet meemaken. Neem onze vakantie op Cuba, de enige Cubanen waar wij contact mee hadden, dat waren onze chauffeur en reisleidster. Hoe anders is dat op reizen zoals deze. Eén probleem is er altijd en dat is het taalprobleem. Wat jammer dat er in EU-verband geen werk wordt gemaakt van de gemeenschappelijke EU-taal. Er worden, meen ik, 17 talen in de EU gesproken. Dat moet natuurlijk snel veranderen. Er moet één gemeenschappelijke officiële taal komen. Welke? Dat maakt mij niet uit, ik zou zeggen… Grieks. Dat is denk ik zo’n beetje de oudste taal in de EU. Waarom geen referendum?
Dit lijkt mij belangrijker dan een – woordeloos – volkslied, een vlag of een logo.
Nu komt nog de uitsmijter van vandaag, Mieke mag bij Stratos achterop. Ze blijven vrij lang weg, en na dit laatste avontuur van vandaag zoeken we ons hotelletje op.