Dinsdag 30 mei 2006
Springfield – Washington – Arlington – Witte Huis – Capitool – Springfield
Vandaag kunnen de koffers in het hotel blijven. We kunnen dus wat langer blijven liggen. Het ontbijt wordt afzien, de airco staat in het eetzaaltje verschrikkelijk koud. Wat een bizar land is het toch, airco’s draaien hier zeker op gratis stroom!
Om acht uur vertrekken we. Het wordt weer warm vandaag, denk ik. Het is druk op de weg, regelmatig is het langzaam rijden danwel stilstaan.
Op naar Washington, de hoofdstad van de Verenigde Staten met 500.000 inwoners.
De verhouding is 70% zwart en 30% blank. De bijnaam van Washington is dus: ‘Chocolate City’. Hier krijgen we versterking van Liesbeth, een Nederlandse dame die al tientallen jaren in Washington woont. Om te beginnen gaan we naar Arlington, de begraafplaats waar de Amerikaanse mannelijke en niet te vergeten vrouwelijke militairen ter aarde besteld worden na hun leven te hebben gegeven voor vrijheid en democratie.
Ai, Liesbeth denkt daar toch vrij genuanceerd over. In elk geval een plek om stil van te worden. Er liggen hier meer dan 250.000 militairen, maar ook astronauten, presidenten en verdienstelijke burgers begraven.Ja, ook Kennedy, zijn broer Bob en Jacqueline. Rond het graf van Kennedy een aantal citaten. Hier staat mogelijk ten diepste wat de Amerikaan beweegt. Ik ben ervan overtuigd dat ze het echt menen. Daarna gaan we naar het Vietnam Veterans Memorial. In feite niet meer dan een zwart marmeren muur met daarin de namen van de gesneuvelden en vermisten gebeiteld.
Maar aangrijpend door alle beertjes, schoenen, brieven, enz. die daar zijn neergelegd. Vlakbij de marmeren muur is ook een klassiek standbeeld geplaatst die de verschrikkingen van de Vietnam-oorlog uitdrukt, genaamd: ‘Three Servicemen’. Het Monument voor de verpleegkundigen (dit zijn de echte heldinnen!). We komen langs het Lincoln Memorial, een klassiek wit marmeren gebouw. Vanaf hier zie je in de verte het Washinton Monument, een wit marmeren obelisk. En dan het Korean War Veterans Memorial. Dit vind ik het meest indrukwekkende monument wat ik ooit heb gezien. De verschrikking en de zinloosheid van oorlog wordt hier treffend in beeld gebracht.
Het zijn soldaten op patrouille in V-formatie, rechts bevindt zich een zwart marmeren muur waarin de formatie spiegelt. Ze hebben hun regencape’s omgeslagen, zo te zien is het slecht weer. Op naar het ‘Witte Huis’ de ambtswoning van de President van de Verenigde Staten.
Ik hijs mij omhoog tegen het hek, want ik zie de voordeur opengaan.
Achter de rododendrons gebeurt wat. Lang kan ik niet kijken, ineens stikt het van de zwaarbewapende agenten, die het plein voor het Witte Huis schoonvegen. Deze mannen zijn knap zenuwachtig; goed luisteren, niet tegenspreken en wegwezen is het parool. We lopen naar het Capitool.Washington heeft geen wolkenkrabbers, geen enkel gebouw mag hoger zijn dan het Capitool. Er staat hier een jongeman op wacht, bewapend met een pistool en een shotgun, het meest dodelijke handvuurwapen dat er bestaat. Als ik mijn fototoestel op hem richt, gebaart hij dat ik geen foto mag maken. Dat wist ik wel, maar ik wou het even checken. Uit de heup schiet ik toch een foto van hem. Zijn gezicht snijd ik er maar af.Tjonge, wat is het heet vandaag.
De middag is ter vrije besteding. Eerst bekijken we het Air and Space museum. Voor de liefhebbers om van te watertanden.Het Indian museum sluit net de deuren, we moeten hier nog maar eens terugkomen.
Dineren doen we in het Dragon Sea Buffet. Gelukkig is er niet alleen vis, er is ook volop keus in vlees. Na het buffet opnieuw in de bus. We gaan nog een aantal monumenten bekijken die verlicht zijn. We beginnen met het Capitool. Daarna bekijken we het World War II Memorial. Het Thomas Jefferson Memorial, gebouwd in 1943. Thomas Jefferson was de derde president van de VS van 1801 tot 1809. En tenslotte het Franklin Delano Roosevelt Memorial, gebouwd in 1997. Roosevelt was de 32^e president van de VS van 1933 tot 1945. Het wordt laat uiteraard en daarom mogen we morgenochtend een uurtje uitslapen.