Vrijdag 12 juni 2015
Buffalo – Cody museum – Cody rodeo – Cody
Om half zeven staan we op en om zeven uur zitten we aan het ontbijt. De koffers staan inmiddels buiten de kamerdeur. Het ontbijtbuffet ziet er prima uit, alleen mis ik de scrambled eggs en gebakken spek. Dan maar een gekookt eitje en een soort worst. Toch prima te eten. Het weer is prima en de meeste groepsleden genieten op het terras het ontbijt. Ik drink bij het ontbijt twee bekers thee en een beker koffie. Tja, van Steak krijg je dorst. Fruit toe, ik moet toch zien wat vitamines binnen te krijgen. Zondag prikken en mijn INR bepalen.
Als het niet goed is, krijg ik de trombosedienst op mijn dak.
Ik ga na het ontbijt even buiten kijken en vanaf het terras maak ik een foto van de tuin.
Die ziet er prima uit! Achter de tuin loopt dit riviertje. Om kwart over acht stappen we in de bus en even later rijden we weg en nemen de 16 west.
We rijden door eindeloze dennenbossen, echter hele percelen zijn aangetast door de Schorskever (Dendroctonus ponderosae). Grijze dennen hebben al een jaar of zes geleden het loodje gelegd, lichtrode dennen met nog wat naalden eraan zijn een jaar of vier geleden doodgegaan en de donkere kastanjebruine een jaar of drie geleden.
Deze kevertjes zijn er natuurlijk altijd al geweest, maar de schade bleef beperkt. Door de opwarming van de aarde én het bestrijden van bosbranden is de keverpopulatie geëxplodeerd en de omvang van de huidige schade is ongekend. Het zijn niet alleen de bomen die doodgaan met als gevolg dat de houtindustrie het moeilijk heeft, maar ook beren en vogels hebben minder voedsel. Verder spoelt de bodem weg door het ontbreken van boomwortels. Daar komen de beloofde bergen. Mike moet opletten in verband met mogelijk overstekend wild. Nou, een volwassen Moose moet je niet op je auto krijgen! De bergen beginnen er serieus uit te zien. Mike zit geconcentreerd achter het stuur, wie weet komen we nog eens iemand tegen. Om kwart over negen staan we op de Powder River Pas op een hoogte van 9666 feet, dat is 2946 meter. Mijn Suunto hoogtemeter geeft 2848 meter aan, die zit er dus 100 meter naast. Mijn GPS geeft 2920 meter aan, dat klopt dus vrij aardig. Overigens, wie zegt dat het bord klopt? We mogen even de bus uit. Er staat een informatiebord. En daar staat de bus, inderdaad, we zitten hier boven de sneeuwgrens. Die houten constructies dienen ervoor om de weg in de winter zoveel mogelijk sneeuwvrij te houden. Het is niet te geloven dat onder deze barre omstandigheden nog bloemen bloeien. We gaan dalen en meteen is het voorbij met de sneeuw. Dit is wel leuk, over een halve mijl is er een ‘Runaway’. Als er een truck door zijn remmen gaat, dan is er verderop een uitwijkmogelijkheid. Kijk, daar komt hij aan. En hier moet je je truck naar rechts sturen. De Runaway stijgt en iets verder gaat het asfalt over in keien. Dat wil de boel wel stoppen. Met onze remmen is niets mis, Mike stuurt keurig omlaag. We zijn al een eind gedaald, dat betekent mogelijkheden voor bossen. Een tegenligger, rechts houden dus. Die tegenligger hebben we gehad, we kunnen rustig verder. Ik heb geen naambordje gezien, dus ik weet niet hoe dit dorp heet. Wel zijn er werkzaamheden aan de weg. Hier mogen ze ook wel eens aan de gang. De maximum snelheid is 65 mijl oftewel 104 km/uur. De bergen liggen achter ons, voor ons strekt zich de prairie uit. In Wyoming wordt veel olie gewonnen. Dit kon weleens een olie-installatie zijn. Zo te zien staan daar koeien. Even na half elf zijn we in Worland en bij Cow Camp is de koffiepauze. Nou, dat pand ziet er toch prima uit. Ik schenk mijzelf tweemaal een beker koffie in en bestel er chocolademousse bij. Misschien niet een onmisbaar voedingsmiddel, maar lekker is het wel. Aan de overkant staat de First Baptist Church. Om half twaalf rijden we weer.
