Dinsdag 2 oktober 2012
Tarascon sur Rhône – Collias
Tegen zevenen staan we op en even na zevenen zitten we aan het ontbijt. Tja, dat ontbijt is echt Frans, dus niet al te uitgebreid. Om kwart over acht rekenen we €55,- af voor z’n tweetjes, dat is toch heel redelijk. We beginnen met een stadswandeling, Tarascon is toch veel groter dan ik had verwacht. Er is markt, dat is altijd leuk. Verder staat er aan de Rhône een pracht van een kasteel. Ik zag vlakbij het hotel al de wit/rode markering van de GR6 (Grande Randonnée 6), maar eigenlijk beginnen we hier echt met wandelen bij de brug over de Rhône. Het weer ziet er trouwens prima uit, maar zoals bekend is het in Frankrijk altijd prima weer. Ik start de topografische kaart van Frankrijk in mijn GPS op. De Grande Randonnées staan erop aangegeven met dubbele rode streepjes. Nu is het zaak om het driehoekje (onze positie) tussen de rode streepjes te houden. Dat laatste lukt prima en ook de markering loopt in de pas. Oost, maar onzichtbaar voor ons loopt de Rhône. Volgens het wandelboekje lopen we hier over het voormalige tracé van een spoorlijn. Het is dik 20 graden in de plus, een prima temperatuur om te wandelen. Is er ergens een bosbrand? Boven ons hoofd cirkelt een blusvliegtuig. Of zijn ze aan het oefenen, ik zie nergens rook. Inmiddels lopen we over gravelwegen, dit is toch wel het ‘echte’ wandelwerk. Langzaamaan stijgt het iets, verderop moeten we de l’Aiguille van 152 meter hoogte nemen. Soms is het gravelpad nagenoeg overwoekerd met gras, maar de markering is tiptop in orde. Rechts van ons is de ruïne van een abdij. Tja, omlopen om wat restanten van muurtjes te zien doen we maar niet. Inmiddels lopen we langs de top van de ‘lAiguille. Kijk, de Rhône. De rivier maakt een bocht naar het noordoosten richting Avignon.
Verder een aquaduct of is het gewoon een brug? In elk geval is het niet de Pont du Gard, die ziet er heel anders uit. Hier de ‘brug’ een stukje dichterbij, het blijkt gewoon een brug te zijn. Soms moeten we een klein stukje sterk stijgen. Er loopt hier ook een rood/blauw gemarkeerde wandeling. Het is hier een en al wijngaard! Bij de meesten zijn de druiven er al af. Om kwart over twaalf lopen we het dorpje Meynes in. Gelukkig is de bakkerij nog open en ik koop een chocoladebroodje en als lunch een stuk pizza. Koffie hebben ze niet, dat scoren we aan de overkant bij dit restaurant. Het ziet er niet uit, ook binnen kan een blind paard geen kwaad. We hebben er intussen 18.23 kilometer opzitten. Toch klopt het niet, de route in het wandelboekje loopt door de kloof van de Gardon. Dat doen we niet, we lopen veel westelijker. Tja, het wandelboekje dateert van 1995, maar het schijnt toch de meest recente uitgave te zijn. OK, de GPS-track loopt in de pas met de markering en dat laatste is bepalend.
Om één uur stappen we op en uiteraard volgen we de markering. Heeft het onlangs zo geregend? Of is het putje verstopt? Of is er helemaal geen putje? Ik vrees het laatste. Gelukkig is de tunnel voorzien van een aantal grote keien, zodat we al balancerend met droge voeten onder de A9 door kunnen. Kijk, dit is echt leuk lopen, een smal geitenpad en zo goed als vlak. Toch waren we iets gestegen en nu maken we het goed door te dalen. Dit zal de begraafplaats van het dorpje Saint Bonnet-du-Gard wel zijn. De doden onder de grond stoppen is – door de rotsen – niet doenlijk. Dan maar erbovenop en netjes afwerken met platen graniet. Om half drie lopen we Saint Bonnet-du-Gard in. In deze goed gesorteerde rookwarenzaak kopen we een blikje cola en dat drinken we op het terrasje op. We krijgen nog bezoek van een zeer aangeschoten Fransman, die een onsamenhangend verhaal ophangt. De teller staat op bijna 25 kilometer en om kwart over drie stappen we op. Dit soort handwijzers komen we om de haverklap tegen. Voor ons is het middelste (gele) bordje van toepassing. We moeten iets stijgen naar ±150 meter en daarna weer dalen richting rivier. En dan staan we ineens bovenop de Pont du Gard. Het is een aquaduct en dat is meteen te zien.
