Vrijdag 27 september 2013
Torrey – Ruby’s Inn
Om zeven uur staan we op en een half uurtje later zitten we aan het ontbijt. Ook dit keer weer een buffet, dat is net zo makkelijk.Dit keer nuttig ik er een pannenkoek bij, ze lagen kant en klaar op mij te wachten. Om half negen leveren we de sleutel van de kamer in, controleren of onze eigen koffers in de eigen bus gaan en stappen meteen in. Vandaag hebben we 196 kilometer voor de boeg. Het is fris, er staat een koude wind. Wel is het zonnig, bewolking 2/8. Op naar Bryce Canyon National Park over highway 12. Peter vertelt dat dit één van de mooiste wegen van de States is. De ‘12’ loopt noord en zelfs iets door het Grand Staircase-Escalante National Monument. Dit is een enorm groot en nog nagenoeg ongerept natuurgebied.
We beginnen om het Dixie National Forest te doorkruisen. Er staan hier voornamelijk Ponderosa Pine Trees. We stijgen en bereiken een hoogte van 2700 meter. Om half tien maken we een foto-stop. In de verte staan Colorado espen. Ze beginnen al lichtgeel te kleuren. Om tien uur is er een koffiestop in de Burr Trail Trading Post in Boulder.Het landschap is hier min of meer in cultuur gebracht. Het benzinestation heeft betere tijden gekend. Om kwart voor elf rijden we weer. We krijgen nu een bijzonder mooi stuk natuur door de Escalante en ik maak weer foto’s door de ruit. Soms spiegelt het wat, maar dat is niet te voorkomen. Om kwart over elf is er weer een foto-stop. Om kwart voor één genieten we de lunch bij Ruby’s Canyon Diner. Het is precies een McDonald. Ik bestel een chicken sandwich ($6,39) en een grote cola ($1,69). Ik ontvang een bonnetje met een nummer erop en een lege beker om zelf cola te tappen. Je kunt er dan naar believen ijs indoen. Een Amerikaan globaal een halve beker ijs en de rest cola. Ik geen ijs, maar uitsluitend cola. Ze zijn hier snel, mijn nummer wordt al snel omgeroepen. Op de achtergrond staat ons hotel voor vanavond. Op de parkeerplaats een huurcamper. Kijk, zo kun je ook op vakantie (http://www.cruiseamerica.com). Dit is de 7-persoons uitvoering, maar er is ook een 3- en een 5-persoons uitvoering. Even voor het idee een prijsopgaaf. Dat valt voor twee weken toch alleszins mee? We bevinden ons hier op een steenworp afstand van ‘Bryce’. Daar zijn we een aantal jaren geleden al eerder geweest, maar konden er toen alleen maar aan ‘ruiken’. Nu zijn we er veel langer! Het is een uniek gebied, nergens ter wereld is er iets vergelijkbaars. Bryce is geen canyon, maar bestaat uit een serie door erosie gevormde amfitheaters. De wanden bestaan uit tientallen verschillende soorten zand- kalk- en leisteen. Door de erosie zijn er zeer grillig gevormde rotsformaties in kleur variërend van wit tot rose, oranje en vuurrood.
Tegen tweeën staan we bij Sunset Point. Bryce is te bizar voor woorden. Eerst maak ik met de groothoek een foto naar links en een naar rechts. Dan gaat de fish-eye lens erop en maak ik nog drie foto’s. De vertekening is er, maar het hele amfitheater past erop. We gaan een stukje wandelen, hier heb ik echt naar uitgezien! Ook hier zijn er een aantal ‘trails’ uitgezet, in lengte variërend van 1,6 tot maar liefst een driedaagse tocht van 36 kilometer. Helaas zijn er een aantal trails gesloten om de bekende redenen. Wij kiezen voor de Navajo loop van 2,2 kilometer, die is open. Trouwens, wat zijn dat voor vliegtuigen? Wie het weet mag het zeggen. Update: Ik ben erachter, het is de V-22 Osprey (http://nl.wikipedia.org/wiki/V-22_Osprey) We starten de wandeling en dalen steil af. Sowieso hebben we er prachtig weer bij, maar dit is werkelijk fabuleus. Na elke stap heb ik de neiging om een foto te maken, dan ziet het er weer heel anders uit. Na een halfuurtje wordt het vlakker en staan er ook wat bomen. Tegen halfvier gaan we stijgen, maar het is goed te doen. Om precies vier uur staan we op Sunrise Point. We zijn weer boven, op de Rim. Over de Rim lopen we terug naar Sunset Point, feitelijk is dat een stukje van niets. We hebben er 2 uur en een kwartier op gelopen, dat staat er ook zo ongeveer voor.
We pakken de (gratis) Shuttlebus naar het Visitor Center. Daar hebben we nog precies tijd om de video te zien over Bryce. Die video kopen we maar niet, we weten uit ervaring dat die de kast ingaat en er nooit meer uitkomt. De overige parafernalia laten we ook liggen.
Om halfzes stappen we in onze eigen bus en rijden in een minuut of tien naar Ruby’s Inn hotel. Het is een Best Western, die zijn altijd goed. Nou, ze hebben hun best gedaan op de receptie. Voor ons strekt zich een complete winkelstraat uit. Helaas, een Outdoorshop is er niet. Op weg naar onze kamer komen we langs het zwembad. Zal ik? Nee, mijn hechting is nog niet goed dicht. Tegen zessen lopen we binnendoor naar het restaurant. We hebben een voucher gehad, het buffet is inbegrepen. Nou, dat ziet er prima uit! Ik begin met een salade, dat schijnt gezond te zijn. Wat zal ik hier nu eens van nemen? Ik begin met een (kleine) portie BB met R en een stukje vis. Uiteraard zijn de drankjes niet inbegrepen, die moeten we straks afrekenen. Daarna nog een kleine portie rijst met kip en porc. Dikmakertjes zijn er ook. Tja, ik moet het proeven, je moet erover kunnen meepraten. Oh ja, ik heb gekozen voor ijs met chocola. OK, het is natuurlijk buffetvoer, sorry buffeteten, maar ik heb prima gegeten.
We rekenen af. Een glas wijn kost $4,99 en een glas Ginger Ale $2,49. Daar komt de tax en de gratuity nog bij. Ze rekenen het hier keurig voor je uit en de drankjes komen op $9,29. Het kleingeld krijgen we tot op de cent nauwkeurig terug en dat gaat meteen in het gereedstaande busje. Uiteraard weten ze precies welke nationaliteit iedereen heeft en wij Nederlanders hebben toch al zo’n slechte naam. Doet Orchideetje er nog een dollartje bij? Van zeventig dollarcent kan de kachel niet branden. Het vriest hier ’s winters buitensporig hard!
Om half acht lopen we naar de kamer en bereiden met het daar aanwezige materiaal nog een beker thee.