Na Worland wordt het landschap vlakker en boomloos. Er staat mais op de velden en gras, vaak voorzien van zo’n gigantische ronddraaiende sproei-installatie. We rijden langs een koeienfarm, nou daar hebben ze veel koeien. Toch is het landschap merendeels woest en onherbergzaam. We naderen de ‘bewoonde’ wereld. Er staat daar een bord aan de rechterkant. Ah, had ik daar al over geschreven? Je ziet hier echt niemand – ook kinderen niet – iets op straat gooien. Hier valt het mee, de boete op ‘Littering’ bedraagt slechts $750,-. Ik heb ook wel borden gezien waar een boete op staat van $1.000,-. Je laat het dus wel uit je hoofd om een propje uit de auto te gooien. Niet betalen of zogenaamd geen geld hebben betekent ‘brommen’, net zolang tot er betaald is. We naderen Cody, als de sneeuw op de bergen smelt ontstaan er meren. Mooi hoor! Even na enen arriveren we bij het Cody museum. Of eigenlijk, het zijn er vijf bij elkaar. we worden welkom geheten door Buffalo Bill hoogstpersoonlijk. Deze levensechte Moose mag er ook wel zijn. Zoals gezegd, zo’n beest moet je niet op je (huur)auto krijgen. De toegang wordt door de reisorganisatie betaald, we kunnen zo doorlopen. Ik maak kans op een Camaro als ik een lot koop van $20,-. Probleem is alleen hoe ik dat ding thuiskrijg. Ik koop maar geen lot. We kunnen hier lunchen, dat doen we meteen. Voor mij een sandwich en een cola, het sapje en de soep is voor Orchideetje. Zoals gezegd, er zijn hier maar liefst vijf musea. Het Plains Indian museum, het Buffalo Bill museum, het Western Art museum, het National History museum en het Cody Firearms museum. Met de laatste beginnen we, dat behoeft geen toelichting.
Tja, er hangt hier verschrikkelijk veel. In het midden verschillende uitvoeringen van de Garand M1 en rechtsboven twee uitvoeringen van de karabijn. Met beide wapens heb ik toentertijd rond lopen sjouwen. Links weer de Garand. Rechts een opengewerkt model van de Colt M16, maar daarnaast een ‘normale’ uitvoering. Daar heb ik ook nog mee rondgesjouwd. Trouwens, ik las een paar dagen terug dat de Colt fabriek op het punt staat om failliet te gaan. Vorig jaar daalde de verkoop van handvuurwapens met 30%!! Colt verwacht dit jaar en zeker volgend jaar een verkoopstijging. Zouden ze het redden? Er is een schuld van 500 miljoen dollar. En hier wat oud spul, leuk voor aan de muur. Pistolen, maar links drie revolvers. De revolver van Hoss Cartwright, gebruikt tijdens de televisieserie Bonanza, die liep tussen 1959 en 1973. Zolang geleden alweer? Trouwens, Dan Blocker die de rol van Hoss speelde is al in 1972 overleden en toen was het gedaan met de serie. ‘Pa’ oftewel de acteur Lorne Greene is in 1987 overleden, ‘Little Joe’ oftewel de acteur Michael Landon is overleden in 1991 en ‘Adam’ oftewel de acteur Pernell Roberts is overleden in 2010. Ze zijn er dus geen van allen meer. Nog een revolver van een illustere acteur namelijk Gary Cooper. Hij was een acteur die in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw in een groot aantal Westerns een rol had.
