Dinsdag 9 juni 2015
Denver – Cheyenne – Wheatland – Custer
Om zeven uur staan we op en om kwart over zeven staan we in de rij voor het ontbijt. Het is druk, maar we krijgen na een paar minuten wachten een tafel. Dat is typisch Amerikaans en je moet het even weten. Het is hier de gewoonte om niet zomaar ergens neer te ploffen – meestal staat er een bord ‘Please wait to be seated’ – maar te wachten tot je naar je plaats wordt gebracht.
De koffers hebben we al buiten de kamerdeur gezet, daar hoeven we ons niet druk over te maken.
Na het ontbijt lopen we naar de kamer, pakken onze ‘handbagage’, controleren of we niets vergeten zijn en of we vier ‘dollartjes’ voor het kamermeisje hebben achtergelaten. Op naar de bus waar we eerst onze koffers aanwijzen. Ik wacht tot ik persoonlijk zie dat ze onderin de bus gaan. We kunnen de bus in – standaard zit ik met mijn lange benen achterin – en om 09.40 uur rijden we. Mooi op tijd!
Peter wenst ons een ‘Goede Morgen’ en vertelt welke dieren we zeker gaan zien, welke dieren mogelijk en welke dieren absoluut niet. Tot de laatste categorie horen Grizzly beren, de wolf, maar ook kamelen zullen we niet te zien krijgen.
Verder vertelt Peter de route die we gaan rijden. Tja, vandaag wordt het een echte rijdag, de afstanden zijn hier enorm. Dat is ook de hoofdreden dat we bij Peter hebben geboekt, ik heb echt geen zin om dat allemaal zelf te gaan rijden (met een huurauto of camper). Maar ook, je moet zo’n reis goed voorbereiden, dat laat ik nu ook over aan Peter en Jim.
Het derde lid van de bemanning is Mike, onze chauffeur. De voorste bank rechts wordt in principe vrijgehouden voor de ‘fotografen’ onder ons. Regelmatig loop ik even naar voren om een paar fotootjes door de voorruit te schieten.
Denver uit was het verkeer erg druk, maar we zijn nu een half uurtje onderweg op de Interstate 25 in noordelijke richting. Nog een heel eind, dan rijden we de staat Wyoming in. In het stadje Cheyenne drinken we straks koffie, maar laat ik niet vooruitlopen.
Hoe rijdt dat op een Interstate. Nou, rustig! Je kiest je rijstrook, je zet de cruisecontrol op de maximum toegestane snelheid en dan is het alleen maar sturen. Je mag links en rechts inhalen, geen enkel probleem. Google is bezig met de zelfrijdende auto, dat is natuurlijk helemaal ideaal. Tot dat er is doen we het gewoon met Mike. Verderop rijdt een grote camper, daar gaan we zo meteen langs. We zijn nu ruim een uur onderweg en het verkeer oogt al rustiger. De maximum snelheid is 75 – let op – mijlen per uur. Een mijl is ± 1609 meter, dus de maximum snelheid is ± 120 km/u. Pas op: de Highway Patrol controleert en zet u aan de kant als u te hard rijdt. De boetes zijn fabelachtig hoog! De wegen in Amerika zijn lang niet allemaal kaarsrecht. Kijk, we rijden de staat Wyoming in. Iemand in de bus vraagt mij wat ik van Amerika vind. Daar moet ik even over nadenken.
In elk geval het gevoel van ‘ruimte’ en ‘rust’. En verder het gevoel van ‘vrijheid’, ‘veiligheid’ en ‘vrede’. Hoewel, dat laatste is een relatief begrip, want vrede is de periode gelegen tussen twee oorlogen. Met dit laatste begrip wordt vooral de periode bedoeld tussen WO-I en WO-II, maar ik meen dat ik dit begrip ook eens las in een Grieks museum.
Om half elf rijden we Cheyenne in en stoppen bij een wegrestaurant van Perkins. Links is een parkeerplaats voor een gehandicapte. Nou, er staat er één. Dit is het kenteken van een ‘Disabled Veteran’. Zijn (voormalige) thuisbasis zal Fort Collins zijn geweest. Tja, het is allemaal wel leuk en aardig om wereldwijd vrede en veiligheid te brengen, maar achteraf zit je met een x-aantal gesneuvelden. In Amerika lig je dan mooi op Arlington (https://www.hanshike.nl/?p=6703&page=10) en in Nederland in Loenen (https://www.oorlogsgravenstichting.nl). En dan de gewonden, laat ik het daar maar niet over hebben.
