Dinsdag 22 oktober 2019
Turijn – Villa della Regina – Chiesa Gran Madre di Dio – Piazza Vittorio Veneto
We staan om kwart voor acht op en genieten een half uurtje later het ontbijt. Tjonge, het regent dat het giet! Je kunt ook buiten ontbijten, maar dat is met dit weer geen aanrader. Tja, het zou nu strandweer moeten zijn, van die opwarming van de aarde geloof ik niets!Om kwart over negen gaat de regen over in miezer, maar als we buiten komen stortregent het weer. We wachten in de Lounge en tegen tienen klaart het op. We lopen naar het busstation op de Piazza Castello. Eigenlijk is het helemaal geen plein, maar zijn het gewoon twee brede straten. Er is hier een kiosk waar we buskaartjes kopen. De bus rijdt ons in een kwartiertje naar Villa della Regina. Het ligt ‘oltre il Po’: aan de andere zijde van de rivier de Po, tegen de Collina Torinese, de glooiende heuvels ten zuidoosten van Turijn.We moeten nog een klein stukje bergop, daar ligt het. Wel jammer dat het zo mistig is. Eerst de informatie uit de gids, het is overigens hoogtepunt nummer 12.
Villa della Regina is vernoemd naar Anna d’Orleans, kleindochter van de Franse zonnekoning en de vrouw van Vittorio Amedeo II di Savoia. Het staat net als de andere Savoye paleizen op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.
Villa della Regina is niet alleen een klein en prachtig paleis, het bevat ook een wijngaard en een mooie tuin met vijvers, fonteinen en beelden.
Het bijzondere aan dit complex is de combinatie van de locatie (in de heuvels), het romeinse ontwerp van tuinen en villa, de agrarische functie (wijnbouw) en de nabijheid van bossen. Begin 17e eeuw liet kardinaal Maurizio di Savoia, zoon van hertog Carlo Emanuele I en broer van Amedeo I, het bouwen door architect Vitozzi en na diens dood voltooien door vader en zoon Castellamonte. Zijn vrouw prinses Ludovica liet in 1657 de tuinen vergroten. Het geheel moest een gevoel geven van wonen op het platteland. Het heette toen La Vigna, naar de aanwezige wijngaard. In die tijd werd het complex vooral gebruikt voor samenkomsten van academici, die er discussieerden over kunst, wetenschap, filosofie en wiskunde: zij noemden zich l’Accademia dei Solinghi, door Maurizio di Savoia begin 17e eeuw opgericht. Sinds 1990 organiseert deze organisatie concerten met muziek uit de tijd van het hof van Savoye.
In 1692 koos Anna d’Orleans het paleis als haar residentie buiten de stad. Onder leiding van architect Filippo Juvarra (en later ook Giovanni Pietro Baroni di Tavigliano) werden veranderingen in huis en tuinen doorgevoerd en kwamen er de 17e/begin 18e-eeuwse meubelen en decoraties. Hiervoor werden de beste handwerkslieden en kunstenaars van het hof aangetrokken. Ook de kabinetten met chinoiserie lakdecor op de muren zijn van piemontese handwerkslieden. Veel plafonds hebben prachtige schilderingen. De centrale entreehal is imponerend en lijkt groter dan deze feitelijk is. Het balkon op de eerste verdieping is maar deels een balkon. De rest is geschilderd. Ondanks alle verbouwingen werd de eenheid van het oorspronkelijke complex behouden. In de vijvers achter het gebouw zwommen vroeger forel en karpers, zodat de familie altijd verse vis bij de hand had. In 1868 gaf Vittorio Emanuele II di Savoia het paleis aan het lstituto per le Figlie dei Militari (opgeheven in 1975). In de Tweede Wereldoorlog werd het zwaar beschadigd.
In 1997 werd begonnen met een grootscheepse restauratie van huis en tuinen.
Sinds 2006 is het voor het publiek toegankelijk.
Vanaf het terras bekijken we de vijver. Naar beneden kan, maar het keienpad ziet er spekglad uit. Dat doen we maar niet.Dat ziet er toch sprookjesachtig uit! Tja, die mensen hadden zeker een afspraak op het terras, ze waren niet weg te branden.Ok, nu lopen ze toch naar binnen, ze zijn zeker compleet. Wij lopen ook naar binnen en schaffen voor €5,- p/p tickets aan.We mogen op eigen gelegenheid rondkijken. Ik laat de foto’s en de teksten weer voor zichzelf spreken.Tja, het is niet zo overdadig gedecoreerd als Palazzo Reale, maar ik vind dit eigenlijk mooier, sowieso veel rustiger.
