Dinsdag 28 oktober 2014
Arad – Masada – Arad
Ik voel mij een heel stuk beter, zeker na een douche. Gisteren hebben Orchideetje en dochterlief met het reisbureau geregeld dat wij hier nog een nacht kunnen blijven.
Daar ben ik wel blij mee, ik hoef vandaag tenminste niet naar Jeruzalem te rijden. Kijk, dat is nu een voordeel als je via een reisbureau boekt, je kunt daar dan op terugvallen.
Zo meteen komt het ontbijt, ik heb – gelukkig – wel trek. Zou ik iets verkeerds gegeten hebben? Ik heb geen idee wat dat dan geweest zou moeten zijn. Misschien dat de warmte in combinatie met de inspannende reis me de das om heeft gedaan.
Ik maak eerst een foto van ons appartement en daarna van de tuin. Sowieso is deze B&B heel rustig en idyllisch gelegen. Het ontbijt is gebracht, de uitbaters hebben er weer een heel feest van gemaakt. Tegen elven rijden we naar Masada. Ik voel me er sterk genoeg voor en Masada wil ik beslist zien. We nemen weg 31 naar de Dode Zee en slaan dan linksaf op de 90. Langs Ein Bokek en dan linksaf naar Massada. Onze uitbater vertelde mij – voor zover ik zijn Engels kon volgen – dat weg 3199 niet naar Masada loopt. Onderweg op weg 31 stap ik een paar keer uit om foto’s van de woestijn te maken. Op de eerste en de laatste foto is een wadi (droge rivierbedding) te zien. Hier zit waarschijnlijk nog een spoortje water in de grond, want er groeit nog enig struikgewas. Tegen twaalven bereiken we Masada, een afgelegen heuvelfort op 440 meter boven de Dode Zee. Masada werd gebouwd in de 1e of 2e eeuw voor onze jaartelling en vervolgens vergroot en versterkt door Herodes de Grote, die twee luxueuze paleizen toevoegde. Herodes bouwde aan de voet van de berg dammen en kanalen om regenwater op te vangen. Dat water werd met ezels naar boven gedragen. Tijdens de Eerste Opstand in 66 werd Masada door de Zeloten (een groep opstandelingen) in bezit genomen. Dat lieten de Romeinen niet over hun kant gaan.
Zij trokken op met een leger van 10.000 man en sloten Masada in. De Romeinen legden een enorme aarden wal aan tot aan de muren van Masada en onder dekking van een toren werd een stormram ingezet, waarmee de muren werden doorbroken na een beleg van bijna drie jaar. Liever dan zich gevangen te laten nemen pleegden de ± 1.000 Zeloten (met hun vrouwen en kinderen) massaal zelfmoord. Momenteel legt elke Israëlische militair de eed af op Masada: ‘Masada zal niet nog een keer vallen’.
We nemen de kabelbaan naar boven, het kost een uur om naar boven te lopen. Dat zie ik nu al helemaal niet zitten. Het begint ook alweer aardig warm te worden.
De prijslijst is mij niet geheel duidelijk. Zo te horen is bij een enkeltje de afdaling te voet inbegrepen. Nou, laat maar. Het is niet druk en we kunnen meteen ‘boarden’. Nou, daar gaan we. Wat is dat trouwens voor een ommuurd vierkant? Toch niet de resten van een voormalig legerkamp van de Romeinen? Kijk, het ‘Slangenpad’. En, als we zijn uitgestapt uit de kabelbaan staat hier een informatiebord over het Slangenpad. Tjonge, eerlijk gezegd vind ik dat het Masada plateau er troosteloos uitziet. Om hier twee paleizen neer te zetten! Maar ja, Herodes was bang dat ze hem af zouden zetten, hier voelde hij zich veilig. Er staat hier een maquette. De twee paleiscomplexen zijn duidelijk te zien. We gaan eerst kijken bij de resten van ‘The Commandant’s Residence’. En dan bij de opslagplaatsen. Hier staat nog een informatiebord van de belegering door de Romeinen. Ook is hier een tekening van de toren annex stormram. We hebben het wel gezien, het is hierboven ook erg warm, ik denk dat het hier in de zomermaanden niet uit te houden is. Orchideetje en dochterlief gaan te voet over het Slangenpad naar beneden. Ik durf dat toch niet aan en koop een ticket voor de kabelbaan.
Lopen ze daar? Nee, het zijn andere wandelaars. En daar? Nee, ook niet. Ik stap uit de kabelbaan en loop een stukje richting Slangenpad. Hm, ik zie ze niet, zouden ze al in het restaurant zitten? Ik moest tenslotte een minuut of tien wachten tot de kabelbaan vertrok. In het restaurant zie ik ze niet, ik bestel maar een cola. Tegen tweeën komen ze aan, ze hebben zeker een uur over het Slangenpad gedaan. Het was warm en door de vele zigzaggen toch een hele afstand. We lunchen hier en om kwart voor drie rijden we terug naar Arad. In het winkelcentrum doen we nog wat boodschappen en rijden daarna naar onze B&B.
Zoals gezegd, de oase Ein Gedi en het kraterlandschap van Ramon hebben we laten vallen. Dat komt een volgend keer wel. Sowieso lijkt me dat alles op één dag ook wel een beetje (te)veel van het goede is.
In de B&B bereidt Orchideetje kippensoep, we eten er brood bij met kaas en yoghurt met cornflakes. Aan een ‘echte’ warme maaltijd in een restaurant ben ik nog niet toe. Al om acht uur ga ik te bed.