Jim heeft getelefoneerd en de thermoskannen met koffie en thee staan op tafel. Maar ook bekers en niet van die trieste koffiekopjes zoals in Nederland. Suiker en melk staat ook op tafel. Voor de Appeltaart komt een meisje langs. Dit keer kies ik voor de Rich Cream Pies (linksboven). Dit ziet er toch prima uit!
Peter zegt dat deze eerste keer KMA voor rekening is voor de reisorganisatie! Buiten staat deze fraaie pick-up. In Nederland kun je zo’n ding bij de Appie niet kwijt, maar hier zijn de parkeervakken eens zo groot. Het is trouwens warm! Peter vertelt de formule om graden Fahrenheit (globaal) om te rekenen in Celsius. Je moet van het aantal graden Fahrenheit het getal ’30’ aftrekken en de uitkomst delen door ‘2’. Peter heeft ook nog een wat ingewikkelder formule, daarmee wordt de berekening nauwkeuriger.
OK, we gaan weer verder. Inmiddels loopt het tegen twaalven. We rijden nog steeds op de Interstate 25 in noordelijke richting naar het stadje Wheatland. Wyoming is de staat van de Bisons, toentertijd liepen er hier miljoenen. En verder antilopen, voorlopig zien we ze niet. De grond is schraal en er valt te weinig regen. ‘Boeren’ lukt hier niet. Trouwens, Wyoming is acht keer zo groot als Nederland, maar er wonen hier maar 800.000 mensen. Het is eigenlijk een gigantisch groot en leeg land.
Om half één rijden we Wheatland in. Veel stelt het niet voor en het restaurant waar we lunchen ook al niet. Het is meer een hok met wat wanordelijk geplaatste tafels en stoelen. Op het schoolbord staat het menu, prima toch! Ik bestel kippensoep en een halve sandwich. Vanmorgen had ik uitgebreid ontbeten en de chocoladetaart met slagroom van elf uur zit me nog dwars. Ik ga even buiten kijken. Is het huis van de buren wel bewoond? Zo te zien wonen er mensen in deze min of meer afgeschreven caravans. Er komt een vrachtwagen langs. Het is een Volvo (uit Zweden). Om twee uur rijden we weer. Een stukje verder verlaten we de Interstate 25 en slaan rechtsaf, eerst nemen we de 26 en later de 270 naar Lusk. Tjonge, de wegen ogen steeds leger en de voorruit wordt er ook niet schoner op! Hier en daar staat een schuur en soms staan er een paar huizen bij elkaar. En we blijven maar rijden en rijden. ‘Bisons’ roept Peter. Door de zijruit maak ik een foto. Mogelijk heeft een groepslid een betere. Rechts in de berm staat een brievenbus. Ik neem aan dat de Bisonboer ergens links woont. We rijden door Lusk, nou dat stelt ook weinig voor. Er staat een bus van een collega van Mike geparkeerd en hij hoort dat er twee bruggen uitliggen op onze beoogde route.
Dat als gevolg van de tornado van afgelopen zondag. We moeten rechtsaf over de 20 en een stukje door de staat Nebraska. Kijk, die Staat stond niet in het programma, maar we nemen hem dus mooi even mee! Zijn die zwarte bolletjes rechts in het gras Bisons? Of zijn het gewoon koeien? We naderen het National Forest Black Hills. Helaas, de beoogde (koffie)stop is onbereikbaar, de bus stopt twintig minuten zodat we even de benen kunnen strekken. Zelfs hiermee is rekening gehouden. Onderin de bus staat een koelbox met flesjes fris en er is een doos met snacks.
Om zes uur rijden we door het stadje Hot Springs gelegen in de staat South Dakota en om kwart voor zeven bereiken we hotel Best Western in het stadje Custer. We zijn wat later dan gepland, dat komt door het omrijden.
Kijk, dit is onze kamer. Inderdaad, de éénpersoonsbedden ogen niet alleen groot, dat zijn ze ook. Ze noemen het een ‘Kingsize’ bed. Sowieso zijn dit soort bedden twee meter lang, de breedte verschilt soms iets. Wij passen met zijn tweetjes makkelijk in een Kingsize bed. Een TV staat er altijd, soms hebben ze een enorm groot beeldscherm. We zetten de TV zelden aan. Om half acht genieten we in het restaurant ‘The Captains Table’ het diner. De Merlot en de salade staat vrijwel direct voor mijn neus. We konden kiezen uit ‘Beef’, vis of kip. Ik ga voor de kip. Het dessert bestaat uit drie soorten gebak. Helaas, ook hier is het tamelijk donker, de foto’s zijn door de lange sluitertijd bewogen.
De juice voor Orchideetje is gratis, voor de wijn betaal ik $4,75.
Op de kamer lees ik nog een half uurtje en daarna houden we het voor gezien.