Vrijdag 18 mei 2012
Maiori – Ravello – Maiori
Om half acht ontbijten we en om half negen verzamelen we in de hal. Dit keer gaan we niet met de bus, maar lopen vanuit Maiori de bergen in. Het weer is veel beter dan de afgelopen dagen, er staat geen wind en het is veel warmer. Ik werp een blik naar de bergen en een blik naar zee. Al snel zitten we op 125 meter hoogte. Tja, met traplopen maak je snel hoogte. De cactussen gaan binnenkort bloeien. Min of meer vlak gaat het verder. Uiteraard is elke vierkante meter vol geplant met wijnstokken enz. Het uitzicht is prachtig. Ai, we lopen hier op de Sentiero dei Limoni, het is maar een weet. Deze moet ik opzoeken. Mooi is hij wel. Achter ons ligt Maiori en voor ons Minori. Even na half tien lopen we Minori binnen. We hebben er 2.6 kilometer opzitten.
We nuttigen eerst een espresso (ik dus) en iets erbij. Daarna neem ik een kijkje bij de Basilica di Santa Trofimena. Met de gewone groothoek krijg ik hem er niet op, met de fish-eye wel. Best wel een mooi interieur, niet zo overdadig gedecoreerd. Ook het altaar is rustig gehouden. Ik neem nog even het zijkapelletje mee. Om kwart over tien stappen we weer op. In de zon is het 30 graden in de plus!
Minori ligt alweer onder ons. Dat bedoel ik nu, het is hier werkelijk een en al trap(lopen). Ravello, dat klopt, daar gaan we heen. De rozen staan er prachtig bij. Als het maar een beetje gaat, dan worden er wijnstokken aangeplant. Verder staan er overal huizen, daar moet dus een weg naartoe lopen. Of een trap natuurlijk, zo kom je er ook. Citroenen, daar lusten ze hier wel pap van. Wat zouden ze met al die dingen doen?
Je kunt toch niet van alle citroenen limoncello maken? Kijk, de bouwvakkers hebben hier van die handige kruiwagens met rupsbandaandrijving. Daarmee kun je elke trap de baas. In de verte ligt Maiori. Om half twaalf bereiken we het auditorium van Ravello op 333 meter hoogte. We stijgen nog tot 362 meter en dan zijn we echt in Ravello. We staan meteen bij de villa Rufolo, oorspronkelijk uit de 13^e eeuw. Hier heeft toen de rijke familie Rufolo gewoond.
We betalen de intree (€ ?) en lopen de poort door. De gebouwen moeten gerenoveerd worden, maar de bloementuinen zien er pico bello uit. Dit zwembad hoort er niet bij, dat is van het hotel dat erboven ligt. Zouden ze een lift hebben? Nou, die familie Rufolo woonde echt in een paradijsje! De kathedraal schijnt ook heel mooi te zijn (ik neem aan dat dit hem is), maar het ding is gesloten. Er is hier nog een villa, maar eerst nuttigen we een broodje met een colaatje. Halen we die andere villa nog? En waar is dat ding eigenlijk? Nou, die doen we een andere keer wel, we gaan op pad. Eerst lopen we door een winkelstraatje. Wat moet je met zo’n amfora? En hoe krijg je hem thuis? De klaprozen tieren welig en wij traplopen een stukje naar beneden richting Amalfi. Richting Pontone gaat het. In de diepte ligt Amalfi. Als we op hoogte zijn zitten er ook min of meer vlakke stukken in de Valle delle Ferriere. We komen twee jongens op een ezel en paarden tegen. Hebben ze met die metalen bakken ergens water heen gebracht? Niet erg efficiënt lijkt me toe. We kunnen het niet vragen, want ze hebben haast. Min of meer vlak, maar zo hier en daar moeten we een aantal treetjes nemen. Of we moeten het doen met een stenig pad. Onze onvermoeibare reisleidster wijst ons op een smal stroompje. Kijk, dit soort borden houd de moed erin. In de oudheid zijn ze hier druk aan het bouwen geweest. Dit lijkt mij een aquaduct.Volgens mij is het een immense klus om een vele kilometers lang aquaduct te bouwen om een stad van water te voorzien. En om dit riviertje gaat het natuurlijk. Even verder is er een indrukwekkende waterval, maar die krijg ik niet op de foto. Nog wat verder is er een kleinere en deze past er wel op. Om half vijf lopen we Amalfi in. We hebben er 16.37 kilometer opzitten. We drinken er een biertje op en lopen daarna naar de bushalte. Onderweg maak ik deze foto van een Hummer. Er zit een Bulgaars kenteken op. De bus vertrekt om vijf uur en een half uurtje later zijn we in Maiori. Ik maak meteen een foto van ons hotel, de zon staat er nu mooi op. We douchen en kleden ons om. Dit keer kiezen we voor restaurant Dedalo en dat loopt al snel vol. Tja, het zit meteen aan het begin van de hoofdstraat, dat scheelt misschien. We beginnen met een gedeelde salade Gallo. Ik ga voor de pizza 4-stagioni en een karafje rode huiswijn. Beide zijn prima! Orchideetje neemt als voorgerecht spaghetteria alla carbonara en als hoofdgerecht mixed fish. Ze krijgt het niet allemaal op, daar was ik al een beetje bang voor.Aan die 2^e wereldoorlog moet ik maar even niet denken.
We besluiten met thee en espresso. Om half tien zijn we weer in ons hotel.