Donderdag 26 september 2013
Salt Lake City (Provo) – Torrey
Om zeven uur gaat de wekker. Ik heb goed geslapen en voel me uitgerust. Op naar het ontbijtbuffet. Nou, dat ziet er voor Amerikaanse begrippen goed uit. Dat zie je vaak in de States, plastic bestek en borden. Dat is natuurlijk veel milieuvriendelijker dan de Nederlandse afwas(machine).
Een pannenkoekbakapparaat staat er ook. Zo’n pannenkoek heet een ‘pancake’ en kan wel tot twee centimeter dik zijn. Lekker met chocola of ontbijtspek. Zelf waag ik me er niet aan, ik heb ze al vaak pikzwart uit zo’n apparaat zien komen. Koffie is er in drie smaken. De ‘Robust’ is nog prima te drinken ook! ‘Onze’ bus staat voor het hotel om de koffers te laden. Nog even een foto vanaf het hotel. Het is bewolkt, ik voel een spetje regen en het is bepaald fris. Tja, de koude wind komt zo van de besneeuwde bergen. De GPS op mijn Nikon zou de kloktijd nog één uur achteruit moeten zetten, maar dat gebeurt niet. Ik doe het maar handmatig en in Nederland zal ik informeren hoe het zit. Mijn ‘gewone’ GPS (Garmin Oregon 650t) zet wel de juiste tijd in het venster. Tja, zo is het altijd wat.
Rond negen uur vertrekken we voor de rit van 286 kilometer naar Capitol Reef National Park.
Peter stelt onze chauffeur voor, hij heet Miguel. En verder James (Jim) Smith en zijn vrouw. Jim is een voormalig collega van Peter en samen organiseren ze reizen naar Amerika.
Zoals bekend zijn de Verenigde Staten van Amerika een federatie van 50 staten. We zijn nu in de staat Utah dat maar liefst zeven keer groter is dan Nederland. Toch wonen er maar 2,2 miljoen mensen, waarvan de meesten in SLC en omgeving. 90% van de inwoners hangt de Mormoonse religie aan. Na een half uurtje rijden over de Interstate 15 klaart het op. Voorbij de stad Nephi draaien we highway 28 op. Er komt wat meer blauw in de lucht en ik maak deze foto door de voorruit van de bus. Zoals gezegd is het gebied dun bevolkt, ik zie farms met koeien, mais, grasvlaktes (meer hooi dan gras), akkerbouwgebied (wat er stond is geoogst) en links en rechts bergen, die gedeeltelijk bebost zijn. In Salina drinken we koffie bij Denny’s. De appeltaart (met ijs) krijgen we cadeau van Peter. Dat smaakt prima! In de States zijn ze gul, water (met ijs) krijg je altijd en de beker koffie wordt naar believen bijgevuld. Ik ga eens even buiten kijken. Op de parkeerplaats staan drie gigantische trucks. De grijze is een Kenworth, de rode en de blauwe zijn Peterbilts. Ik zet het er maar even neer, want de kenner had het natuurlijk allang gezien. Hier liggen dieselmotoren in met een inhoud van 12.9 liter en een vermogen tussen de 400 en 500 PK. De chauffeur maakt lange dagen/weken, want de afstanden zijn enorm. Elke truck is dan ook voorzien van een ‘huisje’ achter de cabine. We rijden een klein stukje over de Interstate 70 en slaan dan linksaf highway 24 op. Het landschap ziet er hier wel even anders uit! De foto’s maak ik door de zijruit van de bus.
De kwaliteit valt me erg mee. Zijn dat Bisons? Of gewoon zwarte koeien? Even na enen gaan we lunchen in Capitol Reef Inn, nabij het stadje Torrey. Het ziet er wat… nou ja, prima uit. Zoveel keus is er niet in deze dunbevolkte staat. Orchideetje en ik bestellen champignonsoep, want het ontbijt en de Apple Pie van hedenochtend zijn wij nog niet vergeten. Prima soepje overigens en dat voor maar $4,75 per stuk! Het uitzicht vanaf de parkeerplaats is niet verkeerd. In de verte staan schapen. Het weer is helemaal opgeknapt, daar ben ik erg blij mee. Om kwart over twee rijden we weer. Het landschap neemt bizarre vormen aan! Even verder is Panorama Point, hier maken we een foto-stop. Dat er in deze woestijnachtige omgeving nog iets wil groeien en bloeien verbaast mij. Het uitzicht is verbluffend! We stappen weer in de bus en rijden naar het Visitor Center. Hier staan waarachtig cactussen. Capitol Reef is sinds 1971 een National park, maar was al een Nationaal Monument sinds 1937. Vijfenzestig miljoen jaar geleden is er een grote plooi in de aardkorst ontstaan van honderden kilometers lengte.
Er zijn een aantal ‘trails’ uitgezet, maar deze tellen slechts enkele mijlen. Helaas zijn de meeste trails gesloten in verband met de kans op vallende stenen en een aantal staan onder water. Het heeft onlangs nog behoorlijk geregend. Wel kunnen we een stukje wandelen over een ‘plankenpad’ richting Petroglyphs. Enorme rotswanden zien op ons neer, sommige voorzien van door Indianen gemaakte rotstekeningen. Hm, een ‘Indiaan’ is een inwoner van India, beter is: ‘American-Indian’. Tot hier en niet verder. Er is hier door erosie/storm een boom omlaag gekomen en mogelijk volgen er meer. Jammer, maar spectaculair is het wel. We rijden iets terug naar het stadje Torrey en bereiken tegen half vijf ons hotel. OK, eigenlijk is het meer een motel. Het uitzicht vanuit onze kamer is bizar. Vanavond ‘Tour Dinner’ dat geserveerd wordt in het Rim Rock restaurant. Het eerste drankje is gratis en dat wordt een glas rode wijn. Ik bestel salade en daar worden bolletjes brood bij geserveerd. We konden kiezen uit vier gerechten en voor mij is de keus gevallen op kip. De kip wordt begeleid door aardappelpuree en ‘squash’, een soort pompoen. Nou ja, het gaat, voor culinaire hoogstandjes moet je niet in de States zijn. Als toetje frambozenijs met bosbessen. Dit laatste smaakt prima. Om negen uur zijn we weer op de kamer.