Maandag 16 april 2007
Havana – Cojímar – Tropicana – Havana
We zouden om 07.30 uur telefonisch gewekt worden, echter om 07.00 uur komt het hotel in bedrijf. Wat is het hier gehorig, maar ja, de verdiepingen zijn niet met tussendeuren afgesloten, nergens hangen gordijnen en alles is hier verder van steen.
Tegen achten gaan we ontbijten op het dakterras. Het is een buffetsysteem en het ziet er prima uit. Het waait nog wel behoorlijk en het is half bewolkt.
Om 09.00 uur zitten we te wachten op Gladys. Ze komt een kwartiertje later en wat blijkt, er is een toeriste van een andere groep uitgegleden in bad. Ik begrijp dat ze haar enkel gebroken heeft. Nou, als dat een gedisloceerde trimalleolaire enkelfractuur is, kan zij haar lol op.
We beginnen met een rondwandeling door het historische gedeelte van Cuba.
Eerst drie foto’s zomaar op straat, op de laatste is een fietstaxi te zien. Ik dacht in eerste instantie dat dit vervoermiddel speciaal voor de toeristen is, maar ik hoor van Gladys dat er een enorm tekort aan aardolieproducten is op Cuba. Ook de lokale bevolking maakt daarom volop gebruik van fietstaxi’s. Een prachtige monumentale gevel, ik meen dat dit een hotel is. Een plein met een aantal gerenoveerde gebouwen en pal daarnaast een totaal uitgewoond pand. De elektriciteitsbedrading oogt enigszins gedateerd. Verderop twee schilders, voor deze mannen is hier nog voor vele jaren werk. De parkjes zijn keurig onderhouden en voorzien van de prachtigste planten en bloemen. Hier een aantal agaves. Soms loopt Gladys met ons een Hostal in. Een Hostal is een kleinschalig hotel met veelal de kamers gelegen rond een binnenplaats. Deze binnenplaatsen zijn door de beplanting een lust voor het oog. Op de stoep voor een huis zit een prachtig aangekleed en opgemaakt meisje. Ik hoor dat het de gewoonte is op Cuba, dat wanneer een meisje 15 jaar wordt, dit op uitbundige wijze gevierd wordt. We naderen een kerk, het is de San Francisco de Asis, gebouwd in 1608 en momenteel in gebruik als concertgebouw. Voor de kerk koetsjes. Deze zijn feitelijk voor de toeristen, maar gezien het gebrek aan benzine worden deze koetsen ook gebruikt als taxi door de lokale bevolking, voor de wat langere afstanden. De Casa De Gobierno aan de Plaza de Armas, met op de binnenplaats een standbeeld van Columbus. In het midden van het lommerrijke plein het standbeeld van Carlos Manuel de Cèspedes, leider van de eerste onafhankelijkheidsoorlog in de 19^e eeuw. Op de achtergrond de vlag van Cuba en, net zoals de Nederlandse, in de kleuren rood, wit en blauw. De palmen mogen er ook zijn. Het is tegen tienen en tijd voor koffie. De koffie laten we ons goed smaken, want hoewel het vrij warm is, kunnen we er toch niet buiten. Wat er nu gebeurt zullen we nog vele malen meemaken. Er treedt een live bandje voor ons op. Vele, vele Cubanen zijn muzikant en hun kindertjes moeten ook eten. Ik neem aan dat deze mannen een kleinigheid van de restauranteigenaar (de staat?) krijgen, maar na verloop van tijd gaat er een uitgeholde kalebas rond waarin, geheel vrijwillig, een Pesos kan worden gedeponeerd. Daarna kan er nog een CD worden gekocht à 10 Pesos en waarom ook niet. We stappen weer op en lopen langs El Tempete, een Dorische openluchttempel. Hier is in 1519 de stad Havana gesticht. We zijn vlakbij het kanaal dat naar de haven leidt. Aan de overkant staat een enorm Christusbeeld uit 1958. We komen op het Plaza de la Catedral, genoemd naar de Catedral de la Habana, voltooid in 1777. Het interieur van de kathedraal is verrassend eenvoudig. Op het plein paraderen een aantal opzichtig geklede dames. Deze dames ‘verkopen’ op wens een felrood gestifte zoen, die de eega met het eigen fototoestel mag vastleggen.
