Dinsdag 1 oktober 2013
Tusayan – Durango
Om zeven uur genieten we het ontbijt. Tjonge, zelfs de koffie is hier uit de kunst!Vandaag rijden we via Cameron door de Staat Utah naar Durango in de Staat Colorado, een rit van maar liefst 536 kilometer. Het is trouwens prachtig weer.
Ik had de afgelopen dagen op de TV (die staan overal, er is geen ontkomen aan) iets gehoord over de mogelijke ‘Shutdown’. Ik had werkelijk geen idee waar het over ging.
Wat blijkt, er speelt een conflict tussen de Republikeinse en de Democratische partij.
Inzet is de nieuwe zorgwet van Obama ‘Obamacare’ genoemd. De Republikeinse meerderheid in het Huis van Afgevaardigden wil de financiering van de overheid alleen goedkeuren als ‘Obamacare’ wordt uitgesteld. De Democratische partij gaat hier vanzelfsprekend niet mee akkoord. Deze impasse heeft tot gevolg dat de – niet essentiële delen van de – overheidsdiensten niet langer gefinancierd worden. Maar liefst 800.000 ambtenaren zijn vandaag naar huis gestuurd (zonder loon!), de Nationale Parken zijn dicht, de Nationale monumenten in Washington zijn gesloten en ook Ellis Island in New York is dicht. Dit is ronduit erg! Het lijkt wel Nederland waar wetgeving van het Kabinet in de Eerste Kamer – om partijpolitieke redenen – wordt weggestemd. Daarom stonden die Japanners in de lounge te huilen. Zij hebben misschien een week vakantie en zijn speciaal gekomen voor de Grand Canyon. Trouwens, wij hebben ook nog een aantal Nationale Parken op het programma staan. Hoe moet dit nu?
We stappen in de bus en vertrekken om acht uur. Peter vertelt dat een shutdown wel vaker voorkomt in Amerika. De ene keer duurt het een dag of enkele dagen, maar ook drie weken is voorgekomen. Er valt niets van te zeggen. Vandaag en morgen staan er geen Nationale Parken op het programma, dat scheelt. Peter heeft gehoord dat de toeristen die verblijven in de Lodge in het Park binnen 24 uur moeten vertrekken. De campings moeten ook binnen 24 uur ontruimd zijn. Nou, het is me wel een toestand.
We rijden van Tusayan over highway 64 naar Cameron. Daarbij rijden we vlak langs de Grand Canyon. Kijk, de toegangswegen naar de uitzichtpunten zijn afgesloten. Hier en daar (niet op de foto) zie ik een enkele ranger, die toezicht houdt. Tjonge, wat hebben wij gisteren een enorm geluk gehad. Ik denk dat we de mooiste nationale parken goed gezien hebben. Vanuit de bus maak ik nog een paar foto’s van de Grand Canyon als afscheid. Het ziet er hier wat minder spectaculair uit. We naderen Cameron, zo’n typisch Navajo dorp. Ik schreef daar al eerder over. Het spijt me, maar ik vind het gewoon een bende. In Canada heb ik dezelfde taferelen gezien. In Cameron ‘maken’ we pauze in de Cameron Trading Post. ’t Is in feite één grote winkel. Ik kijk even rond, maar vind niets van mijn gading. Trouwens, ons huis is vol. Naast de winkel ligt de nieuwe brug over de Colorado rivier. Wat doe je met de oude? Nou, daar zet je gewoon een hek voor. Om tien uur rijden we weer en slaan linksaf de 89 op. Iets verder slaan we rechtsaf de 160 op. Op de 160 maak ik wat foto’s door de voorruit. Tja, we rijden hier door Navajo Nation. Links van ons loopt een spoorlijn die is aangelegd om de kolen die verderop in dagbouw gedolven worden te transporteren naar een energiecentrale. Dat ‘ding’ links in de verte dient ervoor