Vrijdag 15 juni 2007
Thessaloniki – Kastráki
Om 06.00 uur gaat de wekker, even later word ik telefonisch gewekt. Ik heb redelijk geslapen, wel hoorde ik tot een uur of twaalf veel verkeer op straat. Ik ben nu eenmaal geen stad gewend. Een kwartiertje later ga ik de staat op. Het is druk, Griekenland is vol in bedrijf. Tegen half zeven strijk ik neer op het terras tegenover het station. Vorig jaar hebben we hier ook ontbeten, en dat beviel goed. Ik bestel Nescafé met suiker en een broodje. Er lijkt iets van groente in het broodje te zitten, een soort spinazie of zo.
Het smaakt prima, voorlopig kan ik er even tegen. Rond 07.00 uur heb ik met Mieke en Ellie afgesproken in de stationshal en inderdaad, ze zijn er al. We kopen een kaartje naar Kalambáka à €8,90 per persoon. Als we op het perron aankomen zien we een trein, maar zonder rijtuig 4. Er schijnt meer niet te kloppen, er heerst hier chaos. Mensen stappen in de trein en even later weer uit. Tientallen militairen voorzien van zware plunjebalen verplaatsen zich van links naar rechts en daarna weer naar links. Spoorwegpersoneel ontwaren we niet, net Nederland. De locomotief wordt afgekoppeld en rijdt weg. Halverwege wordt de trein in tweeën gedeeld en het voorste deel rijdt (leeg) weg. We zien iemand van de spoorwegen. Het is een nogal vettig ogende dikkerd, waarschijnlijk is hij de stoker of zowat. We vragen in het Engels wat er aan de hand is. De man verstaat ons waarschijnlijk niet, hij maakt alleen een kalmerend handgebaar. De tijd gaat voorbij, straks missen we onze aansluiting in Palaiopharsalos nog. Plotseling komt er een stuk trein aanschuiven, dat wordt gekoppeld aan het stuk trein dat er nog stond. Tot mijn verbazing zit rijtuig 4 hier tussen. We stappen in en vinden ook nog onze gereserveerde plaatsen.

Het klopt dus toch, laat dat maar aan de Grieken over. Wat niet klopt is de tijd, we hebben 40 minuten vertraging. We hebben dus straks een uitdaging. Voorlopig zitten we prima in onze 6-persoons coupé. Het ziet er pico bello uit. Er zit een Griekse jongeman met zijn vriendin in de coupé waar we uitgebreid mee praten.
Na Katerini – waar we vorig jaar zijn uitgestapt – let ik scherp op. In de verte doemt de Olympos op. Op de voorgrond is het dorpje Litochoro, waar we vorig jaar hebben overnacht. Daarachter de toppen van de Olympos. Vorig jaar stonden we op de hoogste top, de Mitykas. Daar wil ik nog wel een keer naartoe. Er is politiecontrole. Zwaar bewapende agenten lopen in het gangpad. Tussen hen in drie geboeide jongemannen. We vragen aan ‘onze’ Griek wat er aan de hand is. Wat blijkt, dit zijn Albaniërs, die illegaal in Griekenland zijn. Het is tragisch, maar ja, je kunt nu eenmaal niet iedereen opnemen. Later zie ik op een stationnetje zeker een stuk of twintig geboeide Albaniërs staan, bewaakt door evenzoveel agenten.
We treinen Palaiopharsalos binnen. Het is 10.40 uur, we zijn 50 minuten over tijd! Maar wat een geluk, het boemeltje naar Kalambaka heeft keurig op ons gewacht! Kom daar eens om in Nederland!Vanaf hier gaan we over enkelspoor en diesel aangedreven het binnenland in.Twintig minuten te laat (11.30 uur) arriveren we in Kalambáka, maar volgens de Grieken is alles binnen één uur… op tijd! Nu moeten we nog een half uurtje lopen naar camping Vrachos in Kastráki, oeps, wat is het warm.
