Woensdag 10 juni 2015
Custer – Custer State Park – Mount Rushmore – Crazy Horse – Custer
Ai, ik word weer in de zeer vroege ochtend wakker. Mijn jetlag is nog niet voorbij, helaas. Om acht uur lopen we naar het ontbijtzaaltje. Het is hier ‘Continental Breakfast’, dus eten we van plastic bordjes en met plastic bestek. Continental Breakfast is een stuk kariger dan een ‘Buffet’, maar als ik de hele reis uitgebreid ontbijt met gebakken eieren en spek, dan groei ik dicht.
Het regent en niet zo weinig ook! Verder is het zwaar bewolkt, tja, aan het weer doe je niets.
Om kwart over negen lopen we naar de bus en om half tien rijden we. We blijven twee nachten in dit hotel, dus de koffers hoeven vandaag niet mee.
We rijden door de hoofdstraat van Custer, vanavond moeten we hier een restaurant zoeken, want dit keer is het diner niet inbegrepen.
We nemen de 16A naar het Custer State Park. De weg slingert, ik zie veel dennen, bergen, veel waterstroompjes en er zou wild moeten zijn. Dat wild blijft met die regen natuurlijk in hun respectievelijke holletjes, want ik zie niets.
Vlakbij een camping (sic!) zien we op enige afstand een kudde Bisons. Helaas zijn de foto’s een beetje wazig door de afstand en de regen. Met mijn telelens haal ik de beesten een beetje dichterbij. Als we weer verder rijden ‘schiet’ ik deze foto door de zijruit. Deze heuvel staat ook vol Bisons. Een stukje verderop staan een aantal ‘wilde’ ezels. Nou, ze zijn zo mak als een lammetje en volgens mij wachten ze op lekkere hapjes. Ter afwisseling maak ik nog wat foto’s door de voorruit. Het regent niet meer en de zon komt door. Om twaalf uur genieten we op kosten van de reisorganisatie de KMA in het State Game Lodge. Waarlijk een gebouw van allure. Jim heeft gebeld en de koffie, thee en koekjes staan voor ons klaar. Ooit bracht president Coolidge hier zijn zomervakantie door. Hij was de 30e president van de Verenigde Staten van 1923 tot 1929. Als ik op het balkon sta zie ik een Hummer en drie motoren passeren. ‘Echte’ Hummers zie je niet veel, maar motoren des te meer. Wat verderop staan er een aantal Bisons bij iemand in de tuin.
Of zijn dit gewoon zijn huisdieren? We nemen de 16A West, maar helaas is de bezienswaardigheid ‘Crazy Horse’ gehuld in de mist. We rijden door naar Mount Rushmore, hier zijn vier Amerikaanse presidenten in het gebergte uitgehakt. Nou, dat zijn ze! En deze man had toentertijd het lumineuze idee (meer dan 2 miljoen bezoekers per jaar) om de hoofden (koppen?) van vier Amerikaanse presidenten in de rotsen uit te hakken. Nou, ze hebben er iets moois van gemaakt met al die vlaggen. Het is de bedoeling dat we eerst de lunch genieten. Wat wordt er hier gepromoot? Dat Bisonvlees is niet verkeerd, zo te lezen. Op dit plateau staat voor $20,- aan voedsel. Voor mij cola, frites en een Bisonworstje.
Voor Orchideetje een sapje, frites en een broodje zalm. Inderdaad, niet verkeerd! We gaan de Presidential Trail lopen. Het oranje gedeelte is gesloten, we lopen het blauwe gedeelte heen en weer. Het bordje aan het begin heb ik zeker gemist, hier zijn we al halverwege. Ik dacht dat deze koppen onlangs zijn uitgehouwen, maar dat is een vergissing. Tussen 1927 en 1941 hebben 400 arbeiders de 18 meter hoge koppen van George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln uitgehakt. Hoewel, 90% van de 450.000 ton rots is verwijderd met dynamiet. Dat vind ik een knappe prestatie!
Hier staat ook een informatiebord, de eerste helft is het interessants. Vandaar een beter leesbare versie. Tjonge, wat een koppen! Hier mogen we niet verder, we lopen dezelfde weg terug. Amerikaanse (?) jongeren maken een ludieke foto. Kent iemand de naam van dit sijsje? Zijn dit twee zusjes? Nee, ik denk eerder moeder en dochter. OK, we hebben het gezien, zeker indrukwekkend. We stappen weer in de bus en we rijden naar Crazy Horse, eens kijken of de mist is opgetrokken. Dat blijkt gelukkig het geval.
Peter vertelt dat ze al in 1948 zijn begonnen met de sculptuur en dat het nog vele tientallen jaren kan duren voor het af is. De sculptuur wordt namelijk niet betaald door de overheid, maar moet het hebben van giften en entreegelden. Alleen het gezicht van de indianenleider Crazy Horse is gereed, aan zijn torso, armen en het paard wordt gewerkt. Zo moet het er dus mettertijd uit gaan zien. We gaan niet dichterbij kijken, dat schijnt tegen te vallen. Sowieso is de Amerikaanse geschiedenis met betrekking tot de Indianen een pikzwarte!
Tegen halfzes zijn we weer terug in Custer. Tja, we gaan de hoofdstraat een stukje aflopen en meteen een restaurant zoeken.
Dit is een restaurant, maar de paarse kleur staat me niet aan. Er staat hier een gigantische vrachtwagencombinatie geparkeerd. Ai, ik ben vergeten om het merk te noteren, maar daar kom ik nog wel achter. In Amerika zijn er drie soorten benzine. Op 87 zullen de meeste auto’s goed lopen. Voor motoren met een hogere compressie zal er super (89) moeten worden getankt en voor de echte sportwagens Premium (91). De prijzen zijn niet in liters, maar gaan in gallons. Een gallon is ongeveer 3,8 liter. De benzine is in de States dus beduidend goedkoper dan in Nederland. Diesel is er uiteraard ook. Kijk, dit restaurant staat ons wel aan. Het welkom neem ik maar met een korreltje zout. Gelukkig krijgen we een overzichtelijk menu te zien. Aan die menu’s waarop je eerst een halfuurtje moet studeren heb ik een hekel. We beginnen met een salade. gelukkig hadden we voor ons tweetjes één salade besteld, want hij is gigantisch! Dit is trouwens mijn bordje, want de kok heeft het al keurig verdeeld. Daarna volgt (voor mij) de Sirloin steak. Sirloin Steak is wat taaier dan ‘echte’ Steak, maar dit stukje vlees smaakt heel behoorlijk. We krijgen de rekening en die bedraagt $31,90. De tax hebben ze al voor ons uitgerekend, die bedraagt $2,23. In totaal dus $34,13. Hoe zat het met de bediening? Daar heb ik niet op gelet, maar we zullen ongetwijfeld de rekening hebben afgerond naar boven.
Om half acht zijn we in ons hotel. ‘Eus’ heb ik intussen uit, ik begin met ‘Ons Kamp’ van Marja Vuijsje. Het is de geschiedenis van de joodse familie Vuijsje in de twintigste eeuw in de nasleep van Auschwitz.