Dinsdag 21 oktober 2014
Tel Aviv – Caesarea – Haifa
We staan om kwart voor zeven op en genieten een half uurtje later van het ontbijt.
Daarna gaan de laatste spulletjes in de koffer en om kwart voor negen checken we uit.
Op het navigatiesysteem rijden we naar Caesarea, hoewel, we hebben wat problemen met het invoeren van de plaatsnaam in het systeem. Dat geldt niet alleen voor de Israëlische ‘TomTom’, maar gaat ook op voor Sygic op mijn mobiel. We letten ook op de borden, maar slaan eerst te vroeg af. De volgende afslag is de juiste en min of meer op de borden rijdend komen we terecht bij het aquaduct.
Het aquaduct is gebouwd door Herodes en voerde water aan vanaf de berg Karmel. Toentertijd was het 17 kilometer lang, nu rest nog maar een klein stukje. Bijzonder is het sowieso! Zuid van het aquaduct ligt de voormalige stad Caesarea. Is dat te lopen? In elk geval zie ik zo snel geen wandelpad dat in zuidelijke richting loopt en ook geen bordje of wat dan ook. We stappen in de auto en rijden op de borden naar de oude stad.
’t Is hier niet gratis uiteraard, maar het is handig een zogeheten ‘Oranje kaart’ (Orange National Park Card) aan te schaffen die toegang geeft tot een groot aantal Nationale parken. Deze kaart kost €30,- p/p. Caesarea is gesticht door Herodes op het toppunt van zijn macht, in 29 – 22 voor onze jaartelling. De stad is beschreven in het boek ‘De Joodse Oorlog’ van Flavius Josephus. De welvaart duurde tot 614, de Moslims veroverden Palestina en daarna ging het bergafwaarts met Caesarea. Tijdens de kruistochten in de 12e eeuw werd Caesarea weer een belangrijke havenstad. In de 13e eeuw werd Caesarea verwoest door de Mamelukken. Bij de ingang staan een paar informatieve borden. Door de poort betreden we het complex. Ik maak een foto achterwaarts, tjonge, massieve muren en poort. Dit is inderdaad een grote stad geweest, zeker voor die tijd. We gaan de site gestructureerd bekijken en beginnen bij de fontein. Zo te zien wordt de fontein in oude luister hersteld. Dat gaan we straks bekijken. Het begint trouwens alweer aardig warm te worden. Hier ligt een ‘Corniche’, (een kroonlijst) vooral bekend uit de Griekse bouwkunst. Hier heeft dus een groot gebouw gestaan. Hier staan een aantal sarcofagen. Het woord komt uit het Oudgrieks en betekent ‘vleesetend’. Velen denken dat begraven lichamen opgegeten worden door wormen of insecten. De diepte van een Nederlands graf is dusdanig dat daar geen wormen aanwezig zijn. Het lichaam wordt door de eigen enzymen ‘opgegeten’. Dat is precies hetzelfde proces dat in een sarcofaag plaatsvindt. Daar gaan we zoals gezegd straks kijken. En dit is het badhuis. Zouden ze toentertijd net als ikzelf ook gekleed het water instappen? En bewapend? Je zwaard is dan in ene moeite door ook schoon. Oorspronkelijk waren dit ‘pakhuizen’, maar later is één ‘pakhuis’ in gebruik genomen als ‘Shrine’. Een ‘Shrine is eigenlijk een relikwieënkist, maar hier wordt het begrip in de betekenis van ‘tempel’ gebruikt. In dit geval voor de Perzische Godheid Mithras. Tja, het is niet anders, velen komen niet verder dan het benoemen van een handjevol goden, maar ze zijn met velen! Gelukkig is er een Amerikaan die druk doende is de goden te inventariseren. Hij heeft er nu al meer dan 4.000 op zijn site staan (http://www.godchecker.com). Ik heb het lijstje Griekse en Egyptische goden bekeken, maar geen omissies gevonden. Zo hier en daar zijn prachtige mozaïeken bewaard gebleven. Hier staan we bij het begin van de Hippodrome. Hier werden paardenrennen gehouden, maar ook vele andere ‘spelen’. Hier gaan we straks verder kijken, eerst lopen we naar boven, naar de publieke badhuizen. Kijk, ze zijn aan het werk! Zo’n ‘tentje’ is wel noodzakelijk, de zon brandt! Eigenlijk is er niets veranderd, ook heden ten dage kunt u terecht voor een welverdiende ‘wellnessbeleving’ en een sprankelende ‘beautybehandeling’ in de Beauty en Wellnessressorts wereldwijd. Kijk, daar is het theater. Tja, tot heden is het theater in gebruik, vandaar de afschuwelijke plastic stoelen. Eerst een foto met de groothoeklens en daarna met de fish-eye. Nu past (bijna) het hele theater erop. Zo te lezen zijn er 4.000 zitplaatsen, maar ik heb ze niet nageteld. Het is een replica uiteraard, maar deze inscriptie is eigenlijk het enige dat bewaard is gebleven van de Romein Pontius Pilatus, gouverneur van de provincie Judea.