We lopen de camping op, passeren de receptie, die zoals gebruikelijk gesloten is en lopen direct door naar het restaurant.Het zal me benieuwen. Een week geleden heb ik een mail gestuurd en voor de komende dagen twee caravans gereserveerd. Uiteraard heb ik op deze mail geen antwoord gehad. In het restaurant zit mevrouw ‘Vrachos’ achter de kassa. Ze is geen spat veranderd.
Ze herkent mij, het is niet te geloven. We hernieuwen de kennismaking en ik vraag of mijn mail is aangekomen. ‘Natuurlijk’ is het antwoord, en ‘de caravans zijn beschikbaar’.
Tja, als alles klopt is het uiteraard niet nodig om een mail te beantwoorden. We brengen de rugzakken naar de caravans en ik bestel een portie macaroni en een cola. Ik heb intussen toch wel weer trek gekregen. De bloemen op de camping staan er ook dit jaar prachtig bij. Vanmiddag wil ik op verkenning, ik wil kijken of ik de afslag naar het dorpje Dhiava kan vinden. Overmorgen moeten we daar naartoe. Ook wil ik een paar ansichtkaarten kopen om te versturen naar het thuisfront.
Op naar Kalambáka, oeps, wat is het heet! Prima om te acclimatiseren. Onderweg heb ik een pracht uitzicht op de bergen waar Kalambáka beroemd om is. Let op, Metéora is geen plaatsnaam, het betekent: ‘in de lucht zwevend’, en het slaat uiteraard op de kloosters die op een aantal toppen zijn gebouwd. Het gaat allemaal volgens plan, ik vind de afslag compleet met mobiele koffiekraam, idem ansichtkaarten + postzegels.Op naar de camping, op naar het zwembad. Eerst moet ik toch maar even informeren óf, en hoe laat de bus morgen naar klooster Megalou Meteorou rijdt. Op de receptie hangt een bericht dat de bus om 09.00 uur rijdt. Even vragen aan mevrouw ‘Vrachos’ en wat blijkt: de bus rijdt om 08.30 uur. Tja, iedereen weet dat het veranderd is, dus is het onnodig om het bericht bij de receptie te wijzigen. ‘De bus komt toch langs de camping’, vraag ik nog even. ‘Inderdaad’, is het antwoord. Met een gerust hart kan ik naar het zwembad, ik ben niet de enige, maar toch is het sowieso vrij rustig op de camping.
Ik ga aan mijn kleurenschema werken, in Nederland moet men toch kunnen zien dat ik in Griekenland ben geweest. Er kampeert hier een Nederlands echtpaar, hun dochter woont samen met een Griek en ze zijn op bezoek, vertellen zij mij. Tot half zeven lig ik in de zon, het water ga ik niet in, ik hoor dat het tamelijk fris is. Omkleden en op naar een restaurant. Nu, die zijn er in Kastráki genoeg, ettelijke tientallen, schat ik. Wij laten ons verleiden tot restaurant ‘Triantafilia’. De uitbater spreekt prima Duits, dat maakt het wel een stuk simpeler.
Ik begin gewoontegetrouw met een Griekse salade. De olijven geef ik weg, die lust ik nog steeds niet. Een Mythos erbij, ik vind het Griekse bier beter smaken dan Heineken en Amstel.Daarna geroosterd varkensvlees en nog een Mythos, deze laatste is voor de dorst. Prima gegeten en leuk geconserveerd met de Griekse uitbater. Terug op de camping ga ik nog even onder de douche, daarna bel ik naar Orchideetje die in Helsinki is. Ik krijg geen gehoor, dat zul je net zien. Je hebt toch een grote groep mensen, veelal ouderen, die niet de discipline opbrengen om ten eerste tijdig hun mobiel op te laden, ten tweede deze bij zich te dragen en ten derde om dat ding aan te zetten. Volgens mij is het de schuld van het onderwijs.