Maandag 30 september 2013
Tusayan – Grand Canyon – Tusayan
Ik word om half vijf wakker. Hoe doen piloten (vliegers) dat eigenlijk? Ik bedoel een jetlag de baas blijven? Om kwart voor zeven staan we op en een half uurtje later zitten we aan het ontbijt. Zoals gebruikelijk begin ik met cornflakes gevolgd door een bordje spek, ei, een broodje en een pannenkoekje. Mijn fruithapje heb ik niet op de foto gezet. Het ontbijt (en het diner gisteren) is hier heel wat beter dan het restaurant eergister. Als ik buiten kom vertrekken net de Harley’s (http://www.eaglerider.com/motorverhuur/).Er rijdt een bus achteraan met een aanhanger met daarop een extra Harley. Ik ken dit, een ex-collega van mij (dit verhaal dateert van ± 20 jaar geleden) heeft dit met zijn motorclub een aantal keren gedaan. Een jongeman van de club werd toentertijd aangehouden door de highway police wegens (veel) te hard rijden. Hij wilde in eerste instantie zijn rijbewijs niet laten zien, maakte ‘jolige’ opmerkingen richting agenten, verzette zich toen hij werd aangehouden en schold de agenten uit. Hij werd gearresteerd en de officier van justitie gaf hem een boete van $2.500,- onmiddellijk te voldoen (eventueel met creditcard).
Niet betalen betekent net zo lang ‘brommen’ tot je over de brug komt. Deze jongeman heeft zich de resterende dagen als een ‘heer’ in het verkeer gedragen, vertelde mijn ex-collega mij.
Om kwart over negen rijden we naar het vliegveldje van Papillon Aviation. Daar worden we gewogen (je gewicht is daarbij niet zichtbaar), dat bepaalt de plaats in de heli. We rekenen af met onze creditcard, dat is hier het makkelijkste. Nadat we de veiligheidsvideo hebben gezien lopen we naar buiten. Tjonge, zo’n heli maakt best wel een hoop herrie. Ik mag links achterin bij het raam. Ik had liever rechts voorin gezeten, maar van daaruit fotograferen is mogelijk lastig. Hier bij het zijraam zit ik ook prima. Sowieso zijn deze (nieuwe) heli’s beter dan de vorige. Het is uitzonderlijk mooi weer. We treffen het wel! Langzaamaan stijgen we op, de piloten van Papillon vliegen relaxt. Tactisch vliegen in een heli van onze Koninklijke Luchtmacht tijdens een oefening in Duitsland is een heel ander verhaal!
Eerst vliegen we over bos naar de Canyon. De piloot vliegt gewoon op GPS, een kind kan de was doen. Nu weet ik dat heli vliegen lastig is. De piloot moet maar liefst vier – min of meer met elkaar in strijd zijnde – handelingen tegelijk uitvoeren. Zoals gezegd vliegen we over bos. We krijgen de Canyon in zicht. En ineens hangen we erboven. Tja, dit is zo mooi, het is met geen pen te beschrijven.
Ik word er gewoon een beetje emotioneel van. Hier is de Colorado rivier goed te zien. Dit is een onvergetelijke ervaring, echt het hoogtepunt van deze reis. Ik maak een foto over de rechter- en de linkerschouder van de piloot. Op de film gisteren was het water van de Colorado blauw, in het echt is het okergeel. Sowieso zie ik het nu veel beter dan de vorige keer. We vliegen over de noordrim boven Colorado Aspen. Ze kleuren al behoorlijk geel. De piloot heeft hier gisteren nog Elk’s gezien, maar nu laten ze zich niet zien. Dit is een zijcanyon. We keren en vliegen terug. Nu kijk ik naar de andere kant tegen de zon in. De piloot zet de heli neer, wij zijn zo’n 45 minuten in de lucht geweest. In één woord: prachtig! Uiteraard staan er op YouTube een aantal filmpjes, dit is er één van (http://www.youtube.com/watch?v=93WYUIHH3w0).
