Maandag 8 juni 2015
Denver
Om 06.00 uur word ik wakker. In Nederland is het nu 14.00 uur in de middag. Tja, jetlag! Om half acht staan we op en om acht uur genieten we het ontbijtbuffet. Dat ziet er prima uit, helaas is het hier een tikje donker, dus de foto is iets onscherp. De eerste paar dagen van een reis heb ik altijd reuze honger, dus heb ik mijn bordje goed volgeladen. Een pakje cornflakes met yoghurt had ik inmiddels al op. Een fruithapje en cake tot besluit. En koffie natuurlijk, die is hier van goede kwaliteit. Ik spreek Peter even aan. Is hier gratis WiFi? Of moet je meteen $10,- afrekenen? OK, er is gratis WiFi, alleen de betaalde versie is sneller. Ik moet ‘complementary’ aantikken en verder wijst het zichzelf. Waarom maken sommige hotels/restaurants het zo ingewikkeld? Verder vertelt Peter dat hij volgend jaar mei een reis gaat organiseren van Seattle naar San Francisco. Tja, om nu volgend jaar weer naar Amerika te gaan, bovendien lopen we al een tijdje rond met het idee om naar Japan te gaan.
Terug op de kamer lukt het om gratis gebruik te maken van het WiFi signaal. Er komen tien mails binnen waarvan ik er meteen drie beantwoord. Zo’n iPad is wel een reuze handig ding!!
Om kwart over negen lopen we naar de bus. Iedereen is keurig op tijd, daar ben ik wel blij mee.
Het is wel erg koud in de bus. Buiten is het zonnig en de lucht is blauw. Het is toch heel ander weer dan verwacht. We horen van Jim (dat is de Amerikaanse vriend van Peter en samen organiseren ze deze reis) dat hij gisteravond dacht dat het dak van het luchthavengebouw eraf ging. Zo hard ging de tornado tekeer!
We rijden een kilometer of veertig naar het Red Rocks Amphitheatre. Bij de ingang staat een standbeeld van een arbeider, dit ter herinnering aan de bouw van het Amphitheatre tussen 1936 en 1941. De ingang, het jaartal klopt dus. En hier is de ingang van het Amphitheatre. Tjonge, dit is een groot theater! Met de groothoek krijg ik het er niet op, deze foto is met de Fish-eye genomen. Er kunnen bijna 10.000 personen plaats nemen. Vele beroemdheden en groepen hebben hier opgetreden o.a. The Beatles, The Carpenters, Sonny & Cher, Pat Boone en John Denver.
In de Hall of Fame is dit allemaal weergegeven. Van John Denver ben ik een groot fan, hij heeft hier in juni 1974 opgetreden. Peter vertelt dat hij erbij was en dat het een zeer bijzondere ervaring was. Jammer dat John Denver ons in 1997 op 53-jarige leeftijd ontvallen is. Om elf uur rijden we weer terug naar Denver. Eerst maken we een rondrit en Doris – een Amerikaanse gids – verzorgt het commentaar. Helaas begeeft de microfoon het en ik kan geen woord van haar verhaal verstaan. Jammer! Tja, onze bus ziet er wel nieuw uit, maar het is een oudje en de motor – zeker als je achterin zit – maakt best een boel lawaai. Verder staat de airco aan en mijn gehoor is sowieso abominabel. Sowieso is Denver een mooie stad, en veel groter dan ik dacht. Vanaf kwart over twaalf mogen we zelf op onderzoek uitgaan. De bus haalt ons weer op om half vier. Ik vraag nog even aan Doris of hier ’s winters veel sneeuw ligt. Nou, zo te horen valt dat erg mee. Het komt een beetje overeen met Nederland. OK, we beginnen om een stukje de 16th Street Mall af te lopen. Nou, ’t is druk op staat en iedereen is met dit mooie weer ’s zomers gekleed. Ik zie een thermometer hangen, die 81 graden aanwijst. Dat is tamelijk warm, maar hier hanteren ze graden Fahrenheit. Hoe ging die eenvoudige formule ook alweer om Fahrenheit om te rekenen naar Celsius? Iets met delen, maar ik kan er niet opkomen. Straks maar even aan Peter vragen. Hij heeft tenslotte een aantal jaar in Amerika gewerkt en weet van de hoed en de rand. Amerikanen zijn zeer trots op hun land – en terecht – en overal wappert de Stars and Stripes. Wolkenkrabbers staan er in ruime mate, ik vind het altijd weer indrukwekkend. Maar ook staan er genoeg ‘gewone’ gebouwen. We ontdekken een ATM, dat is een geldautomaat. Helaas, deze werkt alleen maar met Amerikaanse bankpassen. Iets verder staat een bank van Wells Fargo. Op deze ATM staat het Maestro logo en we pinnen $300,-. We hadden nog een kleine $100,- overgehouden van de vorige reis, dus voorlopig kunnen we vooruit. Het voordeel van reizen met Peter is dat het ontbijt is inbegrepen en bijna alle avondmaaltijden. Het enige dat we zelf moeten betalen is de koffiestop, de lunch en de drankjes (bij de avondmaaltijd). Verder zijn we niet van plan om souvenirs of wat dan ook aan te schaffen. Ons huis is vol!