Ik zei: ‘verkopen’, dus er moet voor betaald worden. Ik heb geen idee hoeveel deze grap kost, ik ben niet zo ‘zoenerig’, dus ik laat dit aan me voorbijgaan. Uiteraard maak ik onopvallend een foto, want ik neem aan dat ook voor de achterpartij betaald moet worden. En dan de auto’s. Dit zijn gewone auto’s, die nog gewoon als zodanig dienstdoen. Nieuwe auto’s zijn op Cuba niet te koop, een Cubaan kan toestemming vragen om een gebruikte auto te kopen, als hij kan aantonen deze voor zijn werk nodig te hebben. Niet zo gek eigenlijk, dit is een maatregel die het broeikaseffect tenminste fors terugdringt. Ik heb er een Nederlandse politicus nog niet over gehoord, maar ik kan het natuurlijk indienen als idee bij Femke, Wouter of Jan. Het is tijd voor de lunch en die genieten we bij restaurant ‘Dolle Mina’, ik bedoel ‘La Mina’. Het ziet er goed uit, het terras is afgezet met prachtige terrasplanten. Deze kosten in Nederland minstens €100,- per stuk, dus hier staat voor een vermogen. Het eten smaakt ook prima, met dien verstande dat Cuba een arm land is en dientengevolge over een eenvoudige keuken beschikt. Ik ga voor rijst met varkensvlees. Ook hier wordt het eten begeleid door een orkestje. De uitgeholde kalebas gaat weer rond en ook zij verkopen CD’s. Eén CD per dag lijkt ons wel voldoende. We lopen weer terug naar ons hotel, geheten ‘Ambos Mundos’. Op kamer 511 heeft Ernest Hemingway For Whom the Bell Tolls geschreven. Ik heb dat boek als tiener gelezen en vond het vrij saai, herinner ik me. Mogelijk was ik er nog niet aan toe, ik moet het maar eens herlezen. De typemachine is overigens niet die van Hemingway. We stappen in onze bus, het gaat natuurlijk niet aan om onze chauffeur zich de hele dag te laten vervelen. Het is een stukje van niets naar het Capitolio. Het is in de jaren twintig van de vorige eeuw gebouwd als presidentieel en gouvernementeel paleis en een – verkleinde – kopie van het Capitool in Washington. Momenteel doet het dienst als museum. Op de voorgrond van de eerste foto weer het vertrouwde beeld van tot op de draad versleten auto’s. Pal tegenover het Capitolio totaal verpauperde huizen. Op de voorgrond een cabriolet in redelijke staat. Het zal een huurauto zijn – te herkennen aan de rode nummerplaten, helaas niet zichtbaar – gezien het fototoestel dat de persoon achterin om zijn nek heeft hangen. Huurauto’s zijn veelal vrij nieuwe auto’s, ik neem aan dat zij door zorg van de staat worden ingevoerd.
Een bus, de deur staat open, echter een chauffeur zie ik niet. Een gebouw in de steigers, ik hoor van Gladys dat zo’n situatie vaak tien jaar of langer blijft bestaan. Ook deze steigers staan er al lang, gezien de klimop die welig tiert. We mogen een half uurtje rondkijken, waarna de bus ons terugrijdt naar het hotel.
Daar staan een aantal Amerikaanse auto’s voor ons klaar. De eigenaren van deze bakbeesten rijden – om deze grap te betalen – taxi.
