Zondag 17 juni 2007
Kastráki – Glykomília
Hier volgt een stukje van de uitnodiging van Memnoon, die helaas geblesseerd thuis zit.

Het gaat hier om een uitgesproken zware tocht, want heel Griekenland is bergachtig en de tocht loopt zelfs helemaal door hooggebergte. Vaak staat er 8 uur lopen of meer voor de afstand van de ene overnachtingsmogelijkheid naar de andere. Hoog in de bergen is het weer zelden erg warm, maar het kan wel plotseling omslaan naar kou, mist, regen en storm. De route is niet alleen slecht gemarkeerd, maar vaak ook onduidelijk in het terrein en af en toe moet worden geïmproviseerd en gestruind. Gelukkig heb ik van de hele route betrouwbare en gedetailleerde kaarten waarop de route ingetekend staat en vaak ook nog wordt beschreven.

Tja, dat belooft wat! In elk geval heb ik vannacht prima geslapen, gelukkig waren er geen feestjes. Na het ontbijt, de rekening (ik betaal €12,- per nacht voor mijn luxe privé-caravan), en het afscheid vertrekken we te 08.45 uur. Het begin is makkelijk, ik had de route immers verkend. Uiteraard asfalt, maar ja, we zitten hier vlakbij de stad Kalambáka. We steken de Pinios-rivier over.Hier staat ook weer zo’n EU-bord. Het gaat maar om een tonnetje. Mieke blijft even achter en later blijkt ze haar kaart te hebben verloren. Het is onze back-up kaart van de firma ROAD. Het begint goed! Gelukkig heb ik de kaart van de firma Anavasi nog. Helaas is het me niet gelukt de Griekse User Datum en de User Grid correct in te voeren in mijn GPS, zodat ik deze niet kan gebruiken. Ik weet niet wat het probleem is, ik meen toch dat ik alle formules goed had ingevoerd. Helaas, misschien dat iemand mij onderweg kan helpen. Bij de T-splitsing gaan we rechts en even verder laten we het dorp Dhiava links liggen.
Volgens de kaart moet er hier een bron zijn. Ik zie hem niet, ik vraag het maar even aan een wat oudere Griekse man, die hier rond zijn huis scharrelt. Helaas, hij spreekt uitsluitend Grieks en we begrijpen elkaar niet. Toch worden we vrienden. Ik begrijp dat dit aardige meisje zijn kleindochter is, helaas is ook zij de Engelse danwel Duitse danwel Franse taal niet machtig.We krijgen koffie aangeboden, Griekse koffie dus, maar ja, dat lust ik echt niet en nee, er is helaas geen Nescafé in huis. Ik mag binnen kijken en foto’s maken. Het lijkt wel een museum. De eerste twee foto’s zijn genomen in de huiskamer, de laatste in de slaapkamer. We vertellen dat we naar Ghlikomília lopen. Hij wijst daarop naar de bergen, ja dat begrijp ik, op de kaart staat inderdaad een voetpad ingetekend, maar ja, dat is niet de E4.
Wij moeten eerst over de asfaltweg naar Kria Vrisi en dan een slecht verhard pad op.
Zo’n soort weg wordt wel een jeeptrail genoemd of ook wel een dirt road. Intussen heb ik ook de bron gezien, de kraan is min of meer weggewerkt in de tuin van onze gastheer.
Het water is ijskoud. Het is intussen 28 graden dus ik laat het me goed smaken.
We nemen afscheid, op naar Kria Vrisi waar we tegen elven aankomen.Hier is een gezellig pleintje en ze hebben Nescafé, dat treft. Na een half uurtje stappen we op. Welke kant moeten we op? Hier eindigt het asfalt – en de wereld – en beginnen verschillende dirt roads.
Een stukje verder vragen we de weg aan een Griek die een muurtje aan het metselen is. Helaas, deze man spreekt alleen Grieks, maar wacht, hij gaat iemand halen. Na een minuut of vijf verschijnt een zeer slaperig meisje. Ai, zij heeft behoorlijk doorgehaald afgelopen zaterdagavond. Maar, zij spreekt Engels! Helaas, een wandelroute naar Ghlikomília weet ze niet, zij doen hier alles met de auto. We gokken het maar, we lopen in ieder geval naar het zuiden. Verderop is er een bron, bij elke bron maken we onze petjes en halsdoeken drijfnat en vullen onze buikjes en kruikjes bij. De dirt road draait steeds meer naar het oosten. Dit kan niet goed zijn. Wat een pech dat mijn GPS niet werkt, ik heb geen idee waar we zitten. We besluiten terug te gaan naar de driesprong en de andere dirt road te nemen. Net als we daar aankomen komen er twee pick-ups aanrijden. We vragen de weg naar Ghlikomília, en wat blijkt, we zaten toch goed. Terug maar weer. Inderdaad draait de dirt road uiteindelijk weer richting zuid.