om de trein te beladen. Langzaamaan wordt het bergachtiger. In de verte staat een piek. We slaan zo linksaf de 163 op en komen er straks langs. We komen in de richting. Links staat er nog zo’n merkwaardige piek. Dit is hem dan. Peter vertelt dat het een oude vulkaan is. En deze staat links van de weg. Ik zie er een ‘gezichtje’ in. Dit keer was ik op tijd om het bord te fotograferen. We verlaten de Staat Arizona en zijn weer (even) in Utah. De klok kan een uur vooruit. We zijn nu in Monument Valley Navajo Tribal Park. Het is een gebied dat me zeer aanspreekt. Dit moet iedereen toch zeer bekend voorkomen?! We lunchen in Gouldings Restaurant net in Utah. Ik bestel maar iets makkelijks, het is maar dat ik niet verhonger. We gaan buiten kijken, want rondom ons is het één en al decor. John Wayne heeft wellicht tegen dit hekje geleund. De postkoets komt er aan met hoog bezoek. Dit lijkt John Wayne wel in de jail. Of is dit hem? Nee, het is Peter, onze reisleider. Uiteraard is er hier een winkel. Ik kijk eens naar de wandkleedjes. Oeps, voor de kleintjes durven ze $500,- te vragen en voor de grote $5.500,- Dat kan toch niet waar zijn voor deze goedbedoelde huisvlijt? Orchideetje koopt wat ansichten en betaalt met het kleingeld dat we tot nu toe verzameld hebben. Een museum is er ook. Hier heeft toentertijd Dhr. Goulding gewoond met zijn gezin. Uiteraard leeft hier de filmgeschiedenis. Oeps, John Wayne is al in 1979 overleden.
Hij heeft in meer dan 200 films meegespeeld. Om drie uur rijden we weer verder. We rijden nu door filmgeschiedenis. Om halfvier steken we de San Juan River over. Dit merkwaardige fenomeen heet de ‘Mexican Hat’. De rotsformaties blijven mij verbazen. Tegen vieren pauzeren we in de Twin Rocks Trading Post nabij het dorpje Bluff. Ook hier is er weer een winkeltje. Oeps, de dekens zijn ‘Made in China’. Dit is een kanshebber voor de ‘tractortrek’ wedstijden. Om halfvier rijden we weer. Het wegnummer wijzigt in 162. Het landschap oogt verlaten en woestijnig. Weer zo’n Navajo dorpje. Er is geen mens te zien. Even verder verlaten we de Staat Utah en rijden de Staat Colorado in. Stonden er borden? In elk geval heb ik ze gemist. Het wegnummer wijzigt in 491. Even verder staat een bord: ‘Cortez 33’. Dat zijn mijlen uiteraard, dus het is iets verder. Zo’n half uurtje laten rijden we langs Cortez. Ook hier weer datzelfde troosteloze beeld. Nu nog het laatste stukje over de 160 naar Durango. We naderen het voorgebergte van de Rocky Mountains. Het is hier wat groener en er zijn ook wat meer dorpjes. Om kwart voor zeven bereiken we hotel Best Western nabij Durango. ’t Is een latertje vandaag. We kunnen over een uur in Christina’s – het restaurant naast het hotel – genieten van een gezamenlijke maaltijd. Deze maaltijd is wel voor eigen rekening.
Nou, ze hebben een pracht van een keuzemenu gewrocht. We starten met een salade. Mijn keus is gevallen op zalm. Het moet gezegd, deze zalm is werkelijk uitstekend! Als toetje citroenijs met een sausje. Daarna volgt nog koffie of thee. Tjonge, voor dit menu vragen ze slechts $19,- dat is bijna te geef. Uiteraard komt de wijn daar nog bij.
Overigens, ook hier heb ik met mijn KPN-abonnement geen netwerk. T-Mobile schijnt het wel te doen. Wifi is er wel in het hotel, dat is tenminste iets. Om negen uur gaan we naar de kamer.