Al deze auto’s zijn gebouwd voor 1961, het jaar waarin het Amerikaanse handelsembargo van kracht werd. We mogen instappen en rijden dan, met enig versnellingsduw- en trekwerk naar het vissersdorp Cojímar, op ongeveer 10 kilometer afstand ten oosten van Havana. We stoppen bij restaurant La Terraza en Hemingways favoriete eetgelegenheid. In het eetzaaltje hangen voornamelijk visscènes, met Hemingway in de hoofdrol, aan de muur. Het was wel een tamelijk macho figuur.Iets verderop staat een monument voor Hemingway. Ook hier ziet het er tamelijk troosteloos uit. De huizen zijn vervallen, maar wat wel erg mooi is, dat is de natuur. De moestuintjes zijn afgezet met cactussen en overal bloeit het.
Ik vrees dat de lokale bevolking hier wat minder oog voor heeft. We stappen weer in onze Amerikaanse kolossen en rijden terug naar ons hotel. We geven onze chauffeur een behoorlijke fooi, de uitlaat moet blijven roken uiteraard.
We horen van Gladys dat het inderdaad vanavond mogelijk is om naar Tropicana te gaan. Tropicana, ik heb er nog nooit van gehoord. Wat is dit nu weer. Het blijkt een soort Dinnerachtige show. Dat lijkt ons leuk, vooral omdat onze zus/schoonzus in het verleden, en incidenteel nog wel eens, als zangeres optreedt in de Dinnershow op het Mediapark in Hilversum. Er zijn nog kaartjes voor de derde en de eerste rang verkrijgbaar. Bijna iedereen wil mee en we kiezen voor kaartjes op de eerste rang. Daarvoor moet wel diep in de buidel worden getast, een kaartje eerste rang kost maar liefst 90 Pesos. Daar komt nog 5 Pesos bij voor de bus, want het is een half uurtje rijden van ons hotel. We drinken er maar een Cuba Libre (rum-cola) op, die we genieten op ons dakterras.Daarna gaan we naar onze kamer om nog even van een korte siësta te genieten.
Tegen negenen rijden we met onze bus richting Tropicana. Tjonge, ik wist niet dat Havana zo’n grote stad is. Na dik twintig minuten zijn we er. Het lijkt hier wel een achterafbuurt, zelf zou ik het nooit gevonden hebben. Tropicana blijkt in een voormalige botanische tuin te liggen, die er in het donker werkelijk adembenemend uitziet. Grote palmen priemen de donkere hemel in. De ingang is overdekt, maar het toneel en de zitplaatsen bevinden zich gewoon in de open lucht. Nu begrijp ik dat de show niet altijd doorgaat! We krijgen een glas champagne, de vrouwen een welkomstroos en de mannen een heuse Cubaanse sigaar. Je kunt hier ook dineren, zie ik, maar de groteske kippenbout op het bord van mijn Engelse overbuurvrouw ziet er niet appetijtelijk uit. Ze neemt er dan ook geen hap van en het vlees gaat onaangeroerd retour keuken. Overigens, het toetje bestaande uit een dikke plak cake gaat ook retour. De show begint, en ik moet zeggen, dit is een fantastische show. Sowieso een groot orkest bestaande uit zo’n twintig man, een fantastisch geluid, en twee uur lang zang, dans, acrobatiek, ballet en wat niet al. Foto’s maak ik niet, ik zit veel te dicht – pal aan de rand van het podium – op de show en tja, meestal wordt het toch niets. Geen flauwekul van minutenlange video’s zoals bij de Nederlandse Dinnershow, nee, puur live amusement. Tijdens de show krijgen we nog enkele Cuba Libres te drinken en een schoteltje met drie stukjes kaas en een plakje ham. Tja, dat laatste is wel een beetje zielig. Je moet hiervan houden natuurlijk, maar ik vond het het geld meer dan waard. Tegen twaalven komt Gladys ons weer halen en rijden we weer terug naar het hotel.
Wat een dag, veel gezien en meegemaakt. Morgen weer vroeg op.