Zaterdag 28 september 2013
Ruby’s Inn – Mt. Carmel
Om zeven uur staan we op en lopen even later naar het restaurant. Oeps, het is druk, we moeten in de rij. Peter had ons daar gelukkig al op voorbereid. Toch valt de wachttijd mee, na tien minuten kunnen we aan tafel. Koffie, thee enz. gaan via de waitress, met zelf tappen hebben ze hier zeker slechte ervaringen. Het is weer een buffetsysteem en ik voorzie mijzelf van toasted brood, gebakken spek en roerei. Alles met mate natuurlijk. Hoewel, met het spek en het ei ben ik iets uitgeschoten. Om half negen rijdt de bus voor de liefhebbers naar Bryce Point. Daar zijn we gister nog niet geweest. Uiteraard zijn wij van de partij! Nou, ’t is fris, het is 10 graden in de plus. Na een kwartiertje rijden zijn we er. We bevinden ons hier op 8300 voet, dat is 2530 meter. Het moet mij van het hart, dit is het mooiste uitzichtpunt van allemaal! Het is ongelooflijk! Een aantal foto’s zijn met de Fish-eye gemaakt, dat is te zien aan de vertekening. Toch, op de foto komt het er niet uit. U zult zelf moeten gaan kijken. Boek dan niet zo’n reis waarbij je een half uurtje in Bryce bent (tevens toiletstop), zo’n reis is echt zonde van het geld. Ook deze trail is gesloten vanwege het gevaar van ‘rockfall’. Stel dat je speciaal naar Bryce bent gegaan om één of meerdere trails te lopen, dat zou wel extreem jammer zijn. Om kwart voor negen zijn we terug bij ons hotel. Deze winkeltjes – op dit vroege uur is er niet veel te doen – herken ik. Hier ben ik eerder geweest. Thuis moet ik in ons – papieren – fotoalbum kijken of ik gelijk heb. Paardrijden kan hier ook, er zijn daartoe speciale trails uitgezet. Ik vind het zielig voor de paarden. Dit is ook een paard, maar dan eentje van Ford. Het is een Mustang. Geef deze maar de sporen! Om kwart over tien vertrekken we voor de rit van 135 kilometer naar Zion National Park. We rijden over highway 12 door de Red Canyon. Het is een prachtige weg qua natuurschoon. Ik maak een vijftal foto’s. We slaan linksaf en rijden verder over highway 89. We dalen constant en het wordt geleidelijk warmer. Peter vertelt dat er twee formules zijn om graden Fahrenheit om te rekenen naar graden Celsius. Tja, hier werken ze met Fahrenheit. OK, de eerste formule is het nauwkeurigst, maar je moet er goed voor kunnen hoofdrekenen. De tweede is simpeler, je trekt eerst 30 graden af van de graden Fahrenheit en de uitkomst deel je door twee. Dan heb je graden Celsius. Oftewel, 60 graden Fahrenheit minus 30 = 30 : 2 = 15 graden Celsius.
We rijden door een vallei begroeid met gras. Hier en daar staan koeien. Soms rijden we door een dorpje. Plotseling zie ik een enorme autodump. Hier zijn we de vorige reis gestopt omdat er toen nogal wat Amerikaanse autoliefhebbers in de bus zaten. Voor een foto ben ik te laat.
We slaan rechtsaf en volgen highway 9 richting Zion. Voor de verandering is hier roodkleurig asfalt gebruikt. Dat kleurt beter bij de overwegend rode rotsen. Ongelooflijk, wat een natuurschoon. Ik schiet vijftien foto’s door de voorruit. We stoppen bij het Visitor Center. Daar is een supermarkt waar we broodjes kopen en een cola. Het is 25 graden in de plus. Mijn softshell kan uit en de mouwen omhoog. Het lijkt wel zomer.
Vanmiddag is ter vrije besteding. We kunnen met de Shuttlebus het park verkennen, maar wij kiezen voor de Watchman trail. Ook in Zion zijn een aantal trails uitgezet (18), met een lengte variërend van 0,6 tot 22 kilometer. De Watchman trail start bij het Visitor Center en is 4,3 kilometer lang. Er staat twee uur voor. We beginnen met een vlak stuk langs de rivier, steken hem dan tweemaal over en gaan dan stijgen. Kijk, een hagedis. Bloemen zijn er ook. Sowieso is het een prachtige wandeling. Jammer dat ik wat last heb van mijn linkerhiel (hielspoor), maar langzaamaan ben ik aan het herstellen. Verder moet ik oppassen met omdraaien/achteromkijken. Mijn hechting doet soms gemeen pijn. Onderweg komen we een aantal mensen tegen. Amerikanen groeten altijd en vragen: ‘how are you’ en ‘have a nice walk’. Hier kunnen we nog wat van opsteken. Op het plateau genieten we van het uitzicht en pauzeren twintig minuten. Op de terugweg maak ik geen foto’s, dat wil zeggen, één van de rivier. We hebben er bijna twee en een half uur over gedaan, netjes toch!
Ik merk trouwens dat ik lang niet altijd ‘netwerk’ heb. Onze zoon en dochter stuur ik een sms, die komen meestal wel door. Sowieso maken ze zich nooit zo’n zorgen om ons, dat is wel makkelijk.
Ik heb eigenlijk wel zin in een biertje, maar het wordt toch een cola uit de supermarkt.
Een groepslid biedt mij een biertje aan. Op het terras lukte dat niet, de wet in Utah bepaalt dat je uitsluitend een alcoholische versnapering kunt bestellen als je er ook eten bij bestelt. De supermarkt verkoopt ook bier, echter alleen per zes. Dat gaat dus ook over.
We wachten in het zonnetje gezeten op een picknickbank op de bus. Die komt om kwart voor zes en in drie kwartier tijd rijden we terug naar het dorpje Mt. Carmel waar het Best Western hotel Thunderbird staat. Er is nog een zwembad ook. Op naar de kamer, die route loopt door de Gift Shop. We hebben een voucher gekregen voor het diner. Ik begin met salade. Ik meen dat er hier geen buffet was, maar dat we konden kiezen uit een aantal hoofdgerechten. Ik ga voor porc. Ik geniet er nog een karafje matige huiswijn bij. Het dessert stelt niet veel voor. Tegen negenen gaan we naar de kamer. De TV vertoont beeld in blokjes.
De satellietschotel staat niet goed gericht, denk ik. Sowieso is er nooit iets bijzonders op de Amerikaanse TV, tenzij je houdt van reclame, honkbal of American Football. Ik doe mijn sokken uit en stap onder de douche. Inderdaad, daarbij houd ik mijn kleding aan.
Ik gebruik een speciaal (hiking)sopje waarmee je alles kunt wassen. Onder de douche trek ik dan successievelijk mijn kleding uit en wring het globaal droog. Dit systeem bevalt mij al jaren uitstekend.