Vrijdag 4 oktober 2013
Moab – Dead Horse Point State Park – Vaartocht Colorado – Moab
Om zeven uur staan we op en om kwart voor acht zitten we in ‘Moab Diner’. Dit ligt op een paar minuten lopen van ons hotel. We overhandigen ons voucher en gaan zitten. Bestellen doen we vanaf de kaart. Achter de balie bereiden een vijftal koks in sneltreinvaart de bestellingen, die door het personeel voor de balie worden uitgeserveerd. Al snel heb ik het ontbijt voor mijn neus. Over koffie en thee wordt hier niet moeilijk gedaan. Constant loopt er iemand rond om bij te schenken. Jim en zijn vrouw Silvia zitten bij ons aan tafel. Ik zeg hem dat ik hier zo weinig (eigenlijk geen) ‘negro’s’ zie. Oeps, het woord ‘negro’ is in de ban gedaan (dat wist ik wel), beter is het om het begrip ‘black’ te gebruiken. Of eigenlijk, ‘African-American’ is tegenwoordig het juiste begrip. Voor de helderheid, ‘nigger’ is een scheldwoord. Ik heb het goed gezien, in Utah werken veel Mexicanen, ‘African-Americans’ vind je in Mississippi en in de steden in Oost-Amerika.
We stappen om negen uur in de bus. Het is frisser dan de afgelopen dagen, maar we zijn ook een heel stuk naar het noorden gegaan.
Tja, het bezoek aan CanyonLands National Park gaat niet door. In plaats daarvan maken we vanmiddag een vaartocht ‘langs’ genoemd park. Het bezoek aan Arches National Park gaat ook niet door, in plaats daarvan bezoeken we Dead Horse Point State Park en gaan daar ook wandelen. Genoemd park is een ‘State’ park en heeft dus niets te maken met de ‘Nationale’ overheid en dus ook niet met de shutdown.
We nemen highway 279 en steken een goederenspoorlijn over. Er zit een zwaarbeladen truck voor ons, die houdt de boel enigszins op. Hij slaat rechtsaf, de lading bestaat uit een boormachine. Het is een beetje vreemd weer, het ene moment is het zonnig en even later lijkt het wel of er zich een tornado aan het ontwikkelen is. Even na tienen bereiken we het eerste uitzichtpunt van Dead Horse Point State Park.
De eerste foto is met de groothoek en de tweede met de fish-eye lens genomen. Iets verder staat het Visitor Center. Hier is onder andere een Desert Bighorn Sheep te zien. Zo meteen gaan we wandelen, eerst even naar de Restroom. Even tussendoor, vragen naar de ‘wc’ of naar het ‘toilet’ is buitengewoon vulgair in Amerika. Ze begrijpen het wel en zullen ongetwijfeld de juiste weg wijzen. Correct is het om – in voorkomend geval – te vragen naar de ‘restrooms’, of de ‘bathrooms’.
Om halfelf starten we met de wandeling van 1,5 mijl over de East Rim. Er staat een frisse wind en het is 10 graden in de plus. Meestentijds is het bewolkt. Een uurtje later staan we bij het uitzichtpunt ‘Dead Horse’. Volgens het verhaal dreven cowboys hier toentertijd wilde paarden bijeen door de smalle toegang tot op het plateau. De 27 meter brede doorgang werd afgezet met takken. Daarna werden de beste paarden uitgezocht. Om te voorkomen dat een volgend keer de slechte paarden opnieuw werden gevangen werden deze achtergelaten in de kraal waar ze van dorst omkwamen. Het is een tragisch verhaal, maar waarschijnlijk een legende.
Ik maak een serie foto’s, maar even later komt de zon door. Snel maak ik de serie opnieuw en ben nog net niet als laatste bij de bus. We rijden weer terug naar Moab. De bewolking trekt op en de zon komt goed door. Het landschap ziet er meteen heel anders uit dan op de (bewolkte) heenreis. Ik maak weer een aantal foto’s door de voorruit. Om half twee genieten we de lunch bij Denny’s. Tja, veel keus is er niet. Ik bestel een salade en een soepje. Van het soepje heb ik geen foto gemaakt. Overigens, de soep was lauw en heb ik teruggestuurd. Toen was hij goed. Verder duurde het allemaal erg lang. Dat betekent geen fooi! Opnieuw stappen we in de bus en rijden naar de – vlakbij gelegen – steiger in de Colorado rivier. We stappen aan boord van een nogal oubollig uitziende pont. Nou, ik stel me van de vaartocht maar niet al te veel voor. We pruttelen het ‘haventje’ uit en keren de brug over de Colorado de rug toe. Nou, daar zitten we dan. Dit is echt een excursie voor bejaarden. Maar dan gebeurt het! De schipper draait het gas vol open en we stuiven met een geweldige vaart over het water! Dit is echt geweldig leuk, bijna net zo leuk als vliegen met een heli! Ik moet me gewoon goed vasthouden (ik sta op de achterplecht) en waai bijna uit mijn hemd. Ik kijk op mijn GPS, we varen met een snelheid van 56.6 kilometer per uur.
En dat is echt heel hard. Ik vraag aan de schipper over hoeveel PK dit monster beschikt. Dat blijken er maar liefst 1600 te zijn. Dat is echt heel veel. Er zullen wel heel wat litertjes diesel doorheen gaan. Op gezette tijden gaat het gas dicht en kunnen we rustig om ons heen kijken en foto’s maken. Kijk, een Arch! Met elke meter die we varen ziet de Colorado en de canyon er weer anders uit.De fototoestellen om mij heen (en mijn eigen Nikon) maken overuren. Tja, voorlopig kan ik even vooruit, want er passen 1000 foto’s hoge resolutie (RAW) op een kaart van 32 GB. En er zitten twee van die kaarten in mijn D7100.
