Zondag 7 juni 2015
Hotel Mercure Schiphol – Reykjavik – Denver
Om acht uur staan we op. We bereiden weer thee, ontbijten doen we straks wel in de vertrekhal. Om half negen checken we uit (we leggen de elektronische sleutel neer en zwaaien gedag). Er staat een behoorlijke rij van mensen die een zogeheten ‘dagkamer’ hebben geboekt. Mercure loopt wel!
Tja, we bevinden ons in het ‘veilige gebied’ en moeten nu helemaal terug. Daartoe volgen we de borden ‘Bagage Hall’. Door de KMar (gelukkig gaat onze rij snel). Dan door de Bagage Hall en de douane. We komen uit in Lounge 3, vlakbij de bagagekluizen. Ik haal mijn koffer op, dat lukt probleemloos. Nu naar boven, naar de vertrekhal. Eerst ontbijt, dat kan hier prima. Wie zien we daar? Het is Petra van de vorige Amerika reis en dit keer heeft ze haar vriendin meegenomen. Peter (onze reisleider) komt even na tienen aanstappen. We melden ons en wachten tot de balie van Icelandair opengaat en we de ruimbagage (de koffers) kunnen afgeven. Onze boardingpassen had ik gisteren al uitgeprint.
Let op: de koffer mag niet op slot! Wel is het toegestaan om de koffer af te sluiten met een zogeheten TSA-slot. Dit slot kan door de Amerikaanse veiligheidsdienst met een ‘loper’ worden geopend (en weer gesloten). Deze sloten zijn in vele uitvoeringen voor een luttel bedrag te koop (http://www.reisartikelen.nl/c103-0-description-0/tsa-sloten.html?action=variant-spec-browser&optionIds=&spec-optionIds=). Er zijn ook koffers te koop die standaard zijn voorzien van een TSA-slot. Met een TSA-slot kan de koffer op slot (sowieso geeft het een veilig gevoel) en voorkomen wordt dat de Amerikaanse veiligheidsdienst de koffer met geweld opent!
In verband met mijn lange benen hebben we ‘Economy Comfort’ geboekt. Dat kost wat (€785,- p/p voor heen en terug bovenop de reissom, maar dan heb je ook wat). Om te beginnen mogen we Saga-klasse (=business) inchecken. Dat gaat dus lekker vlot.
Op naar de gate, daartoe moeten we naar Lounge 1. IJsland is Europa, dus we blijven (voorlopig) in Schengen-gebied. Voor de security staat een gigantische rij, er staan vele honderden mensen. Dit gaat lang duren! Tip: als u Schiphol kunt vermijden, Düsseldorf of Keulen is een aanrader! Ik zie een bord ‘Business’, geldt dat ook voor ons? Inderdaad, we mogen afsnijden. Met mijn PM (Pacemaker) word ik (na tonen PM-pas) handmatig gefouilleerd. Ik hoef dan niet door de poortjes of die moderne scanapparatuur. Ze kunnen wel beweren dat ze veilig zijn, maar dat kan ik niet controleren (en als ik pech heb niet navertellen).
OK, dat hebben we ook gehad, nu naar Lounge D26. Dat had de dame bij het inchecken gezegd, we mogen in de business wachtruimte. Eerst moeten we ons melden bij de balie en daarna staan de gratis hapjes en drankjes tot onze beschikking. De eerste foto is niet echt scherp, maar de business wachtruimte was ‘stemmig’ verlicht. Overigens, we hebben ons met mate bediend en ik heb maar één Whisky-cola genoten (ik moet om mijn stolling denken!). Tegen enen lopen we naar gate D68. Onze Boeing 757 is net binnen. Nou, dat wordt krap! Halen we ons slot (tijdslot) wel? Om 13.40 uur kunnen we boarden. Dat is dus 25 minuten later dan gepland.
Wij hebben de stoelen 5A en 5C. Tot onze verbazing zien we niet de ‘beloofde’ drie stoelen met een tafeltje op de middelste stoel, maar gewoon twee business stoelen.Kijk, dat is het betere werk! Ik zit hier riant! Tot Reykjavik zitten we goed, voor de vlucht van Reykjavik naar Denver is het afwachten wat voor stoelen er voor ons beschikbaar zijn.
Om 14.15 uur gaan we taxiën, dus we zitten heel redelijk op schema.