Om twaalf uur hebben we Villa della Regina mét de tuinen gezien. Er is hier geen restaurant, daarom lopen we heuvel af richting Po, richting Turijn. Al snel zien we in de Via Villa della Regina een restaurant. Hier nuttigen we espresso/thee en een croissant. Hm, ik had nog naar de Chiesa di Santa Maria del Monte dei Cappuccini willen lopen, maar dat betekent weer heuvel op. Dat laten we maar achterwege, het klooster zal allicht gesloten zijn (voor bezoekers).
We lopen verder richting Po naar de Chiesa Gran Madre di Dio. Kijk, dat is hem. Opnieuw informatie uit de gids.
Deze kerk in neo-classicistische stijl werd gebouwd om te vieren dat Vittorio Emanuele I di Savoia in 1814 was teruggekeerd uit zijn ballingschap op Sardinië. Het ontwerp van Ferdinando Bonsignore was een eerbetoon aan het Pantheon in Rome en werd tussen 1818 en 1831 gebouwd. Om de kerk goed zichtbaar te maken, werd deze op een verhoging geplaatst. Links en rechts van de brede trappen staan de standbeelden die Geloof en Godsdienst weergeven, maar volgens sommigen ook wel verwijzen naar de witte en zwarte magie die elkaar in Turijn zouden kruisen.
Ok, het interieur is sober maar wel imposant. Een leerling speelt onder leiding van zijn leraar afwisselend op de piano en het orgel. Nou, dat klinkt prima. Ik mag geen foto van ze maken, ze zijn zeker verlegen.We verlaten de kerk en ik maak foto’s van de voorzijde. Dat ziet er heel anders uit dan de achterzijde.Als we ons omdraaien staan we voor de Po voor de Ponte Vittorio Emanuele I.De Po is toch wel een behoorlijke rivier met zijn lengte van 652 kilometer.Nog zicht op de Chiesa Gran Madre di Dio en Villa della Regina.We lopen over het Piazza Vittorio Veneto. Dat is een beroemd plein, maar nu tijdens het druilige, mistige weer is er niets aan.
Op naar het hotel waar we thee bereiden en een broodje nuttigen. Om halfvier lopen we naar Palazzo Barolo. Het zal er wel een kale bedoening zijn, maar we hebben nog tijd over. We betalen €5,- p/p intree. Het is wachten op de gids, want we mogen niet alleen naar binnen. Gisteren heb ik al iets geschreven over Palazzo Barolo, dat laat ik nu achterwege.
Kijk, dat is onze gids, helaas spreekt ze alleen Italiaans. Wel heeft ze een informatieve map bij zich mét foto’s en gesteld in de Engelse taal. Daar maak ik foto’s van ter informatie. Zoals gebruikelijk laat ik de foto’s en de teksten voor zichzelf spreken. Tjonge, we hebben al heel wat gezien, maar Palazzo Barolo mag er zeker zijn.
Ik schreef het al eerder, maar Turijn is een zeer rijke stad geweest. Dat wil zeggen – neem ik aan – voor de rijken!
Op weg naar ons hotel lopen we langs de Chiesa di Sant’Agostino. We zijn hier al vaker langsgelopen, maar troffen de kerk altijd gesloten aan. Nu is hij open, dus nemen we een kijkje.Hm, het interieur is zeker niet onaardig. Er zit hier een man van middelbare leeftijd achter een tafeltje met ansichten. Verder in de achterste bank drie oudere vrouwen die op zeer monotone wijze een lied zingen. Het blijken Maria-wees-gegroetjes te zijn, die ze eindeloos herhalen.Zo te zien is hier ooit een klooster geweest, maar nu is het in gebruik als kleuterschool.We lopen naar ons hotel en onderweg scoort Orchideetje nog een ijsje. Verder schaffen we in een speciaalzaak nog chocola (daar staat Turijn bekend om), olijfolie en jam aan.
Tja, blikken met Illy espressobonen hebben ze ook, maar ik durf het niet aan. In het verleden heb ik weleens Illy geproefd, maar ik vond het ‘zurig’ smaken. Om halfzes zijn we in ons hotel en nemen het er even van. Tegen zevenen lopen we naar ons pleintje, naar de pizzeria. Zin om verder de stad in te gaan hebben we niet. Dit keer laten we – we zijn tenslotte vaste gast hier – de keuze van het menu helemaal over aan de ober. Hij kwijt zich uitstekend van zijn taak en we dineren heerlijk. Tegen halfnegen zijn we weer in ons hotel. We maken het niet al te laat, morgen weer een drukke dag.