Donderdag 18 juni 2015
Grand Junction – Black Canyon of the Gunnison National Park – Gunnison
We staan om half zeven op, pakken weer in en rond zeven uur genieten we het Continental Breakfast in de lobby van het hotel. Het is nog niet druk. Er is Scrambled Eggs, plakjes gebakken worst en fruit (aardbeien en ananas). Ook de koffie is uitstekend!
Om kwart voor negen vertrekken we. We nemen de 50 richting Montrose. Het is een redelijk vlakke highway. Eerst is er nog wat veeteelt, al snel wordt het prairie. Er worden kolen, schaliegas en olie gewonnen. Bij het stadje Delta is er weer wat veeteelt en houtoogst. We naderen de Rockies. Om tien uur bereiken we Montrose waar we de koffie genieten. Ze hanteren hier een eenheidsprijs. Een beker koffie of thee en twee plakjes cake kost $5,-. Dat is snel verdiend. Ze lopen wel constant rond met de koffie en thee om bij te vullen. Het is trouwens erg warm! Tegen elven rijden we weg.
Tegen half twaalf bereiken we het Visitor Center van het Black Canyon of the Gunnison National Park. Nou, wel een erg lange naam! Kijk, daar rechtsboven zie je net het dak boven de bomen uitsteken. A.L. Fellows is drie jaar bezig geweest met metingen in de canyon om de beste locatie voor een watertunnel vast te stellen. Hij gebruikte hiervoor een ‘Theodoliet’, een instrument dat horizontale en verticale hoeken kan meten. Met een aantal van die gegevens kun je afstanden uitrekenen. We gaan buiten kijken en bestuderen het informatiepaneel. ‘A billion years’ is in het Nederlands: ‘één miljard jaar’. Dat scheelt nogal wat. We gaan kijken bij het Gunnison Point, hier vlakbij. De Canyon is op sommige plekken zodanig steil en diep dat zonlicht nooit de bodem bereikt. Vandaar de naam ‘Black Canyon’. OK, diep en steil is het hier zeker. Ik hoor dat de Canyon 2.000 feet diep is.
Dat is dus 609 meter. De rivier doet er een eeuw over om de Canyon één inch dieper te maken. Eén inch is 2,5 centimeter. Nu kun je uitrekenen hoelang de rivier hier al bezig is met het uitslijten van de Canyon. Als we terug zijn bij het Visitor Center zijn ze bezig om een sterrenkijker op te stellen. Tjonge, dat ziet er duur en professioneel uit! Behalve dan die stukjes hout tegen het wiebelen. Ik gebruik daar altijd bierviltjes voor. Oh ja, we hebben in het Visitor Center ook nog een indrukwekkende video gezien.
Met de bus rijden we naar de Painted Wall View.
Ook hier staan bloemen. Het is trouwens 31 graden in de plus. Inderdaad, de Painted Wall is wel iets bijzonders. We rijden naar het eind van de weg, naar High Point. Hier nuttigen we eerst onze via Jim aangeschafte lunchbox. Oeps, er hoort nog een blikje cola bij. Ik heb smoked Turkey, Bacon en een Avocado Wrap besteld. Nou, het smaakt prima en dat voor $15,-. We gaan een wandeling maken naar het Warner Point. Als je aan tegenliggers vraagt ‘Did you see bears?’ Dan krijg je als geruststellend antwoord: ‘Not Yet’! Nou, daar doen we het mee.
Wow, de uitzichten zijn fenomenaal, maar we hebben er wel fantastisch weer bij!
Het stijgt wel behoorlijk, rustig aan maar. Zou ik het Warner Point gaan halen? En ook op tijd terug zijn voor de bus? Nou, dit is het uitzichtpunt. Wel heel bijzonder. En nu zo snel mogelijk terug naar de bus. Het is bijna allemaal omlaag, dat scheelt. Er staan hier bijzondere bomen. Zo’n waarschuwing in verband met ‘teken’ plaatsen ze natuurlijk aan het eind van de wandeling. OK, gehaald en nog vijf minuten over ook. Even na drieën rijden we weg.
We nemen de 50 East naar Gunnison. Dat is nog een kleine twee uur rijden.
Zo langzaamaan wordt het vlakker. Met de Quad op avontuur. Is dat beter dan met een bus? Oh nee, het zijn arbeiders, er staat gereedschap achterop. Is er een probleem? De combinatie staat wel erg ver aan de kant. We dalen voortdurend, maar dat heeft een reden. We gaan een heel eind langs het Blue Mesa Reservoir rijden. Dit is nog de Gunnison River, maar straks wordt het een echt stuwmeer. Om kwart voor vijf zijn we bij hotel Holiday Inn Express. Er staat koffie in de lobby.
Dat komt goed uit, want het wachten op de sleutels duurt dit keer wel erg lang.
Jammer alleen dat de koffie in de thermoskannen nog staat van het ontbijt van deze morgen.
Douchen, snel mijn mail en om tien voor zeven stappen we in de bus, die ons naar het Palisades restaurant brengt. Zoals gebruikelijk heeft Jim weer een keurig menu verzorgd. Ik begin om mijn salade weg te werken. Dan volgt de bestelde Porc. Voor Amerikaanse begrippen hebben ze het netjes op het bord neergelegd. Het smaakt ook nog goed. Als dessert krijgen we chocolademousse. De koffie laat ik aan mij voorbij gaan. Even na half tien zijn we weer terug in ons hotel.