Vrijdag 22 juni 2007
Argithéa – Petrílo
Om 05.00 uur staan we op. Het is nog donker. Na een simpel ontbijtje gaan we even na zessen op pad.We steken het bruggetje over en lopen verder aan de andere kant van het riviertje. Het is weer strompelen uiteraard, maar na een paar honderd meter gaat het pad omhoog en is het goed te doen. Wel is het constant stijgen, maar ja, we moeten vandaag weer een bergrug over. Het voetpad gaat over in een dirt-road, maar dat is waarschijnlijk gebeurd bij de aanleg van de hoogspanningkabels. Mooie uitzichten, daar is niets mis mee.We gaan hoger en hoger tegen de flanken van de Spandelaki op, zo nu en dan is er markering. Dat geeft de burger moed! Mooi uitzicht op de Pirghos, deze top is 1456 meter hoog. Tegen achten zitten we op een soort pas. Tot hier was er regelmatig markering, maar vanaf hier komen we die niet meer tegen. Volgens mijn GPS zitten we precies op de potloodlijn die ik samen met onze uitbater op de kaart heb getekend. Maar ja, wat is dat waard? Zitten we misschien te laag? Voorlopig lopen we maar door. Het is hier gemeen steil en helemaal zonder gevaar is het niet. De hellingen liggen vol met losliggende stenen. Anderhalf uur later schuifelen we nog steeds op de helling, echt opschieten lukt niet. Nog later moeten we over gruishellingen. Dit is helemaal link werk. Ik vraag me af of de route bovenlangs mogelijk minder gevaarlijk is. Er ligt tenslotte nu geen sneeuw. Maar goed, we hebben voor deze route gekozen, veranderen kan niet meer. Soms verliezen we elkaar tijdelijk uit het oog door de bomen en struiken. Ellie blaast op haar signaalfluit. Mieke loopt terug en komt na verloop van tijd met Ellie terug. Zo te horen is ze gevallen, maar het blijkt mee te vallen. Verder maar weer. Om half twaalf bereiken we de dirt-road. Nog een kilometertje, dan zitten we bij: ‘Ovria’, dat is gemarkeerd met een achtergelaten pick-up. We zitten weer op de originele E4! Vanaf hier gaat het voorlopig omlaag over de dirt-road en een uurtje later bereiken we de splitsing.Tenminste, die zou er moeten zijn, maar die is er niet. Ze zijn hier ongetwijfeld weer aan het bulldozeren geweest. We lopen iets verder, maar nee, daar is het ook niet. Terug, en richting een geitenboerderij. Er staat een pick-up, maar er is geen levende ziel te bekennen. De waterleiding geeft geen drup water en mijn platypus drinksysteem is zo goed als leeg. Hier loopt wel een dirt-road, maar of het de goede is? We lopen een stukje verder en inderdaad, volgens mijn GPS zitten we goed. Het is trouwens warm, zo ongeveer 30 graden. Om half twee zien we koeien in de verte. Gelukkig, hier is een bron! Ook de kalveren weten hoe het moet. Zomaar een plaatje, hier komen in het voorjaar woeste bergstromen omlaag. Iets voorbij de bron moeten we de dirt-road af. De route is op de kaart rood gestippeld en heet: Makria Rachi. Met behulp van mijn GPS kan het niet missen. Eerst is het een smal pad, later wordt het weer een dirt-road. Onder ons zien we het dorp Vlasi al liggen, helaas draait de dirt-road in westelijke richting weg.Mieke wil door het bos de helling af, maar ik vertrouw het niet. Ik ben bang dat we straks voor een ravijn komen te staan. We lopen maar verder en zien onze eerste slang. Zo te zien geen giftige. We komen helaas niet uit in Vlasi, maar zeker een kilometer verder op de asfaltweg.
Het zal eens niet tegen zitten. Tegen half vijf lopen we Vlasi binnen. We beginnen om een bron – bijna – leeg te drinken, iets verder is een terras.Ik bestel een cola en vijf minuten later een tweede. Geen bier, we moeten nog naar Petrílo en dat is nog ruim een uur lopen. Hier in Vlasi is geen hotel, er is eigenlijk niets.