Als iedereen terug is stappen we in de bus die ons naar Bright Angel Lodge brengt. Op de kaart is dat nauwelijks te zien, maar het is het tweede blauwe bolletje van links. Overigens, de gekleurde lijnen zijn de diverse shuttlebus lijnen, dat is prima geregeld hier. Om drie uur kunnen we met onze eigen bus vanaf hier terug naar het hotel ofwel na zonsondergang instappen bij Mather Point.
Met Orchideetje had ik al afgesproken dat we in elk geval over de rim naar Mather Point lopen. Vanaf Hermits Rest, dat is aan het eind van de ‘rode’ lijn, is het te ver. Ik wil in rustig tempo langs de Canyon lopen en foto’s maken. Tja, ik heb helaas nog steeds last van mijn linkerhiel, stevig doorstappen zit er gewoon niet in. We stappen in de rode shuttle bus en stappen bij Mohave Point uit.
Nou, ’t is prachtig en dit Japanse meisje wilde wel even voor mij poseren. Op ons gemak lopen we over de rim naar Hopi Point en daarna naar Powell Point.
Het pad over de rim bestaat gedeeltelijk uit gravel, maar sommige stukken zijn voorzien van asfalt. Op veel locaties kun je genieten van een prachtig uitzicht over de Canyon en de Colorado rivier. Het weer is prima, het is kraakhelder en 22 graden in de plus. Op de foto’s is uiteraard niets aan te merken (al zeg ik het zelf), maar het overweldigende komt er niet uit. Er zit niets anders op dan zelf te gaan kijken. Echt, deze reis is een aanrader! Op Powell Point is er wederom een Japans meisje dat voor mij wil poseren. Hier genieten we onze lunch, de gister gekochte sandwiches komen goed van pas.
Op naar Maricopa Point. Zo hier en daar staat een informatiebord. De aarde gaat alweer heel wat jaartjes mee. Vanaf hier is de rim geasfalteerd. Deze waarschuwingsborden staan hier niet voor niets. Ondanks het barre terrein staan er bloemen. De markering is dik voor elkaar, wij gaan even rechtdoor om te kijken naar de Bright Angel Trail. Hier (en bij Hermits Rest) is het mogelijk om af te dalen naar de Colorado rivier. Het is uitsluitend te doen door getrainde wandelaars, want hoe dieper in de kloof, hoe warmer het wordt. Aan de Colorado kan de tent opgezet worden (permit vereist), want het is een voettocht van twee dagen. Kijk, hier is een stuk van de trail te zien. Iets voor de volgende keer? Iets verder is Bright Angel Lodge. Hier pauzeren we onder het genot van koffie/thee.
Wij gaan weer verder met de rim trail, op naar Mather Point. Onderweg maak ik nog veel foto’s, want het blijft mooi. Onderweg nog een informatiebord. Het is ongelooflijk dat het Colorado plateau miljoenen jaren geleden omhoog gedrukt is. Rond 17.15 uur bereiken we Mather Point. Mooi getimed! We hebben er vanaf Mohave Point 9 kilometer opzitten. Als we vanaf Hermits rest waren gelopen zouden er nog ruim 7 zijn bijgekomen. Dat was teveel geweest. OK, nu is het wachten op de ondergaande zon, daarvan had Peter ons mooie beelden beloofd. Nou ja, de zon gaat wel onder, maar niet hier! Het wordt gewoon langzaamaan donker! Om kwart over zes stappen we in de bus die ons naar het hotel brengt. Verder is de avond ter vrije besteding, dat is een eufemisme voor het feit dat het diner vanavond niet inbegrepen is. We moeten zelf de ‘beurs’ pakken.
We dineren gewoon in ons hotel en ik start met salade. Gevolgd door een bordje rijst met diverse vleessoorten en voor de verandering een biertje erbij. Een fruithapje gevolgd door koffie. Mooi op tijd zijn we op onze kamer, morgen weer vroeg dag.