Overigens, het pinnen bij een ATM gaat wat anders dan bij ons, je moet op het scherm naar ‘Savings’ manoeuvreren. Daarna wijst het zich vanzelf.
We genieten een espresso en een broodje bij een vestiging van Starbucks. Dat moeten we zoals gesteld zelf betalen.
Wat staat deze agent te oreren? Hij heeft een gigantisch groot pistool aan de rechterheup hangen. Toch is het lang niet allemaal rozengeur en maneschijn. Dat is typisch voor de States, als je werkloos raakt, dan heb je echt een probleem. Tja, en verwarde mannen (en vrouwen), die zul je hier ook op straat aantreffen. ’t Is niet direct een feestelijk gezicht, deze ‘zwervers’. Kijk, onze bus staat er al. Het is een echte VanHool, zoals bekend een Belgische busbouwer. Ze zijn ook actief op de Noord-Amerikaanse markt. Tegen vieren zijn we bij ons hotel. Ik maak eerst een foto, gisteravond was het natuurlijk stikdonker. De receptie ziet er toch ‘kek’ uit. Op naar de kamer. Daar ga ik onder de douche en ik doe dat op mijn eigen manier. Ik ga namelijk volledig gekleed onder de douche en gebruik een speciaal zeepje van de Zwerfkei. Het heet Clean Bio Soap en is van Care Plus. Met dat spul kun je alles wassen. Successievelijk trek ik mijn kleding uit, spoel het goed na en wring het uit. Tja, misschien niet iedereen zijn ding, maar mij bevalt het al jarenlang uitstekend. Ik draag uitsluitend sneldrogende kleding en morgenochtend kan ik alles weer aan.
Mijn mail en het nieuws in Nederland (en de rest van de wereld) lees ik op mijn iPad. Tegen halfzeven lopen we naar de receptie. Peter heeft voor ons welkomstdiner een apart zaaltje geregeld. We nemen plaats aan vier ronde tafels. Tja, voor mij is dit niet prettig, ik kan door mijn slechte gehoor de tafelgesprekken niet volgen. Het is niet anders. Er ligt een menu, laat dat maar aan Peter en Jim (ook wel James genoemd) over. ’t Is hier nogal donker en met 1/3 seconde uit de hand is de foto bewogen. Ik had moeten flitsen, maar dan krijg je weer zo’n spierwit resultaat. Goed, het gaat maar om het idee. Ik kies voor de salade en bestel er een glas rode wijn bij. Dan volgt de kip. Als laatste cake met slagroom, typisch een Amerikaans dessert. Daarna volgt nog koffie of thee, typisch een Nederlandse gewoonte (denk ik). Ik reken $6,48 af voor de rode wijn. Dat valt alleszins mee. Let op, de prijzen op een menu in Amerika zijn ‘kale’ prijzen. Er komt nog belasting (tax) bij en bediening (gratuity). Dat is bij elkaar een aanzienlijk bedrag.
Peter vertelt dat we morgenochtend voor 07.45 uur de koffers in de gang voor onze kamer moeten zetten. Ze worden dan opgehaald en voor de bus gezet. Deze service moet uiteraard betaald worden (idem het verplaatsen van de koffers van de bus naar de kamer), maar dit is inbegrepen in de reissom. Ook alle andere fooien (Amerika ‘leeft’ van fooien) zijn inbegrepen in de reissom. Het enige dat van ons verwacht wordt is dat we één ‘dollartje’ p/p per nacht voor het kamermeisje neerleggen. Ik weet dat het hotel er bij de salariëring van de kamermeisjes vanuit gaat dat dit bedrag daadwerkelijk wordt betaald!
OK, om halfnegen moeten we bij de bus onze koffer aanwijzen, die daarna ingeladen wordt. Om kwart voor negen gaan we rijden.
We zijn nu in de staat Colorado en rijden via de staat Wyoming en de staat South Dakota naar de stad Custer.
Nou, duidelijk, maar we hebben niet alleen het verloop van de reis op twee A-viertjes staan, maar ook op een handige ‘flyer’.
Om kwart voor negen lopen we naar de kamer. Ik lees nog wat in ‘Eus’ en houd het daarna voor gezien.