Ik kijk op de kaart, de E4 is rood gestippeld en de dirt-road gaat in grote zigzaggen naar beneden en idem weer omhoog. Dat wordt nog een hele toer om dat gestippelde pad te vinden. We zijn vandaag al meer dan 10 uur onderweg, we hebben veel tijd verloren op de hellingen van de Spandelaki. Verder hebben we hier voor Vlasi ook weer omgelopen. De E4 is gewoon niet goed uitvoerbaar. Dit is de laatste keer dat ik in Griekenland ben wezen wandelen!
Tegen vijven komt er een afgeragde Japanse auto aanrijden. Deze bouwvakker komt zo van de steiger en bestelt een biertje. Ai, het is vrijdagmiddag! We worden al snel vrienden en we krijgen een lift naar Petrílo. We raggen de dirt-road af naar beneden en ik voel dat er het een en ander mis is met de wegligging van deze wagen. Onderweg passeren we een EU-bord met de aankondiging dat er hier voor €850.000 verspijkerd gaat worden. Waaraan? Zouden ze deze weg gaan asfalteren? Daarna zigzaggen we weer omhoog, de auto heeft er hoorbaar moeite mee. Ik ben blij dat ik dit niet hoef te lopen, dit is niet direct het mooiste gedeelte van Griekenland. Precies 17.15 uur rijden we Petrílo binnen. Dit is ook weer zo’n typisch Grieks bergdorp, we stoppen bij een terras, verder is er hier niet veel. We bestellen een Amstel en informeren naar een kamer. Gelukkig is er iemand die Engels spreekt, hij heet: Aristotelis. We volgen de waard de trap op en passeren daarbij een voorraad gasflessen. De waard is tevens eigenaar van een mini-supermarkt. Alles bij de hand dus, alleen ruikt het op de trap wel een beetje naar butagas. Ach, we roken niet, dus het zal wel loslopen. We krijgen weer een tweepersoonskamer en ik kan weer prima terecht op het overdekte terras.
Via Aristotelis bestellen we iets te eten. Voor mij wordt het een tomatensalade en een karbonade. De frites zijn zeker uitverkocht, die zitten er dit keer niet bij. Ach, brood is ook lekker. We vragen aan Aristotelis of er in Vrangianá, waar we morgen naar toe moeten, een hotel is. Dat blijkt niet het geval, we waren er al bang voor. We krijgen goede raad, maar ja, de uitvoering van die goede raad betekent dat we ofwel de hele planning moeten omgooien, ofwel gebruik moeten maken van taxi’s. Taxi’s zijn hier niet zomaar op afroep beschikbaar, daar hebben we al ervaring mee. Terwijl we zo op het terras zitten te bedenken wat we zullen doen, zien we dat er vier bepakte en bezakte Grieken aan komen lopen. Zo te zien hebben deze mannen een complete kampeeruitrusting bij zich. Bij mijn weten is dit de eerste maal dat ik andere wandelaars zie. Of zeg maar gerust: ‘hikers’! Na verloop van tijd maken we contact met deze mannen en al snel blijkt dat een van hen uitstekend Engels spreekt. Hij vertelt dat ze ook de E4 lopen, maar alleen de stukken over de dirt-roads.
De voetpaden zijn meestal door erosie en andere natuurverschijnselen verdwenen. Ja, dat hebben we gemerkt. We vertellen onze avonturen van vandaag en wij vertellen niets nieuws. Deze mannen hebben geen hoge pet op van de E4. Wij horen dat op elke kaart de E4 anders is ingetekend, tja, dat schiet niet op natuurlijk. Opnieuw vragen we naar de overnachtingsmogelijkheden in Vrangianá en opnieuw horen we dat er geen hotel is.
Er wonen zo te horen maar een paar honderd mensen in de streek die we gaan doorkruisen. Weer krijgen we goede raad, maar we hadden ons al min of meer voorgenomen om de route gewoon te lopen en de gok te wagen. Deze mannen gaan intussen eten en daarna hun tent verderop opzetten. Morgen gaan ze met de bus naar huis, voor hen zit het erop. Zelf bel ik nog even naar huis en daarna zoeken we onze kamer op.