Maandag 15 juni 2015
Jackson Hole – Jenny Lake – Jackson Hole
Vandaag gaan we pas om tien uur rijden, dus kunnen we uitslapen tot kwart over zeven! Eerst beantwoord ik mijn mails (7) en vanaf acht uur genieten we het ontbijt. Volgens de reisbeschrijving is het een Continental breakfast, maar dat blijkt mee te vallen. Er is weer Scrambled Eggs en Bacon. Ook de koffie is hier prima! Om tien voor negen lopen we Jackson Hole in, we zijn (bijna) door onze dollars heen en moeten pinnen. Kijk, skihellingen, vandaar dat het hier aardig aan de prijs is. Winkels en restaurants all over the place. De straten zijn veel en veel breder dan bij ons, daar verkijk je je op. Het kost dus enige tijd om over te steken en een aanrader is, om dit bij een voetgangersoversteekplaats te doen. Deze man neemt er zijn gemak van. En deze Elk is ook vereeuwigd. Pas op, dit zijn wilde en gevaarlijke dieren (in het echt). Van de afgeworpen geweien bouwen ze hier poorten. Hoeveel geweien zouden er in zo’n boog gaan? Een monument voor de gesneuvelde militairen (ik neem aan uit Jackson Hole) tijdens WO-II, Korea, Vietnam en de Perzische Golf. In het parkje wemelt het van deze beestjes. We zijn ruim op tijd terug in ons hotel en drinken nog een beker koffie/thee in de lobby. Kijk, dit zijn de betere hotels.
Om tien uur rijden we weg naar Jenny Lake. Daar gaan we wandelen.
We rijden het Grand Teton National Park in. De bergen mogen er zijn. Het weer is iet of wat onbestendig, maar ja, dat heb je nu eenmaal in de bergen.
Tegen elven zijn we bij het Visitor Center. Hier kopen we een sandwich voor onderweg.
Nostalgie, je kunt hier met muntjes bellen. Maar dit is super modern. Een Water Filling Station. Die kraan doet het écht! Bloemen staan er hier ook. We gaan eerst nog een stukje met de bus naar het startpunt. We lopen namelijk eerst nog een stukje langs een rivier. Daarna lopen we langs het meer naar het West Boat Dock.
We kunnen daar de boot nemen naar de overkant, naar het East Boat Dock (Visitor Center), of doorlopen naar het Visitor Center. We zien wel hoe het uitpakt. Twee landkaarten, want ik neem aan dat u deze reis ook gaat maken. Beren zitten er hier ook. Ik heb het niet zo op beren. Bear Spray heb ik niet aangeschaft en mijn geweer heb ik toentertijd ingeleverd. Gelukkig loopt Peter mee. Kijk, een Elk. Zo, dit is een mooie rivier! En die bergen, onwaarschijnlijk mooi. Ik denk dat we die brug moeten nemen. De Hidden Falls, die kant moeten we uit. De brug staat niet op de foto, maar we gebruiken deze om naar de andere kant te gaan. Bloemen staan er overal. Kijk eens wat een mooie S-bocht! Ik meen dat deze tak van sport ‘vliegvissen’ heet. Wat zou er zitten? Forel denk ik. Nog even en we zijn bij Jenny Lake. We zijn nu zo’n twintig minuten onderweg. Onze visser is nog druk bezig. Hier mondt de rivier uit in Jenny Lake. Nou, hier gaan we. De mensen die niet bang zijn voor beren lopen voorop. Een beer! Een zwarte nog wel! Een foto maken en dan wegwezen. Niet rennen, rustig weglopen! Mijn telelens, nu niet in paniek raken! Nog eentje in super-telestand. Oeps, het is een verbrande stronk! Ik vond al dat er zo weinig beweging in de beer zat. Nou, gefopt! Er beweegt daar wat. Sowieso is het geen beer, ook geen kleintje. Is het een soort eekhoorn? Poseren, ho maar. Heeft iemand een betere foto?
En heeft iemand het beestje herkent? Rupsen, nou lekker! Dat er zulke mooie vlinders uitkomen verbaast mij altijd. Tjonge, wat is het hier mooi! Ooit heeft hier een bosbrand gewoed. En het weer laat zich ook van zijn goede kant zien. Het valt erg mee met die zogenaamde onbestendigheid. Wie riep dat eigenlijk vanmorgen? De groep is aardig uit elkaar getrokken. Tja, foto’s maken en eens om je heen kijken kost tijd. Maar we hebben toch geen haast? Hier staat de markering naar Inspiration Point. Hoeveel mijl is dat? Of liever, hoeveel tijd kost dat? Dat staat er nu weer niet bij. OK, we gaan ervoor en dan lopen we vanaf Inspiration Point meteen door naar de Hidden Falls. Het stijgt, maar het is – rustig aan – goed te doen. Is het hier? Nee, nog iets verder, horen we van tegenliggers. Kijk, dit zijn de borden die ik bedoel. Nog 0.3 mijl naar Inspiration Point. Daar heb je weer zo’n beestje. Of is het dezelfde van straks? Kan dat beestje niet even naar me lachen? Oh, het beestje schijnt een Marmot te heten. Is dit een Moose? Dit is Inspiration Point. Tenminste, dat zeggen omstanders. Het lijkt me toe dat dit iets lager gelegen punt het ‘echte’ inspiratiepunt is. Dat stelletje wil voor mij poseren, nog bedankt! Het meisje checkt haar mobiel, inspiratie moet je meteen vastleggen. Dit groepje min of meer identiek geklede wandelaars wacht ook op inspiratie, dat valt op. Daar onder ons moeten de Hidden Falls zijn. Een informatiebord. Maar nu horen we dat het pad naar de Hidden Falls wegens onderhoud gesloten is. Zo te horen is het onmogelijk om daar gebruik van te maken. Achteraf hadden we de informatie op de eerste kaart beter moeten lezen, dan hadden we dat geweten. Het komt erop neer dat we hetzelfde pad terug moeten lopen richting het Boat Dock. OK, daar gaan we, gelukkig is het bijna uitsluitend dalen.