Om bovenlangs naar de overkant te lopen moet je beschikken over de sleutel van het poortje en over laarzen. Die hebben we beide niet, dus volgen we het pad naar links en later naar beneden. Ik denk dat dit de beste locatie is om de Pont du Gard te fotograferen en te bespreken. De Pont du Gard is een Romeins aquaduct (en brug) en maakt deel uit van een 50 kilometer lange kunstmatige waterloop. Deze begint aan de Source d’Eure bron bij Uzès op 71.5 meter hoogte. Met een gemiddeld verval van 23 centimeter per kilometer stroomde 35.000 kuub water per dag en voorzag de badhuizen, bronnen en fonteinen van Nîmes van water tot ongeveer de 3^e eeuw.
Aan de Pont du Gard werkten 1.000 arbeiders van 38 tot 52. En dan te bedenken dat er geen specie, ankers of wat dan ook zijn gebruikt. De blokken zitten aan elkaar vast door hun eigen gewicht en hun pasvorm. Een kaart ter verduidelijking. Van hieruit is er ook een pracht uitzicht op de rivier de Gardon. Hier zitten we al wat lager, ook van hieruit een prachtig uitzicht op de Pont du Gard. Veel lager kunnen we niet. We drinken er een colaatje op bij het restaurant. We betalen een toeristische prijs van €3,50 voor een flesje van 33 cl. Inmiddels hebben we er 30.66 kilometer opzitten.
Vanaf het restaurant bekijken we de Pont du Gard vanaf de andere kant. Kano’s kun je hier overal huren en zo te zien is hier een klas middelbare scholieren actief. Hier is goed te zien dat de Pont du Gard niet alleen een aquaduct is, maar ook een weg. Wij moeten ook naar de andere kant. En hier zijn we aan de overkant en werpen nog een laatste blik op dit kunstwerk. OK, het wordt tijd om een onderkomen voor de nacht te zoeken. Daartoe zouden we naar een Gîte d’Etape in La Bégude, maar op een of andere manier komen we daar niet langs.
Wel komen we langs ‘Le Mas des Sagnes’, maar deze uitbater wil alleen voor meerdere nachten verhuren. We lopen langs een pracht van een pand, de dame is zeer behulpzaam, maar vraagt maar liefst €100,- voor een overnachting. Dat is niet alleen veel geld, maar dineren kunnen we hier niet. Daarna komen we langs nog één of twee uitbaters, maar daar hangt een bordje ‘complet’ (vol). Dat schiet niet op allemaal en de kilometers tellen door. Ik heb het wel een beetje gehad voor vandaag. We komen in het dorp Collias (meen ik), en hier staat een bord ‘Hotel du Gardon’. Maar waar staat dat hotel? We vragen het bij een terras en het blijkt twee kilometer verder te staan. Ai, deze Fransman, die voortreffelijk Duits spreekt (hij werkt daar), wil ons wel even met de auto brengen. Kijk, dat aanbod nemen we graag aan. We hebben er inmiddels 39.65 kilometer opzitten. Menno informeert bij de receptie en er blijkt nog één kamer vrij te zijn. Al die tijd blijft onze chauffeur wachten. Hulde!
OK, de kamer doet hier €72,- maar het is niet anders. Het is dik na zevenen, verder zoeken is geen optie. Uiteraard kunnen we hier dineren en dat doen we meteen.
We bestellen het menu van de dag, dat is net zo makkelijk en het kost €24,- p/p.
We starten met een amuse.

Dan volgt de Terrine de Campagne Maison. Dat blijkt geen soep, maar een salade.
Nou, ’t is perfect! Het halve litertje rode huiswijn (à €8,-) is ook van prima kwaliteit. Daarna de Poule Fermière. Dat blijkt kip met rijst en groente. Ook dit gerecht is boven verwachting. Als laatste Glace à la Châtaigne. IJs met een taartje. Overheerlijk. Nou, we hadden het wel verdiend natuurlijk.
Ik bel nog even naar Orchideetje dat we het vandaag hebben overleefd. Tegen tienen gaan we te bed. Wat een dag!