De zwarte ‘uitslag’ op de rotsen is geen milieuverontreiniging, maar het zijn algen. Kijk, ze zijn hier aan het klimmen. Dat is dapper! We varen in rustig tempo weer verder. Tjonge, gelukkig is het weer goed opgeknapt! Het gas gaat er weer even op en we stuiven over het water! Kijk, opnieuw een Arch! En zo te zien een ingestorte Arch daaronder. In rustig tempo varen we verder. Dit is echt onvoorstelbaar mooi! Opnieuw gaat het gas erop. Op het dashboard zitten drie gashandels. Dat betekent dat dit schuitje over drie motoren beschikt! De schipper vindt het zelf ook leuk. We gaan deze rotswanden aan een nader onderzoek onderwerpen. Onvoorstelbaar, dit zijn fossielen van schelpen. Miljoenen jaren geleden lag dit gebied beneden de zeespiegel. Opnieuw gaat het gas erop, we gaan terug. Onze schipper vindt het leuk om van tijd tot tijd van links naar rechts te zigzaggen. We zijn er bijna. Tjonge, het was fabelachtig mooi! We stappen weer in de bus en rijden naar ons hotel. Het is vier uur en over anderhalf uur gaan we met de bus naar Red Cliffs Lodge om te dineren. Ik kan dus nog even de straat op. Dat is een drukke straat waar veel (vracht)verkeer te zien is.
Als je een auto huurt in de States moet je wel vragen welke ‘peut’ je erin moet mikken.
De ‘Plus’ en de ‘V-power’ zijn bedoeld voor motoren met een hoge compressie. Dan moet je geen ‘Regular’ tanken, want dan gaat de motor ‘pingelen’. Diesel in een benzineauto en andersom is ook geen goed idee. Ik zag eens een auto waar rond de ‘benzinedop’ met viltstift was geschreven: ‘Diesel, lieve schat, Diesel!’
De ‘Regular’ kost $3,699 per… gallon. Een gallon is 3.78541178 liter. Oftewel $3,699 : 3.78541178 = $0,9771724, dat is dus €0,71 per liter. Diesel is duurder! Overigens, de ‘Regular’ deed ± tien jaar geleden nog $0,30 de liter, de gemiddelde Amerikaan klaagt dus over de hoge benzineprijzen! Overigens, toentertijd hanteerde het Verenigd Koninkrijk (Engeland) ook de gallon, echter deze gallon telde 4,54609 liter. Zo ging het vroeger. Was daar iets mis mee? De trucks daveren door Moab. Het is mijn droom om eens een stuk in zo’n monster te rijden. Ik heb alle rijbewijzen, dus dat is het probleem niet. Campers rijden er ook. Baas boven baas, zoals gewoonlijk. Ik loop eens even binnen bij de plaatselijke ‘Information’. Ik vraag iets in mijn beste Engels, maar de medewerker antwoordt in het Nederlands. Ik maak hem een compliment dat – zo te horen – iedereen in zijn landstaal wordt aangesproken. ’t Is een Nederlander die hier 20 jaar geleden is neergestreken. We hebben het even over de shutdown en dat wij daardoor gedupeerd zijn. Hij heeft geen goed woord over voor de Amerikaanse regering (hij is genaturaliseerd) en hij vindt Obama de zwakste president die ze ooit hebben gehad.
Moab is een centrum in het ‘outdoor’ gebeuren. Wandelen, klimmen, vlotvaren, Hummer-rijden, ballonvaren, biken, paardrijden, enz. enz. Alles is hier mogelijk. De afgelopen dagen heb ik kentekens verzameld. ’t Is een leuke hobby en niet duur. Ik kan het iedereen aanraden. Overigens, sommigen zijn ver van huis. Om half zes stappen we in de bus en rijden in een half uurtje over highway 128 naar Red Cliffs Lodge. Het blijkt een tikje decadente bedoening te zijn. Op deze locatie is in 1948 ‘Rio Grande’ met John Wayne en Maureen O’Hara verfilmd.
In deze omgeving zijn tientallen westerns ‘geschoten’ en vele tientallen reclamefilms opgenomen. In de Lodge is een filmmuseum ingericht en daar gaan we uiteraard even kijken. Ik moet eens proberen of ik een aantal van deze klassiekers op de kop kan tikken. Dan gaan we de ondergaande zon bewonderen, daarvoor zijn we speciaal gekomen.
Ik had verwacht dat we de ondergaande zon in zee – lees rivier – zouden zien zinken. Helaas, de zon gaat wel onder, maar gans ergens anders. Het is buiten nog hartstikke koud ook! Om zeven uur gaan we aan tafel. Ik begin met een salade (geen foto). Daarna laten we ons bedienen met steak, bonen en gebakken aardappels. Kip is er ook en maïskolf. Deze laatste twee gerechten neem ik niet. Dan nog een toetje. De wijn hier was niet goedkoop, ik meen $10,- per glas. Maar ja, we zitten hier wel op stand. Tijdens het diner wordt de (zwart-wit) film Rio Grande vertoont. Daar moet ik thuis eens voor gaan zitten.
Om half negen stappen we weer in de bus en rijden terug naar Moab, naar ons hotel.