Woensdag 22 oktober 2014
Haifa – Akko – Rosh Hanikra – Haifa
Om kwart voor zeven staan we op en genieten een half uurtje later van het ontbijt. Het lijkt een ontbijtbuffet, maar de salade, kaas, yoghurt en scrambled egg wordt aan tafel geserveerd. Er zijn hier zeker niet al te veel gasten. Tja, de meeste mensen willen toch liever een hotel in het centrum. Vandaag gaan we Akko bezoeken en dan nog door naar Rosh Hanikra aan de Libanese grens. Dochterlief programmeert Akko in Sygic. Over het algemeen presteert Sygic heel redelijk. Onderweg zien we dat ze met de autoweg bezig zijn. Daar weet Sygic het niet, maar even later is hij/zij weer bij de les. Er staan ook borden en vlot bereiken we de parkeerplaats in Akko.
Akko bestond al in de Kanaänitische tijd (de oorspronkelijke bewoners van het ‘Heilige Land’), maar de huidige vorm stamt uit de tijd van de Kruisvaarders en de Arabieren.
Toen de Kruisvaarders in 1099 Jeruzalem hadden ingenomen, werd Akko hun belangrijkste havenstad. Nadat de Kruisvaarders steeds meer werden teruggedrongen was Akko het laatste bastion voor de val. In 1291 werd Akko door de Arabische legers verwoest en meer dan 400 jaar gebeurde er niets. De opleving kwam met emir Dahr el-Amr en zijn opvolger Ahmed Pasha el-Jazzar (de slager), die de stad in de tweede helft van de 18e eeuw bestuurden. Met name El-Jazzar bouwde veel, onder andere de El-Jazzar moskee uit 1781. Deze moskee bezoeken we als eerste. De moskee is gebouwd op de fundamenten van de Kerk van het Heilige Kruis en geldt als de mooiste en fraaiste van Israël. Voor de moskee staat een fontein, dat voor de rituele reiniging werd gebruikt. Mooi, we gaan naar binnen. Het valt me mee dat dit voor een ongelovige is toegestaan.
Eerst een foto van het interieur met de groothoeklens. Dan twee foto’s met de fish-eye. Eén in landscape en één in portrait. Hier staan de sarcofagen van Ahmed Pasha Al Jazzar en zijn zoon Suleiman Pasha.
Hm, de sarcofaag van de zoon ben ik zeker vergeten te fotograferen. Op de binnenplaats van de moskee staan zuilen uit de Romeinse ruïnes van Caesarea. De plattegrond van Akko zal op de site nauwelijks leesbaar zijn, maar de moskee is het blauwe ‘bolletje’ midden boven. We lopen nu naar de Citadel, dat is dat grote complex midden boven op de plattegrond. De Citadel werd in de 18e eeuw door de Turken gebouwd op de resten van de kruisvaardersstad. Binnen is een maquette te zien, tjonge, wat een immens complex! Nou, duidelijk. Zeker de detailinformatie zal leesbaar zijn op de site. Ik hoop dat de geschiedenis leesbaar is op de site. Anders, er zit niets anders op dan zelf naar Israël te gaan. En dat is echt geen straf, dat verzeker ik u. Zoals gezegd is de Citadel gebouwd op de kruisvaardersstad. Toentertijd zijn de ruimtes die overbleven na de verwoesting van de stad in 1291 opgevuld en overdekt met aarde om te voorkomen dat zij opnieuw door de Kruisvaarders zouden worden gebruikt.
Update: ik lees net in ‘Dominicus’ dat de ruimtes zijn opgevuld om als fundament te dienen voor de te bouwen citadel. Die verklaring lijkt mij meer voor de hand liggend.
Het gevolg is dat de kruisvaardersstad zo’n 8 meter onder de Citadel ligt. Een deel is inmiddels uitgegraven en te bezichtigen. Het betreft de voormalige ridderzalen, en de eetzaal. Zo te zien wordt er hier binnenkort een concert georganiseerd. Als laatste bekijken we de binnenplaats. Oh ja, we zijn nog door een aantal – donkere – ondergrondse tunnels gelopen/gekropen. Daar was het uiteraard te donker om foto’s te maken. De locals willen graag wat verdienen en het granaatappelsap smaakt voortreffelijk. We lopen naar het Turkse Badhuis, dat is hier vlakbij. Eerst krijgen we een film te zien. De opvangruimte is maar klein, vandaar een foto in fish-eye. We zijn momenteel de enige bezoekers. De film laat zien dat de werkwijze toentertijd weinig of niet verschilt met de werkwijze van de huidige wellness ressorts. De daadwerkelijke badruimte is ook niet zo groot, ook weer in fish-eye. Iets verderop is een souk, een overdekte markt.
