Woensdag 24 mei 2006
Boston – Quebec
Om half zeven gaat de wekker en om zeven uur zitten we aan het ontbijt. Nou ja, dat valt een beetje tegen, van het ontbijt maakt ook een bus schoolkinderen uit Quebec gebruik. Ze moeten uiteraard allemaal pannenkoeken bakken en houden daardoor de boel vreselijk op. Ik pak maar snel twee muffins en een beker koffie. Uiteraard is het bestek weer van plastic. Nog maar een muffin en een beker koffie en tot tien uur hou ik het wel vol. Om tien over acht rijden we. Iets later dan gepland, we moeten nog een beetje inkomen. We draaien de Interstate 95 op en tegen tienen drinken we koffie bij een Burger King. Het is half bewolkt, net Nederland. We zijn net weer aan het rijden als ik word gebeld door de makelaar. Het is bijna niet te geloven dat je in een rijdende bus op weg naar Canada een telefoontje krijgt uit Nederland. Het is daar kwart voor vijf, de werkdag van de makelaar zit er bijna op. We praten de stand van zaken even bij en hij vraagt mij hoeveel ik wil hebben voor mijn houtkachel. Tja, het ding heeft in 1983 bijna 5.000 gulden gekost, dus ik wil er wel €500,- voor hebben. Dat lijkt mij toch heel redelijk. Er zijn kijkers geweest, die ook wel interesse hadden in de houtkachel. We spreken af dat de makelaar na de Hemelvaart terugbelt.
We rijden door een tamelijk saai landschap. We draaien de 95 af en pakken de 201.
Dit is een tweebaansweg die veel minder snel opschiet. Het wordt wel heuvelachtiger, de bergen gaan hier tot 800 meter. In Skowhegan eten we een broodje gezond bij een Pizzaria.Tot mijn verbazing hangt er aan de muur een grote poster van… ‘De Keukenhof’. Het staat er niet op, maar het kan niet missen.Ik loop nog wat rond in dit stadje. Het is echt het Amerikaanse platteland met veelal houten huizen. De elektriciteitsdraden hangen hier nog boven de grond. Jos vertelt dat dit een gevolg is van de privatisering van de elektriciteitsbedrijven. Winst maken is het doel, investeringen worden zo lang mogelijk uitgesteld. We gaan nog wat beleven in Nederland. Verder maar weer. Het lijkt hier een beetje op Zweden/Finland. Veel bos en zo nu en dan een meertje. Er zitten hier ook elanden, op borden langs de weg wordt er voor gewaarschuwd. Inderdaad krijgen de mensen die voorin zitten een eland te zien.
Om half vier bereiken we de Canadese grens. We moeten allemaal de bus uit en ons paspoort laten zien waar we een stempel in krijgen. Canada is 280 keer zo groot als Nederland. Wat een immens groot land, het is niet te bevatten. Er wonen slechts 30 miljoen mensen, over ruimte gesproken. Van Engelse afkomst is 40%, van Franse afkomst ook 40%, van Duitse afkomst 3% en de oorspronkelijke bewoners tellen mee voor 4%.
Van Nederlandse afkomst zijn 250.000 mensen, maar dan zijn alle nazaten meegeteld.
Het landschap wordt ruimer, de bossen zijn op wat meer afstand. Het lijkt hier wel een beetje op Luxemburg. Tegen zessen zijn we in onze Auberge in Quebec.
We moeten een klein stukje lopen naar het restaurant waar we kunnen kiezen tussen soep en salade, gevolgd door steak met frites en koffie/thee met cake toe. We waren door Jos gewaarschuwd dat alcoholische versnaperingen hier goed aan de prijs zijn. Dat klopt, voor een glas wijn betaal ik $7,- Om tien uur duiken we doodmoe ons bed in.