Hij is ons in 1961 ontvallen. De Colt Python 357 Magnum revolver, die geldt als de allerbeste revolver ooit gemaakt
Hij wordt niet meer geproduceerd, wie weet komt dat er nog eens van. Ik heb er weleens mee geschoten, dat heeft wel wat. Buiten staat… Crazy Horse natuurlijk. We nemen een kijkje in het Plains Indian museum. Helaas stemmig verlicht, dus foto’s maken is eigenlijk niet goed mogelijk. Toch maar een aantal geprobeerd. Tja, flitsen mag nooit en daar worden de foto’s meestal niet mooier op en vaak is een statief ook verboden. Die had ik ook niet bij me. Daarna lopen we het Buffalo Bill museum in. Buffalo Bill leefde van 1846 – 1917 en is vooral bekend van de circusachtige Western shows waarmee hij door Amerika en Europa trok. Daarvoor had hij verschillende banen zoals: Bisonjager om de spoorwegarbeiders te voeden, trapper (huidenjager), goudzoeker, ruiter bij de Pony Express, gids, menner van postkoetsen en hotelmanager. Zeker een illuster figuur. We werpen nog een snelle blik in de overige musea, maar dan is het weer tijd voor de bus.
We rijden naar ons hotel, eigenlijk is het een motel. Rond halfzes rijdt de bus ons naar het centrum van Cody. Vanavond is het diner voor eigen rekening. Zo te zien bestaat Cody uit één doorgaande straat, net zo overzichtelijk. Zo’n dikke Yamaha heeft ook wel wat. Ik zie een aantal groepsleden een steakhouse inlopen en een andere groepje een Italiaan. Wij kijken nog even verder en daar zie ik een Mexicaan. Dat lijkt ons wel wat. Ik bestel – na enig nadenken – toch een Merlot. Verder chips and sauce vooraf en een Burro met Porc. Nou, gewoon 100%! Om kwart over zeven verzamelen we bij de bus die ons naar de Rodeo rijdt. Een Rodeo is een echt Amerikaans volksvermaak en ik wil – nu ik de kans heb – dit echt een keer zien. Als we erin lopen (de entreeprijs van $20,- p/p is inbegrepen in de reissom), zie ik de wilde paarden en stieren staan. Nou, dat ‘wilde’ valt zo te zien wel mee. De show wordt geopend met gebed (en dat is geen grap, de zege van de Heer wordt afgesmeekt) en het spelen en zingen van het Volkslied. Dat moet ik bij gelegenheid maar eens uit het hoofd leren, zo moeilijk kan dat niet zijn.
Dan worden er figuren gereden door meest ‘paardenmeisjes’, nou ik vind het knap. Het gaat beginnen, beneden mij zijn ze een wild paard aan het zadelen. Dit is één van de twee ‘veiligheidsmannen’, die straks de afgeworpen ruiter veiligheid moet bieden. Fotograferen lukt eigenlijk niet, het begint te schemeren, de paarden maken de wildste capriolen en dat vraagt om een snelle sluitertijd. Dat gaat niet samen, dus na een enkele foto laat ik het er maar bij. Sowieso bijt de ruiter al na een handvol seconden in het zand. Daarna krijgen wegrennende kalfjes een lasso om hun nek geworpen en terwijl het paard het touw straktrekt wordt het kalfje ter aarde gewerkt en gekneveld. Het is allemaal secondenwerk, maar ik vind het vooral zielig voor de kalfjes. Moeten ze dit elke avond doorstaan? Daarna zijn de stieren aan de beurt. Dan gaat het er helemaal rauw aantoe. Orchideetje vertelt mij dat de paarden en stieren helemaal niet wild zijn, maar dat zij een riem om de lendenen (testikels) gebonden krijgen. Is dat waar? Nou, als dat zo is, hoeft het voor mij niet.
Tegen tienen is het ‘Show Over’ en rijdt de bus ons terug naar ons hotel.