Ik neem aan dat de verkeerstoren ons in het oog houdt. Kijk, de PH-BXA Boeing 737-800 in het retro-kleurenschema. Dat is ter herinnering aan het feit dat de KLM in 2009 maar liefst 90 jaar bestond. Gaan we starten vanaf de Polderbaan? Zo te zien zijn de werkzaamheden aan de Kaagbaan nog niet afgerond. Om halfdrie gaat het gas erop en even later stuiven we langs de spotters. Tja, dat is ook een hobby. En een minuutje later ‘hangen’ we. Trouwens we treffen het, het weer is zonder meer prachtig. Spaarndam en de Mooie Nel komt in beeld. Het Noordzeekanaal komt eraan. De Noordzeekust is te zien met rechtsboven IJmuiden. Zo mooi ben ik nog nooit over de sluizen gevlogen. Bovenaan de Noordpier en de Zuidpier. Rechts de Hoogovens (tegenwoordig: Tata Steel). De kust glijdt onder ons door. Van Peter (die aan de andere kant van de gang zit) horen we dat de regen in Denver is weggetrokken. Dat zou mooi zijn! Nu eerst naar Reykjavik, dat is ongeveer drie uur vliegen. We halen daarbij twee uur in, maar voorlopig laat ik alle tijden staan op NL-tijd.
Om drie uur komt de bestelde lunch door. Dat bestellen kan vooraf op de site van Icelandair. Voor ons is het gratis, de ‘gewone’ reizigers moeten dat meteen afrekenen.
Ik heb een warme baguette ham/kaas besteld en yoghurt. Daarbij een miniflesje rode wijn. De monitor in de rugleuning voor mij is niet van de allerbeste kwaliteit, maar de Noordzee hebben we nagenoeg achter ons gelaten. Het begint op te schieten, zo te zien ligt het vliegveld aan de andere kant van IJsland. Ai, de kust. Het heet niet voor niets ‘IJsland’. Die ijselijke strepen zullen gletsjers zijn. Tjonge, wat een land! Van de rest van IJsland zie ik niet veel, het is ineens zwaar bewolkt. Is dat een probleem voor de piloten? Een kwartier gaat voorbij en ineens is er zicht. We zijn intussen natuurlijk een heel stuk gedaald. Fijn als je in dit rustig gelegen dorpje woont. In de loop van de middag landen alle vliegtuigen van Icelandair uit Europa en de Verenigde Staten. Een uurtje later stijgen ze allemaal weer op, dan treedt de rust weer in. We zijn er bijna. Touch-down Nederlandse tijd 17.25 uur en IJslandse tijd 15.25 uur. Tja, dat vliegveld van Reykjavik is niet direct een vakantiebestemming, maar ik ben blij dat we heelhuids geland zijn. Ik zet eerst mijn horloge en mijn Nikon twee uur terug, anders raak ik straks in de war (met de tijd).
We mogen eruit. Eerst rijden we een stukje met een bus en daarna gaan we door de douane. We verlaten het Schengengebied tenslotte. Daarna lopen we naar gate 25. Als ik het nareken hebben we door het late vertrek van Schiphol toch een kwartiertje verloren. OK, maakt allemaal niet uit.
Het is al na zessen (Nederlandse tijd), en ik moet mijn pilletjes slikken. Het is het handigst dat ik dat op de Nederlandse tijd doe. Gelukkig heeft mijn Suunto horloge de mogelijkheid om twee tijden aan te geven. Het onderste (kleine venster) geeft de Nederlandse tijd aan en het grote venster de plaatselijke tijd. De tijd in dat grote venster moet ik straks nog eens zes uur terugzetten.
‘On Time’ staat er, maar we hadden al om 16.05 uur moeten boarden. Dat wordt dus een tikje later! Mooi, we kunnen boarden. Het is 16.30 uur (IJslandse tijd), dus we zijn 25 minuten achter op schema. Net als in Amsterdam mogen we business klas boarden, dus als eersten.
Dat heeft wel wat. Ai, ik heb stoel 5F en ook dit keer zitten we business. Twee grote stoelen naast elkaar dus.
Om 17.05 uur gaan we taxiën en de take-off is 17.17 uur. We zitten meteen in de wolken, dus van foto’s maken komt niets terecht.