Echt druk is het niet, maar gelukkig zijn we niet de enigen, dit in verband met mogelijke beren. Soms is het echt een beetje klauteren. Gehaald! Tja, waarom staat de afstand naar het Boat Dock er nu niet bij? In elk geval zijn we er bijna. Nou, we zijn niet de enigen bij de steiger. Ik hoor dat de Hidden Falls hier niet zover vandaan zijn, ik wil dat toch graag zien. Maar ik hoor ook dat het geen waterval is, maar meer een stroomversnelling. Maar… boven de bergtoppen trekt het dicht en het kan hard gaan in de bergen. Orchideetje vertrouwt het niet en wil met de volgende boot (de eerste was vol en is al weg), naar de overkant, naar het Visitor Center. Dat is toch verstandiger.
Als we op de boot zitten begint het te regenen en te onweren en bovendien trekt het nog verder dicht. Vanaf de steiger is het nog een klein stukje lopen naar het Visitor Center, waar we om twintig over drie aankomen. Nu barst de bui pas goed los. Ik ben blij dat ik niet halverwege de Hidden Falls zit. Kijk, als we vanmorgen de moeite hadden genomen om het weerbericht te bestuderen… nou ja… sommige dingen kun je ook maar beter niet weten. Velen hebben het weerbericht ook niet bestudeerd en staan hier op slippers en met een korte broek. Zij hebben het erg koud. Wij hebben altijd onze rugzakken bij ons mét regenkleding. Om kwart over vier lopen we naar de bus. De bui trekt weg. Het was kort maar hevig. Als we de brug oversteken zien we een grazende Moose. We bezoeken nog een ander Visitor Center, maar dat kan mij niet zo bekoren.
Iets voor half zes bereiken we ons hotel. Vanavond ‘vrije’ avond, dat betekent dat we zelf ons diner moeten regelen én betalen. We hebben gehoord dat er vanavond om zes uur een ‘show’ wordt opgevoerd bij het parkje. Ach, laten we daar eens naar kijken.
Volgens mij is Jackson Hole de meest toeristische stad tot nu toe. Dat heeft wel wat, maar persoonlijk ambieer ik wat rustiger stadjes/dorpen. Een koets, zo reisde men nog helemaal niet zo lang geleden. Bij de Outfitters kijken we naar een Benchmade mes. Ze hebben er heel veel, maar wat ik zoek hebben ze niet, helaas. OK, de ‘show’ begint en er is nog veel publiek ook. Het weer werkt ook mee. Zo te zien zijn het amateurs (studenten?), die voor de VVV wat bijverdienen. De tekst kan ik met mijn slechte oren niet volgen, maar het is veel zang en dans. Verder veel actie en veel schieten. Uiteindelijk ligt iedereen voor lijk op de grond, behalve de begrafenisondernemers, die komen nu in actie. Om kwart over zes is de show voorbij. Nou, best wel grappig.
Toen we naar de show liepen zagen we een Thai. Intussen hebben we niet iets gezien dat ons meer aansprak, dus wordt het de Thai. Nou, we moeten wachten in het halletje, het zit vol! Toch is dat een goed teken, ze zullen goed zijn. Als we daar zitten komen er twee Chinese meisjes aanlopen, die uitputtend het menu gaan bestuderen. Ik zeg maar eens – als ze hun vinger bij een bepaald gerecht houden – are you sure? Dat blijkt het geval. Na een minuut of tien wachten is er een tafel van vier personen vrij. Kijk, die Chinese meisjes kunnen toch bij ons zitten? Ik ga het ze vragen en na wat verlegen lachjes stemmen ze toe.
Orchideetje en ik bestellen samen één Rosie salad en ik een Pad Thai (wat het ook wezen moge), en een cola. Onderwijl vragen we de meisjes of ze ook met vakantie zijn. Tot mijn verbazing vertellen ze dat beider ouders zes jaar geleden naar Amerika zijn geëmigreerd. Vandaar dat deze dames perfect Engels/Amerikaans spreken. Ze zijn geen zusjes, maar vriendinnen.
Ze hebben samen op school gezeten en dit is hun ‘Graduation’ trip. Ze wonen in New York en rijden zelf dwars door Amerika naar San Francisco. Ik vraag eens hoe ze heten – Meng en Yanbin – en hoe oud ze zijn. Dat laatste had ik beter niet kunnen vragen, want ze worden vreselijk verlegen onder deze vraag. Nou, ik wil het gewoon weten, dus gok ik dat ze 19 jaar oud zijn. Hm, nee, ze zijn 24 jaar oud. OK, prima gegeten en leuk gepraat.
De dames krijgen haast, want ze hebben een hotel geboekt in een stad iets verderop. Daar moeten ze nu nog heen. De rekening komt en voor Orchideetje en mijzelf is het in totaal $39,-
Terug naar het hotel lopen we door de regen en het onweert ook een beetje. Ik hoop dat het morgen goed weer is.