Alle rapportages die Pilatus ongetwijfeld heeft geschreven – dat was één van de hoofdtaken van een gouverneur – zijn in Rome verloren gegaan. Lezenswaardig is in dit verband het boek van P. Maier: ‘Pontius Pilatus’. Dit is niet de voormalige haven, daarvoor is het te ondiep. De haven bevond zich verderop, achter de landtong. Inmiddels zijn we uitgekomen aan de achterzijde van de Hippodrome. Rechts zijn de tribunes van de BoBo’s te zien. We lopen terug en kijken nog even naar de opgravingen die we bewaard hadden voor ‘straks’. Hier bevond zich toentertijd de oude stad, maar van bovenaf is het niet spectaculair. Inmiddels vergaan we van de honger en dorst. Gelukkig zijn er op het terrein een aantal restaurants. Hier nuttigen we de lunch.
Om kwart voor twee stappen we op. Dit bruidspaar laat hier zeker foto’s maken. Oeps, de bruidsjurk is wel bijzonder en van vele schitterende ‘steentjes’ voorzien. We lopen naar de uitgang en bewonderen de Byzantijnse wallen. Van de Romeinse muur zijn alleen nog resten bewaard gebleven. We rijden richting Haifa, maar eerst willen we de berg Karmel bezoeken. Met de navigatiesystemen lukt dat niet en borden zien we ook al niet. In elk geval rijden we naar boven, maar een top met het beloofde uitzicht vinden we niet. We vragen het nog aan de portier van een hotel(?), maar hij weet het ook niet. Ik maak maar een foto van het gebergte. OK, op naar klooster Stella Maris. Dat kent ons navigatiesysteem en we rijden er vlot heen. Kijk eens wat een uitzicht op Haifa! Dit is het klooster, we zijn niet de enige bezoekers. Op deze locatie werd de Karmelieter kloosterorde gesticht. De kerk dateert uit de 19e eeuw. Dit piramide-achtige monument herinnert aan de gewonde soldaten, die hier werden verpleegd tijdens de campagne van Napoleon in 1799. Ik moet even wachten tot alle busreizigers de kerk verlaten hebben, maar dan is het mijn beurt. Eerst met de groothoek, dan met de fish-eye en daarna het altaar. De zijkapellen mogen er ook zijn. En aan het plafond is ook de nodige aandacht besteed. De trap naar beneden leidt naar een grot waar een altaar staat ter ere van de profeet Elia. Begrijp ik goed uit de informatie dat zijn beeld momenteel in onderhoud is? In de kerk zie ik een beeld van – neem ik aan – een Karmelietesse. De Bahai-tempel in Haifa willen we ook bezoeken en we rijden er vlot heen op Sygic. Helaas zien we zo gauw geen parkeerplaats en het is (spits!) erg druk. Uiteindelijk lukt het parkeren in een zijstraatje. Daar staat de Bahai-tempel en de prachtig aangelegde terrasvormige tuinen springen in het oog. Het is even na halfvijf en het schemert al iets. Met de ochtendzon erop zou de Bahai-tempel nog beter uitkomen. In de tempel is het stoffelijk overschot bijgezet van de Báb, de gezant van Bahaulla. Bahaulla (1817 – 1892) is de centrale figuur van het Bahai-geloof en wordt beschouwd als de meest recente boodschapper van God. Tja, het is een beetje ingewikkeld geloof, het komt dan ook uit Perzië (Iran). De volgelingen geloven dat geen religie het monopolie op de waarheid heeft en richten zich op het integreren van de lessen van alle heilige mannen. De (zij)ingang wordt bewaakt, ze zijn zeker bang voor een aanslag. Mijn rugzak moet open en wordt gecontroleerd. Helaas, we mogen maar tot het tweede terras en om vijf uur gaat het hek dicht. Als we de tempel willen bezoeken (alleen ’s morgens) moeten we een telefonische afspraak maken met de beheerder. Oh ja, niet met de handen in het (heilige?) water en niets op de grond gooien. Dat beloven we en we mogen verder lopen. Deze foto maak ik door het hek op het tweede terras. De ondergaande zon verlicht de gouden koepel. Met de telelens maak ik een foto van de Bahai-tempel. Op Sygic rijden we naar het hotel, echter Sygic laat mij rondjes draaien. Het lukt wel met Google Maps op de mobiel van dochterlief. Intussen is het bijna donker, de foto van het hotel is een dag later gemaakt. Het heet hotel Marom (http://maromhaifa.hotelasp.com). We checken in en zetten de koffers op de kamers. Het hotel staat een eindje buiten het centrum, maar we laten ons vertellen dat op tien minuutjes lopen een Burger Saloon staat.
Nou, dat ziet er toch prima uit! En binnen ziet het er ook goed uit. Het is tamelijk druk, altijd een goed teken. De gastvrouw is zeer behulpzaam en wil graag een foto van ons maken. Nou, vooruit dan maar. Ik heb een Wild Burger besteld en een glas rode wijn. Prima! Als toetje bestel ik een ‘Cream Cheese’. Ook dat gaat er wel in. De rekening bedraagt voor ons drietjes NIS 182,- dat we afronden naar NIS 200,-. Om half negen zijn we terug in ons hotel. Ik ga douchen, beantwoord nog wat mails en lees verder in ‘De scheepsjongens…’