Volgens de gezagvoerder is het 7 uur en 20 minuten vliegen naar Denver. Tja, het is een heel eind zie ik op de monitor. We vliegen over het zuidelijke gedeelte van Groenland en een heel stuk boven Canada. Tegen zessen wordt mijn bestelde maaltijd geserveerd. Het is een Chicken Ceasar salade, dat is de doos of beter gezegd: de inhoud. Hm, het ziet er goed uit en het smaakt ook goed. Verder drie miniburgers, die zitten in dat zakje onder de doos. Waar is mijn yoghurt? Oh, die komt zo direct. Nou ja, met het rode wijntje is mijn tafeltje al vol. OK, het is allemaal prima te eten. ’t Is inmiddels nog maar zes uur vliegen naar Denver. Daarna komt er nog thee of koffie. Zal ik een film kijken op de monitor? Ach, het zijn altijd van die vreselijk domme films.
Ik heb ook een aantal films op mijn iPad staan, maar kies toch voor een boek. Ik heb onlangs ‘Eus’ van de Nederlands-Turkse schrijver Özcan Akyol aangeschaft. Al heel wat jaren geleden ontdekte ik de site van deze man waarop hij minstens eenmaal per week een leuk verhaal plaatste. Het was altijd een ‘schelmenverhaal’ dat zich afspeelde in Deventer.
We vliegen met de zon mee, dus het blijft licht. Ik zit wel tegen een dikke wolkenlaag aan te kijken, het lijkt net een sneeuwlaag. Van Groenland en Canada zie ik niets.
Trouwens, dat boek ‘Eus’ is best wel een leuk boek. Ik zie dat hij zijn ‘oude’ verhalen (die trouwens niet meer op zijn nieuwe site staan) in boekvorm heeft gegoten.
Het schiet op, we zijn al een tijdje aan het dalen. Dit zijn geen graancirkels, maar ronde akkers waar een gigantische sproei-installatie ronddraait. Wat is dit nu? We vliegen voorbij Denver, er is iets aan de hand! Uiteindelijk komt de gezagvoerder op het net. Er is een tornado in Denver gaande en we kunnen daar niet landen. Tja, we zijn aardig aan het zigzaggen. Vliegen we momenteel boven de Grand Canyon? Wie het weet mag het zeggen. De gezagvoerder komt weer op het net. We gaan naar Colorado Springs, dat ligt zuid van Denver. Ai, als dat maar niet betekent dat er straks bussen worden geregeld om ons naar Denver te rijden! Sowieso ziet het weer er goed uit in de omgeving van Colorado Springs. Touch-down om 19.36 uur (Amerikaanse tijd). We taxiën naar het platform en de motoren gaan uit. We wachten af.
De gezagvoerder meldt dat we straks worden afgetankt. Er is een Boeing 747 voor ons aan de beurt en die lust een beste slok. Wachten dus.
Om 21.38 uur komt het bericht dat we zijn afgetankt en zo direct 116 kilometer vliegen naar Denver. Om 21.46 uur gaan we taxiën en om 21.53 uur is de take-off. Het is intussen donker geworden, dus fotograferen is niet langer mogelijk. Het is (met het vliegtuig) een stukje van niets en om 22.16 uur is de touch-down. We moeten een stukje met een bus. Ik zie dat er grote plassen staan, maar momenteel is het droog.
Helaas, er staat een lange rij voor de paspoortcontrole, er zaten zeker een paar vliegtuigen voor ons. Na een minuut of dertig geduldig schuifelen worden we naar een automaat verwezen. Het paspoort moeten we scannen, dan volgen de vingerafdrukken, een foto wordt genomen, we moeten een aantal vragen beantwoorden en met een print mogen we naar beneden. Daar zijn bemensde loketten. Alles wordt gecontroleerd en we krijgen een stempel in ons paspoort. Dan kunnen we onze koffer van de band plukken en naar buiten. Daar moeten we nog geruime tijd wachten op onze bus. Het loopt al tegen middernacht, in Nederland is het nu tegen achten (in de morgen). We zijn al 24 uur in touw en dat voel ik wel!
Om twaalf uur gaan we rijden en een half uurtje later zijn we bij ons hotel. We krijgen de sleutel van de kamer. Daar bereiden we een beker thee, gaan onder de douche en om half twee kruipen we erin. De poging om het internet op te gaan mislukt.