Om 13.15 uur komen we bij een kapel, het ding is tamelijk nieuw en staat niet op de kaart. Nu weet ik nog steeds niet waar we zitten. In elk geval hoog, want we hebben na Kria Vrisi alleen maar gestegen. We lunchen hier, gelukkig is er ook een bron. Even later rijdt er een man in een luxe auto langs. We vragen maar weer eens de weg naar Ghlikomília. De man wijst op een vergrast geitenpad. Het zal toch niet waar wezen? Dus niet de dirt road? De man rijdt weg, maar komt een minuut of tien later terug. Eh nee, niet het geitenpad, gewoon de dirt road volgen. OK, bedankt. Verder maar weer, het blijft stijgen met steile zigzaggen!
Daarna wordt het min of meer vlak, in de verte ligt een schaapskooi. Ook deze staat niet op de kaart. Hier zijn ze met een bulldozer aan het schuiven geweest, rechts gaat de weg zo te zien naar de schaapskooi en zal daar wel eindigen. Links gaat de weg weer omhoog, dat zal hem toch wel zijn. Het is intussen al na drieën, het gaat een latertje worden.
We nemen dus de linker dirt road, die eerst in noordelijke richting loopt, maar dan weer naar het zuiden draait.
We komen langs een enorme zendmast, helaas staat deze ook niet op de kaart. Wel zien we tot onze verbazing de markering van de E4, een gele en een zwarte verfstreep. We zitten dus op de E4! We zitten goed! Maar waar, ik heb geen idee. Kwart over vier gaat het pad dalen, eindelijk.Tegen vijven zien we een dorp in de diepte, dat moet wel Ghlikomília zijn. Nu gaat het steil naar beneden, soms moeten we over omgevallen bomen klauteren en soms is het pad bezaaid met keien. Toch zien we zo nu en dan de gele en zwarte verfstrepen. Tegen half zes is het pad beter begaanbaar, maar nog wel erg steil. Honderd meter omlaag zien we een dirt road, deze zal ongetwijfeld naar het dorp lopen. Uiteindelijk bereiken we rond zes uur de rand van Ghlikomília en een kwartier later zitten we op het terras aan een Amstel. Wat een dag! Er rijdt een Porsche Cayenne S door het dorp. Hm, zo’n ding kost een tonnetje, toch niet van ons EU-geld hoop ik.
Het volgende probleem vraagt om een oplossing, volgens Memnoon – onze afwezige leider – is er in Ghlikomília geen hotel. Zelfs geen mogelijkheid om te overnachten.
We hebben dit probleem uiteraard in Kastráki al onderkend en bestudeerd.
Verschillende opties hebben we besproken, maar óf ze bleken niet uitvoerbaar (geen bus bijvoorbeeld) óf te omslachtig. We hebben ons voorgenomen om op het terras vrienden te maken en een overnachting te ‘versieren’. Het begint goed, een aantal Grieken spreekt Duits, zij blijken vaak tientallen jaren in Duitsland te hebben gewerkt. Deze mannen hebben diepe bewondering voor ons, omdat wij te voet door de bergen trekken.
De Amsteltjes krijgen we cadeau. Het begin is er. Eén van de mannen – hij heet Evangelicus – vertelt ons dat we bij hem kunnen slapen, maar eerst gaan we eten.
Hij overlegt met de uitbater en we kunnen kiezen uit schaap of varken. Ik kies voor varken. Het vuur wordt aangemaakt en daarna is het wachten tot de houtblokken zijn veranderd in een laag gloeiende as. Dan pas kan het vlees erop. Intussen krijg ik gloeiende slaap. Het was een hele zware dag vandaag en de tweede Amstel doet me de das om. Evangelicus vertelt dat de gemarkeerde E4 route niet de juiste is. Maar ja, waar loopt de E4 dan wel? Waarom gaan deze gepensioneerde Grieken de E4 niet eens piekfijn markeren? Tegen tienen komt de salade en een kwartier later het varken. Hm, het smaakt prima, maar het is wel schaap. De schapenhouder komt er even bij zitten, dit schaap heeft hij gisteren geslacht.
Zo langzamerhand val ik om van de slaap, en tegen elven brengt onze gastheer ons naar zijn huisje. We krijgen de beschikking over een soort logeerkamer voorzien van twee eenpersoonsbedden. Gelukkig heb ik mijn matje en slaapzak bij me, dus dit gaat lukken. Eerst nog een douche en daarna onder de wol, nou ja, dons.