Donderdag 3 oktober 2013
Durango – Moab
Om zeven uur staan we op en om half acht zitten we aan het ontbijt. Ook vanochtend was ik weer vroeg wakker. De jetlag is nog niet over.
Ook tijdens het ontbijt staat de TV aan. Er is ergens een bus verongelukt en er zijn 8 doden te betreuren. Fijn dat ze dat even laten zien. Obama ‘speecht’ over een uur. Zou hij bakzeil halen? Ik hoop het!
Om tien uur rijden we naar Durango. Een gevel is beschilderd naar de situatie van ruim 120 jaar geleden. Nou, ze hebben sinds toen goed hun best gedaan, die cowboy’s hebben een complete stad uit de grond gestampt. Trucks rijden af en aan. We lopen een outdoorshop in, want ik ben op zoek naar een zakmes van de firma Benchmade. In Nederland is het mes me te duur (invoerrechten!), maar helaas, ze hebben hem niet. Een jachtgeweer en munitie kan dan weer wel, maar die aankoop laat ik maar achterwege. Jean-Pierre verkoopt broodjes en gebak. Daar slaan we onze slag. Voor een avontuurlijk rondje met een heuse Hummer ontbreekt ons de tijd. Wel brengen we een bezoek aan het Railroadmuseum. De geschiedenis is keurig verwoord. Zo te lezen is er in 1922 een eind gekomen aan de mijnbouw. Er zijn vele miljoenen dollars mee gemoeid geweest. Een aantal stoomlocomotieven staan er, en een vliegtuig. Om half twaalf rijden we met de bus naar ons hotel en om twaalf uur vertrekken we.
We nemen dezelfde highway naar Cortez. Zoals gezegd, Mesa Verde laten we helaas links liggen. Kijk, hier is iets niet helemaal goed gegaan, deze truck heeft zijn oversized load in de berm gedumpt. Opnieuw is het fantastisch mooi weer, daar ben ik wel heel blij mee. Tegen enen lunchen we in Denny’s nabij Cortez. Dit restaurant is nog helemaal in de stijl van de jaren dertig. Toch maar weer een hamburger, maar dit is wel mijn laatste! Je kunt hier ook tanken en pinnen. Een ATM is een pinapparaat, het is maar een weet. Tegen tweeën rijden we weer. In Cortez slaan we rechtsaf en nemen highway 491 richting Monticello. Het gebied is hier wat groener, er is meer akkerbouw. Ik zie een dealer van John Deere tractoren. Ik maak weer eens wat foto’s door de voorruit. We naderen de Staat Utah, het wordt woestijniger. En daar komt Utah aan, tenminste het bord. Rechts staan silo’s, ik neem aan dat ze hier mais verbouwen. Links in de verte zie ik een gebergte. Dat zou het Manti-La Sal National Forest kunnen zijn. Hier rijden we door Monticello (in elk geval in de buurt), maar deze State Trooper politieauto is nep. Dat doen ze hier wel vaker, het haalt de snelheid er wel uit. Nu moet ik zeggen dat in de States voorbeeldig wordt gereden. De boetes zijn dan ook gigantisch. In Monticello slaan we rechtsaf highway 191 op.
Groeit er hier nog wat? Of is het pure prairie. Jammer dat ze toentertijd al die Bizons hebben doodgeschoten. Kunnen ze niet terug gefokt worden? Er is wat meer bewolking dan vanmorgen. Het wordt iets bergachtiger. Zo te horen heet die ‘puist’ aan de rechterkant ‘Church Rock’. Meestal zit er niet veel verkeer op de weg, hier is het wat drukker. Zoals hier. Om halfvier stoppen we bij Wilson Arch. Tja, morgen zouden we CanyonLands National park en Arches National Park bezoeken. Dat gaat helaas niet door, maar hier zien we ook een ‘Arch’. Het is een bijzondere speling van de natuur. Hier was een Arch, maar hij is ingestort. Het rechterachterwiel van de bus is voorzien van een Hubodometer. Elke keer als we een andere Staat binnenrijden noteert Miguel de meterstand. Het zal wel ergens goed voor zijn. ’t Is nog een stukje van niets naar Moab. Tegen halfvijf bereiken we Best Western Greenwell Inn. We krijgen een mooie kamer met zoals altijd twee grote kingsize bedden. Eerst koffie die we bereiden met de koffiemachine op de kamer. Het werkt met cups, nou, perfect gewoon. Ik heb weer netwerk, dit keer van AT&T. We zijn weer mobiel bereikbaar! Vandaag moeten we zelf op de warme hap uit. We gaan eens even buiten kijken.
’t Is bewolkt en soms voel ik een spetje regen. Dat is voor het eerst. Zo te zien bestaat Moab uit één (winkel)straat met voornamelijk ‘adventure’ mogelijkheden.
Kijk, een outdoorshop! Ze verkopen wel Benchmade, maar mijn zakmes hebben ze niet. Tja, ik had al gelezen dat het mes uit productie is (dat weten ze hier niet eens), maar ik hoopte erop dat er nog wel eentje zou liggen. Stond het Sechuan restaurant naast ons hotel? In elk geval gaan we hier dineren. Het wordt een Sechuan beefschotel met een biertje. Dat gaat er voor de verandering wel in. Rond half acht zijn we weer op de kamer.