Daar lopen we een rondje, terwijl ik onschuldig om me heen kijk schiet ik wat foto’s uit de heup. Ik neem aan dat de mensen hier niet gefotografeerd willen worden. We zien op de plattegrond dat er een synagoge is. Daar lopen we heen. ’t Is wel even zoeken, de bewijzeringsbordjes laten ons rondjes draaien. De rabbi(?) is blij met bezoekers en vertelt in een mengelmoes van talen. Ik kan er geen touw aan vastknopen. Ach, toch is het leuk. Het is bij twaalven. We nuttigen nog een espresso/thee en eten er wat bij. Het wordt vandaag weer warm, nu is het al 30 graden in de plus.
Op naar de parkeerplaats, naar onze bloedhete auto. Gelukkig zit er airco in. Op naar Rosh Hanikra. Dat ligt een stukje noordelijker aan de Libanese grens. We zetten de auto neer op de parkeerplaats. Kijk, daarboven staan (Israëlische) gebouwen met communicatieapparatuur. Geloof maar dat de grens 100% bewaakt wordt! Met een kabelbaantje gaan we naar beneden, naar de grotten. Zo te lezen is dit het steilste kabelbaantje ter wereld! We zijn uitgestapt. Rechts is de spoorwegtunnel, daar gaan we straks kijken. Door een tunnel lopen we naar de grotten. Eerst krijgen we een film te zien die het ontstaan van de grotten behandeld. Door de grotten en over het wandelpad lopen we een rondje. Heel erg groot is het niet. De grotten zijn nauw, dus de meeste foto’s zijn in fish-eye. We gaan nog even naar de spoorlijn kijken. Tjonge, hier ligt wel een stuk geschiedenis! We gaan weer met de kabelbaan naar boven. Ik wil toch even bij de grens kijken. Hij zit potdicht, maar dat zal bekend zijn. Ik zie een radar draaien en ‘tig’ antennes priemen de lucht in. Verder veel prikkeldraad. In 1982 mocht ik als VN-militair door het zijpoortje de grens passeren, dus herinneringen aan deze locatie heb ik wel. Ik maak een foto en daarna lopen we snel naar de auto. In discussies met Israëlische militairen heb ik geen behoefte. Dochterlief programmeert het adres van het hotel in het Israëlische navigatiesysteem en foutloos bereiken we ons hotel. Dit hotel heeft een leuk terras (er zit niemand) en fraaie borders. Daar maak ik een aantal foto’s van. We horen dat er twee straten verder een supermarkt is. Daar gaan we ‘winkelen’.
’t Is maar een kleintje, maar ze hebben alles. Frisdrank, Earl Grey thee (de thee in het hotel is niet lekker), een fles Shiraz en nog zowat.
Tegen zessen lopen we weer naar de Burger Saloon. In autorijden heb ik geen zin.
Zagen we gister naast de Burger Saloon nog een restaurant? Daar kun je alleen maar koffie krijgen, zien we. Nou, de Burger Saloon is ons gisteren goed bevallen en ik bestel weer hetzelfde. Het personeel is ook niet veranderd, dat schept meteen een band. We krijgen een amuse (ieder één balletje), dat is natuurlijk omdat we nu vaste gasten zijn. Wederom een Wild Burger, die is mij gisteren goed bekomen. Hadden we er toen ook salade bij? Nu in elk geval wel. Ik drink er één glas wijn bij, we hebben tenslotte nog een fles Shiraz op de kamer staan. De rekening bedraagt dit keer slechts NIS 164,- daar doen we natuurlijk wel wat bovenop. Om half acht zijn we weer in het hotel. We bereiden Earl Grey thee (we beschikken hier over een heus keukentje!) en tenslotte geniet ik nog van een bekertje Shiraz. Ik lees nog wat en tegen tienen liggen we erin.