Zondag 7 mei
Beiroet
Vandaag een ‘vrije’ dag! We staan om acht uur op en nuttigen een half uur later het ontbijt. We kunnen Beiroet verder verkennen, langs de boulevard wandelen of het Nationaal Museum bezoeken. We kiezen uiteraard voor het laatste. Maar eerst moet ik nog wat euro’s wisselen want we zijn er bijna doorheen. Helaas is het nabij gelegen wisselkantoor gesloten. Een agent – tja, die zijn er toch nog – verwijst ons naar een wisselkantoor een stukje verderop. Dat kunnen we eigenlijk niet vinden, maar een behulpzame Libanees vraagt of hij iets kan doen. Ai, geld wisselen, geen probleem en hij roept – werkelijk keihard – naar iemand een 200 meter verderop. Die iemand blijkt een jonge man, die keihard – over het voetpad – met zijn scooter aan komt scheuren. Aangekomen klapt hij de buddyseat open en ik zie een ongelooflijke hoeveelheid papier. Groen papier, briefjes van 100.000 LBS. Hoeveel geeft hij voor 100 euro? Nou, de koers is alleszins redelijk, dus we doen het.
Nu een taxi, want ik had op mijn GPS gezien dat het een behoorlijke wandeling is naar het Nationaal Museum. Nou, taxi’s staan er voor ons hotel, op naar het Nationaal Museum. Daar zijn we tegen tienen.Hoeveel bedraagt de entree? Dat staat niet op het bord. Het blijkt gratis, zo mag ik het graag zien.Nou, het ziet er hier werkelijk ‘kek’ uit! Overal staan bij de objecten informatieve bordjes. De teksten en de foto’s (132!) laat ik voor zichzelf spreken.Hm, ’t is even na twaalven. Buiten staat een taxi en die brengt ons naar het hotel.
’t Regent! We bereiden eerst thee op de kamer en eten er een hapje bij.
Zullen we Beiroet in? Het is weer droog en de zon schijnt. We moeten ook op zoek naar een restaurant voor ons diner. Djoser geeft hoog op over Beiroet:
Beiroet, gelegen op een rotspunt in zee, wordt ook wel het ‘Parijs van het Midden-Oosten’ genoemd. Ondanks de turbulente geschiedenis, is de stad één en al glitter en glamour, met chique boetieks en dure auto’s en een bruisend nachtleven op de Rue Monot: dé ontmoetingsplek voor de Arabische jetset. Op de drukke terrassen zie je mannen en vrouwen de waterpijp roken. Vanuit ons comfortabele hotel midden in deze wijk heb je alle restaurants, winkels en het trendy uitgaansgelegenheden binnen handbereik.
Ok, we lopen het hotel uit en ‘zwalken’ wat door Beiroet. De winkelstraten zien er ‘kek’ uit, maar de straten daarachter zijn toch aardig verpauperd. Dure auto’s zien we inderdaad, maar ook afgereden wrakken. Ik schiet zo hier en daar wat foto’s.Is dit iets voor straks?Ok, weer verder.In de Starbucks scoren we een espresso en een beker hot chocolate.
Tegen vieren zijn we weer in ons hotel. We pakken vast een en ander in, morgen ‘verhuizen’ we naar Byblos. Eens kijken hoe dat hotel is. Nou ja, dit hotel was ook prima, alleen heeft de koelkast het nooit gedaan. Wel tweemaal gemeld. De waterkoker is vervangen, de vorige gaf de geest. De batterijen van de afstandsbediening waren ook leeg, maar na melding zijn deze vervangen. Ach, in een land als dit moet je niet al te kritisch zijn.
Tegen zessen lopen we naar restaurant ‘Little Beirut’.Gelukkig plaatjes op het menu, van dat Arabisch kan ik geen chocola maken.Om te beginnen een fles (glas) rode wijn. Nou, prima wijntje, eigenlijk veel beter dan het spul dat we gister tijdens de wijnproeverij te drinken kregen.Mijn bestelde mix Libano plate komt door en voor Orchideetje de Fusili Pesto.Ok, prima gegeten! Op de kamer nuttigen we als dessert een bekertje yoghurt.
Alle kanalen op de TV presenteren praatprogramma’s, slechts één kanaal Arabische muziek. Tja, dat hou ik maar beperkt vol. Tijdig zoeken we ons bed op.
Als laatste de GPS-track. Vanaf het hotel de taxirit naar het Nationaal Museum en onze rondwandeling.